«Έχουμε το δικαίωμα να εκτίσουμε την ποινή μας ως άνθρωποι. Στους ζωολογικούς κήπους φροντίζουν περισσότερο τα άδικα φυλακισμένα θηλαστικά»
Τα παραπάνω λόγια ενός φυλακισμένου περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο τις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που ισχύουν σήμερα σε όλες τις ελληνικές φυλακές, εξαιτίας των οποίων χιλιάδες φυλακισμένοι ξεσηκώθηκαν με αποχή συσσιτίου και απεργία πείνας. Ο σημερινός αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας και σκοπό έχει τη δικαίωση των αιτημάτων τους για αξιοπρεπή διαβίωση, που το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση και το Υπουργείο Δικαιοσύνης είχαν απορρίψει.
Είναι γεγονός ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος, στοχοπροσηλωμένο στην καπιταλιστική ανάπτυξη, φροντίζει για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τραπεζών σε βάρος της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για την εμπορευματοποίηση κάθε κοινωνικής ανάγκης ή υπηρεσίας και την κατάργηση κάθε κοινωνικοπολιτικού δικαιώματος. Η διαδικασία της ολοκληρωτικής υπαγωγής όλων των πλευρών της ανθρώπινης ζωής στους νόμους της εκμετάλλευσης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, σπρώχνει στο κοινωνικό περιθώριο τους μη αποδοτικούς, τους μη αξιοποιήσιμους, όποιον δηλαδή δεν θέλει ή δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μονάδα παραγωγής κέρδους. Αυτή η διαδικασία, που οξύνει στο έπακρο τις κοινωνικές αντιθέσεις, παράγει ανθρώπους – σκουπίδια που στοιβάζονται στις σύγχρονες φυλακές κοινωνικών «αποβλήτων» που ονομάζονται φυλακές.
Πίσω όμως από τα γκρίζα τείχη των φυλακών 14.000 κρατούμενοι στοιβάζονται σαν εμπορεύματα σε κελιά που επαρκούν μόνο για 7.500 (!), 2.500 - 3.000 παραμένουν στα εξοντωτικά κρατητήρια μεταγωγών, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός κρατουμένων μεταναστών και προσφύγων, στα κατ’ ευφημισμό «κέντρα υποδοχής μεταναστών» με μόνη ενοχή τον αγώνα για επιβίωση. Συγκεκριμένα σε κάθε κελί 6 τ.μ. συνωστίζονται 4-5 κρατούμενοι κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, απουσία ιατρών, αναμονή 4 μηνών για ιατρική εξέταση, έλλειψη κατάλληλων φαρμάκων, απουσία φυσικού φωτός και φωτισμού. Η χρήση επικίνδυνων τροφίμων, οι απειλές, οι αυτοκτονίες, η διακίνηση ναρκωτικών, η έκδοση μεροληπτικών αποφάσεων σε όσους διαθέτουν χρήμα και εξουσία και η λογοκρισία της αλληλογραφίας αποτελούν καθημερινά φαινόμενα. Δεκάδες οι νεκροί κάθε χρόνο, ως αποτέλεσμα της ψυχολογικής βίας, των εξευτελισμών, των ξυλοδαρμών και των «δημοκρατικών» βασανιστηρίων που υφίστανται από τους δεσμοφύλακες. Πρόκειται για μια σωφρονιστική πολιτική που απαξιώνει και εκμηδενίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ οι κάμερες παρακολούθησης, η στοχοποιημένη τηλεφωνική παρακολούθηση, οι συμφωνίες αστυνομικής και δικαστικής συνδρομής και τα νέα προηγμένα συστήματα ελέγχου πυκνώνουν τον κατασταλτικό χαρακτήρα της φυλακής. Μια πολιτική που προωθεί το χτίσιμο νέων φυλακών υψίστης ασφαλείας με τη σύμπραξη ιδιωτικού και κρατικού κεφαλαίου, αντί της πραγματικής αποσυμφόρησης των φυλακών από τους φυλακισμένους-θυμάτων της ταξικής κοινωνίας, που θα προκύψει από την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων, τη μη φυλάκιση τοξικομανών, την κατάργηση της προφυλάκισης, την έκτιση των ποινών αλλοδαπών στις χώρες καταγωγής τους, εφόσον οι ίδιοι το επιθυμούν, την τριετή μείωση όλων των ποινών.
