Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Μια μαχη τελειωσε,ο πολεμος συνεχιζεται.

Οι φοιτητικές εκλογές πέρασαν, οι εκλογικές αφίσες πετάχτηκαν, τα πανό μαζεύτηκαν, οι συζητήσεις για το  τι είναι οι  εκλογές, για το τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος, για το τι πολιτικά σχέδια προτείνονται μέσα στη σχολή έληξαν. Η πραγματικότητα όμως συνεχίζεται, και επειδή ακριβώς οι εκλογές δεν είναι η υπέρτατη τελική μάχη, αλλά είναι μια στιγμή του κινήματος, ή τουλάχιστον έτσι τις αντιλαμβανόμαστε εμείς, οι συζητήσεις αυτές δεν πρέπει να λήξουν. Αυτός ο σούσουρος που υπήρξε για ένα διάστημα μέσα στους διαδρόμους της Φιλοσοφικής δεν πρέπει να σταματήσει, αλλά να συνεχιστεί, πιάνοντας όχι το ζήτημα του πόσο εκφράζεται  ο καθένας από κάθε πολιτική δύναμη, αλλά  το ζήτημα του τι θα κάνουμε ως φοιτητές και φοιτήτριες απέναντι  στη νέα κατάσταση, πώς θα αγωνιστούμε ενάντια στο νέο μνημόνιο που ψηφίστηκε
.
Για αρχή, ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα αποτελέσματα των εκλογών, για να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα
.
Στις φετινές φοιτητικές εκλογές μεγάλο ρόλο διαδραμάτισε για άλλη μια φορά η αποχή. Ο αριθμός των φοιτητών που δεν ήρθαν να ψηφίσουν αυξήθηκε για ακόμα μια χρονιά και στη Φιλοσοφική, με την κάλπη να φτάνει μόλις τις 1.140 ψήφους. Τι δείχνει όμως αυτό και κατά πόσο διαμορφώνει την κατάσταση του φοιτητικού συλλόγου; Η αποχή, η αδιαφορία, η απουσία από οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία, είτε αυτή είναι οι εκλογές είτε είναι οι γενικές συνελεύσεις,  εκφράζει ακριβώς την αδυναμία των φοιτητών να δουν τον εαυτό τους ως κομμάτι του συλλόγου μέσα από τον οποίο θα μπορέσουν να να παλέψουν για τα δικαιώματα τους και την παιδεία που μας αξίζει. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι η αύξηση της αποχής ρίχνει τον προαπαιτούμενο αριθμό απαρτίας για την πραγματοποίηση της γενικής συνέλευσης, ταυτόχρονα όμως καθιστά τις αποφάσεις που αυτή παίρνει ενδεχομένως μη αντιπροσωπευτικές. Είναι, επομένως, σημαντικό να αντιληφθεί ο καθένας από μας πως η συμμετοχή στις εκλογές δίνει το στίγμα ενός φοιτητικού συλλόγου ενεργού και έτοιμου να αγωνιστεί και να κερδίσει μέσα από τις γενικές συνελεύσεις. Η συμμετοχή στις εκλογές, πέρα από το πολιτικό μήνυμα που εκφράζει, έρχεται να εκφράσει και ένα άλλο μήνυμα. Έρχεται να πει πως δεν βολευόμαστε, πως δεν γυρνάμε την πλάτη σε ό,τι δεν μας αρέσει, αλλά βουτάμε οι ίδιοι βαθιά και το παλεύουμε, πως δεν μένουμε στην αδρανή και παθητική στάση, αλλά σ’ αυτήν  την υποβάθμιση της ζωής μας, στην μαζική «καταστροφή» των ονείρων μας, εμείς παίρνουμε θέση
.
Ένα ακόμη σημαντικό σημείο, είναι η κατακόρυφη πτώση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, με τη δύναμή της να πέφτει τουλάχιστον 200 ψήφους μέσα σε μια χρονιά. Και αυτό είναι πολύ θετικό. Ο φοιτητικός σύλλογος σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι πέρσυ ακύρωσε την καθεστωτική μνημονιακή δύναμη της ΔΑΠ, εκείνης που μιλά για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, για τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, για τις επιχειρηματικές επενδύσεις πάνω στο ίδιο το πανεπιστήμιο. Εκείνης που καταδικάζει τις γενικές συνελεύσεις, εκείνης που μιλά για κατάργηση του ασύλου, εκείνης που τα βρίσκει με τα ματ και τους παρακαλεί για «ασφάλεια» και «προστασία» απέναντι στον «κίνδυνο» των αγωνιστών, των ανθρώπων που βγαίνουν στο δρόμο να παλέψουν.