Οι εναλλασσόμενες στην εξουσία ελληνικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), αναβαθμίζουν την κατασταλτική πολιτική, ως απάντηση στις εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις, που οι ίδιες δημιουργούν. Μια πολιτική που απαντά με την προοπτική της φυλακής όχι μόνο στην εξαθλίωση αλλά και στην κοινωνική αγανάκτηση. Που εντάσσει στο «έγκλημα» όχι μόνο την παραβατικότητα αλλά και τους κοινωνικοπολιτικούς και εργατικούς αγώνες. Που στοχεύει όχι μόνο να εξοντώσει τους φυλακισμένους, κρατώντας ομήρους τους συγγενείς και τις οικογένειές τους, αλλά επιπλέον να διαμορφώσει όρους φυλακής για ολόκληρη την κοινωνία. Άλλωστε, σ΄ αυτήν την κατεύθυνση, ο τρομονόμος της Ε.Ε., ενοποίησε ποινικά την αντιμετώπιση του εγκλήματος και της κοινωνικοπολιτικής συλλογικής αντίστασης και δράσης. Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση, η Ε.Ε. προωθεί σήμερα την οδηγία της «ντροπής» για τη δημιουργία σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες και πρόσφυγες. Νωπές είναι ακόμα στη μνήμη μας οι απαγωγές των Πακιστανών, οι ιπτάμενες φυλακές της CIA, η κρατική τρομοκρατία των Αφγανών μεταναστών στην Πάτρα, καθώς η ευρύτερη χρήση του αντιτρομοκρατικού νόμου σε απεργούς διαδηλωτές, εργαζόμενους, μαθητές και φοιτητές. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής όλων των κυβερνώντων θέτει στο επίκεντρό του όλους αυτούς που εξακολουθούν ακόμα να αντιστέκονται.
Παράλληλα το σύστημα, στην προσπάθειά του να αναδιατάξει τις δυνάμεις του για τη σωτηρία και επανίδρυση του καπιταλισμού από την χρηματοπιστωτική κρίση, εκτός του ότι θα προβεί σε ένα νέο γύρο εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα θα εντείνει ακόμα περισσότερο την κρατική καταστολή και στους φυλακισμένους. Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι μετανάστες, τοξικομανείς, κοινωνικά αποκλεισμένοι και φτωχοί. Ενώ εκείνοι που καλύφτηκαν και καλύπτονται κάτω από τον προστατευτικό μανδύα του κράτους, της εξουσίας και του χρήματος και ληστεύουν καθημερινά τον κοινωνικό πλούτο και λυμαίνονται τη ζωή όλων μας, δηλαδή οι διαρκείς εγκληματίες της κοινωνίας, παραμένουν ατιμώρητοι.
Στη βάση αυτή η διατύπωση των αιτημάτων από το εσωτερικό των φυλακών και οι αγώνες των φυλακισμένων δημιουργούν μια όσμωση με τις κοινωνικές και εργατικές αντιστάσεις και τους όρους ώστε οι τοίχοι των φυλακών να γίνουν διάφανοι. Ώστε να δοθεί μια συνολική πολιτική απάντηση μακριά από λογικές διαχείρισης δικαιωμάτων, που έχουν μόνο αποδέκτη το κράτος και τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Με μάχες που θα δημιουργούν ρωγμές και ρήξεις και θα αναιρούν το δικαίωμα της εξουσίας να αναμορφώνει το δίκαιο κατά το δοκούν. Γι΄ αυτό και οι αγώνες των φυλακισμένων συνδέονται με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση, στην εκμετάλλευση, στον κοινωνικό αποκλεισμό, στην αδικία, στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα και την κρατική καταστολή. Ενάντια στο σύστημα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας όπου η ποινή έχει εκδικητικό και κατασταλτικό χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση σωφρονιστικό.
Οι αγώνες των φυλακισμένων για τη διεκδίκηση πλήρη κοινωνικών, πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων είναι αδιαμεσολάβητοι, δε χειραγωγούνται, δεν καταστέλλονται! Είναι αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Άμεση δράση σήμερα για μια κοινωνία χωρίς φυλακές αύριο!
Είναι γεγονός ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος, στοχοπροσηλωμένο στην καπιταλιστική ανάπτυξη, φροντίζει για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τραπεζών σε βάρος της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για την εμπορευματοποίηση κάθε κοινωνικής ανάγκης ή υπηρεσίας και την κατάργηση κάθε κοινωνικοπολιτικού δικαιώματος. Η διαδικασία της ολοκληρωτικής υπαγωγής όλων των πλευρών της ανθρώπινης ζωής στους νόμους της εκμετάλλευσης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, σπρώχνει στο κοινωνικό περιθώριο τους μη αποδοτικούς, τους μη αξιοποιήσιμους, όποιον δηλαδή δεν θέλει ή δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μονάδα παραγωγής κέρδους. Αυτή η διαδικασία, που οξύνει στο έπακρο τις κοινωνικές αντιθέσεις, παράγει ανθρώπους – σκουπίδια που στοιβάζονται στις σύγχρονες φυλακές κοινωνικών «αποβλήτων» που ονομάζονται φυλακές.
Πίσω όμως από τα γκρίζα τείχη των φυλακών 14.000 κρατούμενοι στοιβάζονται σαν εμπορεύματα σε κελιά που επαρκούν μόνο για 7.500 (!), 2.500 - 3.000 παραμένουν στα εξοντωτικά κρατητήρια μεταγωγών, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός κρατουμένων μεταναστών και προσφύγων, στα κατ’ ευφημισμό «κέντρα υποδοχής μεταναστών» με μόνη ενοχή τον αγώνα για επιβίωση. Συγκεκριμένα σε κάθε κελί 6 τ.μ. συνωστίζονται 4-5 κρατούμενοι κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, απουσία ιατρών, αναμονή 4 μηνών για ιατρική εξέταση, έλλειψη κατάλληλων φαρμάκων, απουσία φυσικού φωτός και φωτισμού. Η χρήση επικίνδυνων τροφίμων, οι απειλές, οι αυτοκτονίες, η διακίνηση ναρκωτικών, η έκδοση μεροληπτικών αποφάσεων σε όσους διαθέτουν χρήμα και εξουσία και η λογοκρισία της αλληλογραφίας αποτελούν καθημερινά φαινόμενα. Δεκάδες οι νεκροί κάθε χρόνο, ως αποτέλεσμα της ψυχολογικής βίας, των εξευτελισμών, των ξυλοδαρμών και των «δημοκρατικών» βασανιστηρίων που υφίστανται από τους δεσμοφύλακες. Πρόκειται για μια σωφρονιστική πολιτική που απαξιώνει και εκμηδενίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ οι κάμερες παρακολούθησης, η στοχοποιημένη τηλεφωνική παρακολούθηση, οι συμφωνίες αστυνομικής και δικαστικής συνδρομής και τα νέα προηγμένα συστήματα ελέγχου πυκνώνουν τον κατασταλτικό χαρακτήρα της φυλακής. Μια πολιτική που προωθεί το χτίσιμο νέων φυλακών υψίστης ασφαλείας με τη σύμπραξη ιδιωτικού και κρατικού κεφαλαίου, αντί της πραγματικής αποσυμφόρησης των φυλακών από τους φυλακισμένους-θυμάτων της ταξικής κοινωνίας, που θα προκύψει από την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων, τη μη φυλάκιση τοξικομανών, την κατάργηση της προφυλάκισης, την έκτιση των ποινών αλλοδαπών στις χώρες καταγωγής τους, εφόσον οι ίδιοι το επιθυμούν, την τριετή μείωση όλων των ποινών.