Η συντριβή όμως αυτής της ιδεολογίας και πρακτικής δεν έρχεται μόνο από την ψήφο. Έρχεται μέσα από αγώνες απέναντι στη σαπίλα τους, απέναντι στο κατεστημένο που έρχονται να υποστηρίξουν, απέναντι στις εκφυλιστικές αποφάσεις που παίρνονται για τη ζωή μας, χωρίς εμείς να έχουμε κανέναν λόγο σ’ αυτό.

Και εδώ είναι που πρέπει να δοθεί βάση.

Δεν φτάνουν οι εκλογές. Δεν φτάνει μονο μια ψήφος. Δεν αρκεί να ανέβεις στη σχολή, να ψηφίσεις και μετά να φύγεις και να επαναπαυτείς πως έκανες το χρέος σου. Γιατί χρέος μας δεν είναι να αποφασίσουμε ποιος θα μας αντιπροσωπεύει στα διοικητικά συμβούλια, αλλά χρέος μας είναι, να συνεχίσουμε στην πράξη αυτό που προσπαθήσαμε να εκφράσουμε ερχόμενοι να ψηφίσουμε στη Φιλοσοφική.  Σημασία δεν έχει ποιος θα είναι εκπρόσωπος του φοιτητικού σώματος, αλλά πώς οι φοιτητές θα εκπροσωπήσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους μέσα από τις γενικές συνελεύσεις. Σημασία έχει να δούμε με ποιον τρόπο  δεν  θα αναθέσουμε σε κάποιον άλλον την πολιτική και την πάλη, αλλά θα τα πάρουμε στα χέρια μας, με σύνθημα «στις κάλπες μια μέρα, μια ολόκληρη ζωή όμως στον αγώνα και την προσπάθεια να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας».

Τι συμβαίνει όμως αυτή τη στιγμή με το 4ο μνημόνιο που ψηφίστηκε;

Με την ψήφιση του 4ου μνημονίου η κατάσταση με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι ως φοιτητές και κυρίως ως αυριανοί εργαζόμενοι είναι ακόμα πιο δύσκολη. Γιατί στην περίπτωση που δεν καταφέρουμε να βρούμε δουλειά, είτε όσο σπουδάζουμε είτε αφού πάρουμε το πτυχίο μας,-πολύ πιθανό με την ανεργία στη νεολαία να φτάνει τα 60%- δεν θα μπορούμε να ζήσουμε, αφού τα επιδόματα ανεργίας καταργούνται!

Ακόμα όμως και αν είμαστε «τυχεροί» και καταφέρουμε να βρούμε δουλειά σ’ αυτές τις ούτως η άλλως άθλιες συνθήκες, θα αναγκαστούμε να δουλεύουμε τις μισές Κυριακές του χρόνου. Βασικό στοιχείο είναι ότι θα αμοιβόμαστε  με υποκατώτατο μισθό, αλλά και  αυτοί  που εξασφαλίζουν ότι θα έχουν  τον ξεφτιλιστικό μισθό των 400 ευρώ, ουσιαστικά και πάλι θα παίρνουν  πολύ λιγότερα αφού με τη μείωση του αφορολόγητου ακόμα και κάποιος που παίρνει μισθό 400 ευρώ θα πληρώνει φόρους!

Και φυσικά για όλα αυτά δεν θα μπορούμε να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε τίποτα συλλογικά αφού ο καθένας θα διαπραγματεύεται ατομικά με τον εργοδότη από την στιγμή που παραμένει η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, παρά τα όσα διακήρυττε η κυβέρνηση και είναι επίσης αμφίβολη η ύπαρξη των αντιεργοδοτικών σωματείων και των δομών από τα κάτω οργάνωσης των εργαζομένων.

Και τι σημαίνει ειδικότερα για μας στη Φιλοσοφική αυτό το μνημόνιο;

Σημαίνει τη συνέχιση αλλά και την ένταση της ήδη υπάρχουσας υποβάθμισης που βιώνουμε. Σημαίνει πως η ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα του πανεπιστημίου θα επιταχυνθεί, σημαίνει πως θα μειωθούν κι άλλο τα χρήματα που δίνονταν στην παιδεία τα οποία θα καλυφθούν μέσω της αυτοχρηματοδότησης του ιδρύματος (βλέπε δίδακτρα στα μεταπτυχιακά) ή μέσω ιδιωτικών χορηγιών και επενδύσεων(βλέπε χορηγούς : alphabank, ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ κα). Σημαίνει πως οι καθαρίστριες για παράδειγμα της σχολής, δεν θα προσλαμβάνονται με συλλογική σύμβαση από το πανεπιστήμιο, αλλά θα προσλαμβάνονται ατομικά από έναν εργολάβο ο οποίος αν και όποτε θέλει θα τις πληρώνει, θα τις ασφαλίζει και θα δίνει ρεπό
.
Σημαίνει ότι θα συγχωνευτούν σχολεία, ότι θα απολυθεί κόσμος από το δημόσιο και ότι οι προσλήψεις θα ακούγονται ακόμα πιο πολύ σαν ένα ωραίο μακρινό όνειρο. Σημαίνει ότι το μέλλον που μας προδιαγράφεται ειδικά σε εμάς της Φιλοσοφικής, είναι μια αιώνια και κουραστική προσπάθεια για μια μόνιμη πρόσληψη σε ένα σχολείο και για να επιβιώσουμε μέχρι τότε, αν είμαστε τυχεροί και βρούμε κάτι που δεν είναι άσχετο με το αντικείμενό μας, στην καλύτερη θα κάνουμε ιδιαίτερα από δώ και από κει με αμφίβολα λεφτά και προφανώς μαύρα, ή θα δουλεύουμε σε κάποιο φροντιστήριο το πολύ με 3 ευρώ την ώρα.

Δε χρειάζεται και πολλή ανάλυση για να συμπεράνει κανείς την κατεύθυνση όλων αυτών των αλλαγών. Την κατεύθυνση που δεν είναι άλλη από την εδραίωση μιας κατάστασης όπου ο καθένας θα βιώνει ,ταυτόχρονα με όλους τους άλλους αλλά πάντα μόνος του, τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες. Την ανεργία, την επισφάλεια, την μισοεργασία, το φόβο της απόλυσης, την απόγνωση και την κατάθλιψη, την εγκατάλειψη κάθε προοπτικής. «Κανείς μόνιμος, όλοι προσωρινοί» είναι το σύγχρονο δόγμα του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Η δημιουργία ενός αναλώσιμου δυναμικού, χωρίς επίγνωση της θέσης του. Η καθυπόταξη κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής σ’ αυτόν το νόμο. Της τέχνης, της επιστήμης, της διασκέδασης, της εργασίας ,της γνώσης.

Έτσι έχει η κατάσταση. Το θέμα είναι εμείς πώς θα καταφέρουμε να αρνηθούμε το μέλλον που μάς προετοιμάζουν και να προτάξουμε τις δικές μας ανάγκες.

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Μην μείνεις και πάλι αμέτοχος!

Στις 24 Μάη, όλοι/όλες ψηφίζουμε στις φοιτητικές εκλογές για να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Για να παλέψει ο φοιτητικός μας σύλλογος ενάντια στο νέο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο που έρχεται να πλήξει ακόμα περισσότερο την παιδεία. Για τον αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των πτυχίων μας. Για τη διαφύλαξη της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.


Το τμήμα Ρωσικής Γλώσσας, Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών, φέτος κλείνει 10 χρόνια από την ίδρυση του. Είναι ένα από τα 6 ξενόγλωσσα τμήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, τα οποία τα τελευταία χρόνια , εξαιτίας της κρατικής υποχρηματοδότησης, υποβαθμίζονται ολοένα και περισσότερο.


 Ας δούμε όμως αναλυτικά τι συμβαίνει στο τμήμα μας:

● Λόγω της μη διανομής ξενόγλωσσων συγγραμμάτων, οι φοιτητές είναι  υποχρεωμένοι να ξοδεύουν συνεχώς χρήματα σε φωτοτυπίες και βιβλία για την εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας.

● Σε ορισμένες περιπτώσεις, η διδασκαλία ή τα συγγράμματα της δεύτερης σλαβικής γλώσσας είναι στην ευχέρεια της εκάστοτε πρεσβείας, με αποτέλεσμα κάποια μαθήματα να μην ξεκινούν στην αρχή του εξαμήνου και επίσης να μην παίρνουν όλοι οι φοιτητές συγγράμματα ούτε για αυτό το μάθημα.

● Η διδακτική επάρκεια είναι αποσπασμένη από τον κορμό του βασικού κύκλου μαθημάτων και θεωρείται μάθημα επιλογής. Αυτό επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το ήδη απαιτητικό πρόγραμμα σπουδών και καθιστά, ειδικά για τους εργαζόμενους φοιτητές, σχεδόν αδύνατη την ολοκλήρωση των σπουδών σε 4 χρόνια.

● Παρότι υπαγόμαστε στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, δεν είμαστε μέρος του φοιτητικού της συλλόγου. Αποτελούμε ξεχωριστό σύλλογο, και αυτό μας απομονώνει και δεν επιτρέπει την συσπείρωση μας με τα υπόλοιπα, ξενόγλωσσα και μη, τμήματα ώστε να μπορούμε να παλέψουμε μαζί για τα κοινά μας προβλήματα. 