Οι εναλλασσόμενες στην εξουσία ελληνικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), αναβαθμίζουν την κατασταλτική πολιτική, ως απάντηση στις εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις, που οι ίδιες δημιουργούν. Μια πολιτική που απαντά με την προοπτική της φυλακής όχι μόνο στην εξαθλίωση αλλά και στην κοινωνική αγανάκτηση. Που εντάσσει στο «έγκλημα» όχι μόνο την παραβατικότητα αλλά και τους κοινωνικοπολιτικούς και εργατικούς αγώνες. Που στοχεύει όχι μόνο να εξοντώσει τους φυλακισμένους, κρατώντας ομήρους τους συγγενείς και τις οικογένειές τους, αλλά επιπλέον να διαμορφώσει όρους φυλακής για ολόκληρη την κοινωνία. Άλλωστε, σ΄ αυτήν την κατεύθυνση, ο τρομονόμος της Ε.Ε., ενοποίησε ποινικά την αντιμετώπιση του εγκλήματος και της κοινωνικοπολιτικής συλλογικής αντίστασης και δράσης. Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση, η Ε.Ε. προωθεί σήμερα την οδηγία της «ντροπής» για τη δημιουργία σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες και πρόσφυγες. Νωπές είναι ακόμα στη μνήμη μας οι απαγωγές των Πακιστανών, οι ιπτάμενες φυλακές της CIA, η κρατική τρομοκρατία των Αφγανών μεταναστών στην Πάτρα, καθώς η ευρύτερη χρήση του αντιτρομοκρατικού νόμου σε απεργούς διαδηλωτές, εργαζόμενους, μαθητές και φοιτητές. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής όλων των κυβερνώντων θέτει στο επίκεντρό του όλους αυτούς που εξακολουθούν ακόμα να αντιστέκονται.
Παράλληλα το σύστημα, στην προσπάθειά του να αναδιατάξει τις δυνάμεις του για τη σωτηρία και επανίδρυση του καπιταλισμού από την χρηματοπιστωτική κρίση, εκτός του ότι θα προβεί σε ένα νέο γύρο εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα θα εντείνει ακόμα περισσότερο την κρατική καταστολή και στους φυλακισμένους. Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι μετανάστες, τοξικομανείς, κοινωνικά αποκλεισμένοι και φτωχοί. Ενώ εκείνοι που καλύφτηκαν και καλύπτονται κάτω από τον προστατευτικό μανδύα του κράτους, της εξουσίας και του χρήματος και ληστεύουν καθημερινά τον κοινωνικό πλούτο και λυμαίνονται τη ζωή όλων μας, δηλαδή οι διαρκείς εγκληματίες της κοινωνίας, παραμένουν ατιμώρητοι.
Στη βάση αυτή η διατύπωση των αιτημάτων από το εσωτερικό των φυλακών και οι αγώνες των φυλακισμένων δημιουργούν μια όσμωση με τις κοινωνικές και εργατικές αντιστάσεις και τους όρους ώστε οι τοίχοι των φυλακών να γίνουν διάφανοι. Ώστε να δοθεί μια συνολική πολιτική απάντηση μακριά από λογικές διαχείρισης δικαιωμάτων, που έχουν μόνο αποδέκτη το κράτος και τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Με μάχες που θα δημιουργούν ρωγμές και ρήξεις και θα αναιρούν το δικαίωμα της εξουσίας να αναμορφώνει το δίκαιο κατά το δοκούν. Γι΄ αυτό και οι αγώνες των φυλακισμένων συνδέονται με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση, στην εκμετάλλευση, στον κοινωνικό αποκλεισμό, στην αδικία, στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα και την κρατική καταστολή. Ενάντια στο σύστημα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας όπου η ποινή έχει εκδικητικό και κατασταλτικό χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση σωφρονιστικό.
Οι αγώνες των φυλακισμένων για τη διεκδίκηση πλήρη κοινωνικών, πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων είναι αδιαμεσολάβητοι, δε χειραγωγούνται, δεν καταστέλλονται! Είναι αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Άμεση δράση σήμερα για μια κοινωνία χωρίς φυλακές αύριο!
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