Και η λίστα με τα προβλήματα του τμήματος δεν τελειώνει εδώ. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα, όπως αυθαιρεσίες ορισμένων καθηγητών, παράνομα παρουσιολόγια κ.ά. Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός μας. Ως φοιτητές και φοιτήτριες οφείλουμε να δώσουμε τη δική μας μάχη και να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Ήρθε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Στις 24 Μάη στηρίζουμε - ψηφίζουμε την Κίνηση Αριστερών Ρωσικής ΦΙλολογίας

Γιατί θέλουμε το τμήμα μας να πάψει να αποτελεί έναν ξεχωριστό σύλλογο και θεωρούμε αναγκαίο το να ενταχθούμε στο φοιτητικό σύλλογο της φιλοσοφικής.

Γιατί θέλουμε έναν ισχυρό φοιτητικό σύλλογο που δεν τα παρατά, που δίνει το στίγμα του και ξεκαθαρίζει πως όλη η εξουσία βρίσκεται στις Γενικές Συνελεύσεις.

    ΚίνησηΑριστερώνΡωσικήςΦΙλολογίας
                                                  ΕΑΑΚ                                                                                                                                                                                              

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ ΜΑΥΡΙΣΕ ΤΟΥΣ! ΠΡΑΞΕΙΣ ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ!

Η ΔΑΠ όπως όλοι γνωρίζουμε είναι η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας μέσα στις σχολές, του κόμματος που έχει ψηφίσει μνημόνια, τα όποια μας έχουν φέρει και στη σημερινή τραγική οικονομική κατάσταση και επίσης που αποτελεί έναν από τους πιο πιστούς υποστηριχτές της πολιτικής της Ευρωπαϊκής  Ένωσης .

Ο ρόλος που διαδραματίζει μέσα στις σχολές είναι λίγο πολύ γνωστός σε όλους μας. Αδιαφορία για κάθε συλλογική διαδικασία, απουσία μονίμως από τις γενικές συνελεύσεις, προσπάθεια προσέλκυσης των φοιτητών με τραπέζια στα μπουζούκια και δωρεάν σημειώσεις, υποστήριξη της εισχώρησης των επιχειρήσεων μέσα στις σχολές κτλ. Ειδικά η στάση που έχει στα ξενόγλωσσα τμήματα της σχολής που πλήττονται περισσότερο από τα υπόλοιπα με τεράστιες τις ελλείψεις σε συγγράμματα, κάνει ακόμα πιο φανερό το ρόλο της μέσα στις σχολές που δεν είναι άλλος από την στήριξη των βάρβαρων πολιτικών του κεφαλαίου, την προώθηση του ατομικού δρόμου και την προσπάθεια διάλυσης κάθε συλλογικής διεκδίκησης. Στα ξενόγλωσσα τμήματα λοιπόν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αυτό που προσπαθεί να πετύχει είναι να διαλύσει κάθε απόπειρα συλλογικής διεκδίκησης με το να προωθεί τον ατομικό δρόμο, να δωροδοκεί τους φοιτητές με δωρεάν σημειώσεις για να μπορέσουν να περάσουν τα μαθήματα μιας και δεν έχουν καθόλου συγγράμματα λόγω της κρατικής υποχρηματοδότησης της Παιδείας, απόρροια της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων σε πλήρη συνενόηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι φοιτητές οφείλουν να μαυρίσουν φέτος στις κάλπες την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας του πιστού υποστηριχτή του κεφαλαίου και των μνημονίων, του επιχειρηματικού πανεπιστημίου που δεν χάνει στιγμή την ευκαιρία να επιτεθεί στην ύπαρξη του ασύλου μέσα στις σχολές, που ζητά συνεχώς την καταπάτηση του ασύλου, το σπάσιμο των καταλήψεων, στο όνομα δήθεν της ηρεμίας και της τάξης. Στην πραγματικότητα δεν επιδιώκει τίποτα λιγότερο από ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα έχουν εισχωρήσει οι επιχειρήσεις, οι φοιτητές θα δουλεύουν τζάμπα κάνοντας πρακτική για αυτές και που κάθε προσπάθεια αντίστασης θα καταστέλλεται, καταπατώντας έτσι, κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και ελευθερία που έχουν κατακτήσει με αίμα οι φοιτητές. Στις φετινές φοιτητικές εκλογές διαλέγουμε στρατόπεδο ή με τον ατομικό δρόμο, την αδιαφορία, την υποταγή ή με την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων, την προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μπλοκ που θα μάχεται κόντρα στην επίθεση του κεφαλαίου, κόντρα στα μνημόνια, την ΕΕ κόντρα στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο για μια ζωή και παιδεία στο ύψος των αναγκών μας!

Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Μην αφήνεις του άλλους να αποφασίζουν για σένα

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξάγονται σε μια πολύ κρίσιμη κατάσταση για τη χώρα και ως εκ τούτου και για τα ίδια τα πανεπιστήμια. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχοντας κλείσει τη συμφωνία για τη δεύτερη αξιολόγηση με τους θεσμούς, ετοιμάζει ουσιαστικά ένα τέταρτο μνημόνιο που έρχεται να βαρύνει ακόμα περισσότερο τις δικές μας πλάτες και των οικογενειών μας.


Τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν περιληπτικά: μείωση των επιδομάτων ανεργίας, τέκνων, φτώχειας, στήριξης οικογενειών, μείωση του επιδόματος θέρμανσης, μείωση των συντάξεων, συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, διευκόλυνση της μαζικής απόλυσης εργαζομένων με την κατάργηση της υποχρεωτικής Υπουργικής Απόφασης για την έγκρισή τους και κατάργηση επί της ουσίας της κυριακάτικης αργίας. Με άλλα λόγια το μέλλον που μας υπόσχονται είναι το μέλλον της φτώχειας, της ανεργίας, της σύγχρονης δουλείας.

Η κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά μέσα στις σχολές μας είναι πολύ δύσκολη με πολλές ελλείψεις σε τμήματα όπως τα ξενόγλωσσα σε συγγράμματα και υποχρεωτικές παρακολουθήσεις που καθίστανται αδύνατες ειδικά για τους φοιτητές οι οποίοι αναγκάζονται να εργαστούν για να τελειώσουν τις σπουδές τους και για να ενισχύσουν οικονομικά τις οικογένειες τους. Αλλά και για τους φοιτητές των άλλων τμημάτων της σχολής η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, αντιμετωπίζοντας ένα εντατικό πρόγραμμα σπουδών το όποιο είναι πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολο να παρακολουθούν και βλέποντας αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών τους, προκειμένου αυτό να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των επιχειρήσεων και όχι στις ανάγκες της κοινωνίας, βιώνουν και αυτοί την επίθεση του κεφαλαίου στο ‘’πετσί’’ τους. Προβλήματα όπως η μετακίνηση και η σίτιση των φοιτητών είναι εξίσου τεράστια, με την εγκατάσταση μπαρών μέσα στα μετρό και οσονούπω του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, αλλά και με το ‘’άθλιο’’ φαγητό της λέσχης, το οποίο με δυσκολία τρώγεται, συμπληρώνουν την καθημερινότητα μας. 

Η σημασία λοιπόν των φετινών φοιτητικών εκλογών είναι πολύ μεγάλη, πρέπει όλοι μαζί να δώσουμε το στίγμα ότι είμαστε ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε εμείς και οι οικογένειες μας από την κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ, ότι θα παλέψουμε ενάντια στα σχέδια τους που μας θέλουν γενιά δίχως μέλλον, ότι θα διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν με τους αγώνες μας για ένα καλύτερο μέλλον! Κόντρα στις καθεστωτικές δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ μέσα στις σχολές οι οποίες υποστήριζαν και υποστηρίζουν τη συνέχιση των αντιλαϊκών πολιτικών σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας και την εισχώρηση των επιχειρήσεων μέσα στις σχολές με απώτερο σκοπό να πάψει ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του πανεπιστημίου, άλλα και τις δυνάμεις της ΠΚΣ (ΚΝΕ) που λειτουργούν σαν τροχοπέδη των κινημάτων και αρέσκονται σε εκλογική ενίσχυσης της παράταξης τους.


Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει διαλέγουμε στρατόπεδο, υποστηρίζουμε την  ενίσχυση των κινημάτων, των αγωνιστών που βρίσκονται στο δρόμο και παλεύουν ενάντια στην υποβάθμιση των σχολών και των ζωών μας, ενάντια στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, για το δικαίωμα στις σπουδές και στην εργασία.

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Εργασιακά δικαιώματα θέλουμε, όχι στεφάνια από λουλούδια

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Στη σύγχρονη ιστορία, γεγονότα και καταστάσεις με τα οποία η αστική πολιτική δεν μπορεί να συγκρουστεί μαζί τους, είτε εντέχνως τα απέκρυπτε, είτε προσπαθούσε να αλλάξει τη σημασία τους. Χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα αποτελεί και η ταξική πρωτομαγιά, η εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, την οποία τα σύγχρονα ιστορικά πρότυπα την έχουν αναδείξει σαν την ημέρα των λουλουδιών. Μια «αργία» που τα σχολεία κλείνουν και οι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν για να πάνε εκδρομές και να φτιάξουν στεφάνια, και όχι σαν μια μέρα σκληρής ταξικής σύγκρουσης και αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι πριν από 140 χρόνια, το 1886 στο Σικάγο θυσιάστηκαν εργάτες και εργάτριες στην προσπάθειά τους να κάνουν πράξη το αίτημα τους για 8 ώρες δουλειά- 8 ώρες ανάπαυση- 8 ώρες ζωή; Στις ΗΠΑ την πρωτομαγιά του 1886 κανονίζεται απεργία για την καθιέρωση του 8ωρου από πολλά συνδικάτα, η οποία ξεκινά στο Σικάγο και φτάνει τις 65.000 απεργών, ενώ δεκάδες χιλιάδες απεργούσαν σε όλη την Αμερική, ως κορύφωση ενός μαζικού εργατικού κινήματος όλο το προηγούμενο διάστημα. Αντιμέτωποι μ ε μία εντυπωσιακή απεργία σε όγκο και δύναμη, οι μεγάλοι επιχειρηματίες και βιομήχανοι αποφασίζουν να την συντρίψουν. Τη Δευτέρα, λοιπόν, 3 Μάη, στο εργοστάσιο McCormick που οι εργάτες απεργούσαν για την απόλυση 1400 εργατών που ζητούσαν να σταματήσει η δίωξη συναδέλφων τους για συνδικαλιστική δράση, ξεσπάνε επεισόδια μεταξύ απεργών και απεργοσπαστών, και η αστυνομία βρίσκει την ευκαιρία να επέμβει σε βάρος των πρώτων. Οι συγκρούσεις και οι ταραχές ήταν ανεξέλεγκτες, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό και το θάνατο εκατοντάδων απεργών.

Αυτά τα γεγονόατα κατέστησαν την πρωτομαγιά ημέρα μνήμης και αγώνα για το εργατικό κίνημα, και στην Ελλάδα η πρωτομαγιά έχει μια ιδιαίτερη ιστορική σημασία. Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη, και το 1893, 2000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας 8ωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης με τις καταλήψεις εργοστασίων όπου η επίθεση της χωροφυλακής οδήγησε σε αρκετούς νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών, και ιδιαίτερα ο θρήνος μιας μάνας πάνω από το νεκρό κορμί του γιου της, αποτέλεσαν  την έμπνευση του Γιάννη Ρίτσου για τον «Επιτάφιο». Την Πρωτομαγιά του 1944, ο κατοχικός Στρατός των Γερμανών, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 Έλληνες κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Η πρωτομαγιά του 1886 έγινε το σύμβολο μιας νέας εποχής στη ζωή και τον αγώνα των εργατών και των εργατριών ενάντια στην αστική τάξη, για το δικαίωμα στην εργασία, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου. Έδειξε ότι ο εχθρός δεν είναι ανίκητος. Το εργατικό κίνημα, η νεολαία και οι αγώνες τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, να αντιστέκονται, να δημιουργούν ρήγματα στην κυριαρχία τους. Από αυτήν τη σκοπιά οφείλουμε να δούμε και τα νοήματα που έχει η Πρωτομαγιά στο σήμερα.

Σήμερα όμως, για ποιο 8ωρο μιλάμε, όταν η  πιο συνηθισμένη κατάσταση είναι η 11ωρη και 12ωρη δουλειά ή αλλιώς, και ειδικά στη νεολαία, το διασπασμένο ελαστικό ωράριο σε πολλές διαφορετικές δουλειές; Σήμερα για ποια Κυριακή μιλάμε όταν το κεφάλαιο και η κυβέρνηση καταργούν σιωπηλά αλλά αμείλικτα την κυριακάτικη αργία, με το πρόσχημα ότι οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται και εκείνη τη μέρα, η με το πρόσχημα ότι οι τουρίστες την Κυριακή θα πάνε να κάνουν ψώνια και να φάνε; Σήμερα για ποια κρατική ασφάλιση μιλάμε όταν δεν δίνονται συντάξεις, ή ακόμα κι αν δίνονται είναι εξευτελιστικά μειωμένες, όταν οι περισσότεροι εργοδότες, και ειδικά στη νεολαία, δεν δίνουν ένσημα, όταν γυναίκες χάνουν μισθό επειδή είναι έγγυες και, πώς να το κάνουμε, πρέπει να γεννήσουν;

Έτσι, η πρωτομαγιά, ως αγώνας εργατικός και όχι ως γιορτή που μαζεύουμε λουλούδια, φαίνεται κάθε χρόνο να γίνεται όλο και πιο επίκαιρη. Η κατεύθυνση που παίρνουν σήμερα τα πράγματα δεν είναι άλλη από την εδραίωση μιας κατάστασης όπου ο καθένας θα βιώνει ,ταυτόχρονα με όλους τους άλλους αλλά πάντα μόνος του, τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες. Την ανεργία, την επισφάλεια, την μισοεργασία, το φόβο της απόλυσης, την απόγνωση και την κατάθλιψη, την εγκατάλειψη κάθε προοπτικής. «Κανείς μόνιμος, όλοι προσωρινοί» είναι το σύγχρονο δόγμα του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Η δημιουργία ενός αναλώσιμου δυναμικού, χωρίς επίγνωση της θέσης του. Η καθυπόταξη κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής σ’ αυτόν το νόμο. Της τέχνης, της επιστήμης, της διασκέδασης, της εργασίας ,της γνώσης.

Έτσι έχει η κατάσταση. Το θέμα είναι εμείς πώς θα καταφέρουμε να αρνηθούμε το μέλλον που μάς προετοιμάζουν και να προτάξουμε το μέλλον που θέλουμε για εμάς, αλλά και για τις επόμενες γενιές. Να αγωνιστούμε ενάντια στη δεύτερη αξιολόγηση και τα νέα αντεργατικά μέτρα που θέλουν να πάρουν κυβέρνηση ΕΕ και ΔΝΤ. Απέναντι στην ανεργία, τη φτώχεια, τον εκφυλισμό που μας ωθούν, εμείς  να παλέψουμε για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για εργασιακά δικαιώματα, για αυξήσεις στους μισθούς,  για μέτρα προστασίας των ανέργων.

Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία η παρουσία, ειδικά της νεολαίας, στην πορεία της Πρωτομαγιάς, μαζί με τα ανεξάρτητα ταξικά σωματεία, κόντρα στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ
 1η Μάη στη Συγκέντρωση στο Μουσείο στις 11:00

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

«ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ»

Κάπου το έχουμε ξανακούσει, κάπου το έχουμε ξαναδεί…

Εκατομμύρια σε μπάρες στο μετρό, εκατομμύρια στις κλούβες των ματ, σε φιέστες για παρελάσεις και σε στρατιωτικές βάσεις, εκατομμύρια στις τράπεζες και το χρέος. Ο Υπ. Παιδείας υπέγραψε δάνειο 180εκ. ευρώ και όλα αυτά τα λεφτά θα γίνουν επένδυση, θα πάνε σε ερευνητικά προγράμματα και σε γραφεία μεγαλοκαθηγητάδων. Για τις δικές μας τις ανάγκες, όμως, ούτε ένα ευρώ.

Τα αποτελέσματα αυτών των επιλογών τα βιώνουμε κάθε μέρα. Σωλήνες στη σχολή σπάνε και πλημμυρίζουν οι διάδρομοι. Όταν βρέχει τα ταβάνια στάζουν. Πληρώνουμε σίτιση, στέγαση και μεταφορές. Στα μεταπτυχιακά μπαίνουν δίδακτρα, εκπαιδευτικοί απολύονται και μειώνονται οι εισακτέοι στις σχολές γιατί μάλλον το «δημόσιο και δωρεάν» πανεπιστήμιο δεν μπόρεσε να αντέξει το οικονομικό τους βάρος. Στις εστίες οι σοβάδες πέφτουν και δεν υπάρχει θέρμανση. Την καθαριότητα των σχολών, αφού το πανεπιστήμιο δε δίνει λεφτά, την έχουν αναλάβει εργολαβίες που δίνουν στις εργαζόμενες μισθούς πείνας και με τις συμβάσεις να λήγουν και να προσλαμβάνονται άλλες με χειρότερους όρους.  Τα συγγράμματα αποτελούν πολυτέλεια. Οι φοιτητές/τριες στα ξενόγλωσσα τμήματα αναγκάζονται να πληρώνουν από την τσέπη τους για τα βιβλία τους κάθε εξάμηνο.

Μάλλον κάτι δεν πάει καλά.

 Όταν η εκπαίδευση δεν μπορεί να γίνει μια καλή κερδοφόρα επένδυση για αυτούς, την ξεπουλάνε και την διαλύουν. Δεν τους νοιάζει. Εκείνοι νομοθετούν, εμείς τα ζούμε κάθε μέρα. Αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Κανονίζουν πόσα παιδιά θα περάσουν στις σχολές, κανονίζουν ποιοι θα πεταχτούν απ’ έξω. Μετράνε την παιδεία με τιμές ζημίας και κέρδους. Η Φιλοσοφική δεν μπορεί να δώσει πολύ κέρδος, δεν έχει έρευνα, δεν έχει πρακτικές σε επιχειρήσεις, δεν παράγει εργαζόμενους που χρειάζεται η αγορά εργασίας. Δε χρειάζονται εκπαιδευτικούς γιατί τα σχολεία κλείνουν και συγχωνεύονται. Άρα αφού δεν μας χρειάζονται μας υποβαθμίζουν όσο πάει.

Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται μαύρα, δεδομένα και απαράλλαχτα, πρέπει να καταλάβεις ότι υπάρχουν παραδείγματα πάλης, αγώνα και νίκης στο σήμερα. Στις 22/3 μαθητές μαζί με φοιτητικούς συλλόγους κινητοποιήθηκαν στο Υπ. Παιδείας διεκδικώντας μια σειρά αιτημάτων, όπως την επιστροφή των επαναληπτικών εξετάσεων και την μη διάσπαση των πτυχίων, την κατάργηση της μαθητείας στα ΕΠΑΛ, την κρατική χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και των σχολείων. Και αυτή τη στιγμή, μετά από κινητοποιήσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις, μετά από συνελεύσεις και συντονιστικά μαθητών και φοιτητών το αίτημα της επιστροφής των επαναληπτικών πανελλαδικών διεκδικήθηκε και κερδήθηκε.


Δεν είναι δύσκολο λοιπόν ούτε κάτι ξένο. Στις επιθέσεις της κυβέρνησης και του Υπ. Παιδείας πρέπει να απαντήσουμε και να εναντιωθούμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας μόνος του. Αν δεν το κάνουμε εμείς, όλοι μαζί, δεν θα το κάνει κανείς άλλος. Αν δεν πάρουμε θέση έχουμε ευθύνη για αυτά που πάνε να περάσουν. Μέσα από τη Γενική Συνέλευση, κόντρα στη λογική του ατομικισμού που προσπαθούν να εδραιώσουν, οφείλουμε να συζητήσουμε, να ενημερωθούμε, να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε και να αποφασίσουμε συλλογικά. Δε θα περιμένουμε να το κάνει κάποιος άλλος για μας. 

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

ΚΑΤΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΑΑΚ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Την ίδια ώρα που τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε μια οριακή κατάσταση, με μια ποιοτικά αναβαθμισμένη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση να βρίσκεται στα σκαριά, η ΚΝΕ επιλέγει σαν απάντηση να στοχοποιήσει την αγωνιστική δράση της μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Γιατί δεν τους ενοχλεί η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ αλλά οι φοιτητές και αγωνιστές που βγαίνουνε στους δρόμους, πηγαίνουν στις Γενικές τους Συνελεύσεις και βρίσκονται αριστερά από τη γραμμή του Περισσού και των κομματικών γραφείων. Ορμώμενοι από στείρα μικροπολιτικά συμφέροντα και κομματικές σκοπιμότητες για να καλύψουν τα πολιτικά κενά της κομματικής τους γραμμής, επιτίθεται με βίαιες και τραμπούκικες συμπεριφορές στους αγωνιστές και τα σχήματα της ΕΑΑΚ. Με μεθοδεύσεις που θα ζήλευε κάθε καθεστωτική δύναμη, προσπαθεί να αναδείξει την μαχόμενη ριζοσπαστική αριστερά ως το “μέγιστο κακό” εντός των φοιτητικών συλλόγων. Η βαθιά κομματοκεντρική και ελιτίστικη λογική της ΚΝΕ, σε συνδυασμό με την αδυναμία της να περιγράψει ένα πολιτικό σχέδιο ανάπτυξης και όξυνσης του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος, είναι τα βαθύτερα αίτια που μετατρέπουν την ΚΝΕ σε επί της ουσίας τροχοπέδη των αγώνων της σπουδάζουσας νεολαίας, παρά τις διακηρυκτικά αριστερές κορώνες της. Για αυτό και θέλουν προέδρους στις σχολές και στα σχολεία που θα ελέγχουν οι καθοδηγητές που θα κάνουν κουμάντο στους συλλόγους και όχι μαζικές συνελεύσεις.

            Το μαφιόζικο καρτέρι σε σύντροφό μας στην Ιατρική, που οδήγησε σε ελαφρύ τραυματισμό του, που κατέληξε σε πιο κεντρική επίθεση της ΚΝΕ Ιατρικής στα μέλη μας, φανερώνουν το μένος και την επιθετικότητα που τρέφει και καλλιεργεί η ΚΝΕ στις τάξεις της για τα μαχόμενα κομμάτια του φοιτητικού κινήματος και ειδικότερα για την αντικαπιταλιστική αριστερά εντός αυτού. Πέρα από την Ιατρική όμως και καθώς δόθηκε η αναγκαία απάντηση εκεί πέρα από τα μέλη μας στις εκφυλισμένες πρακτικές της ΚΝΕ, ανάλογη προσπάθεια στοχοποίησης σημειώθηκε και στο Φυσικό Αθήνας, όπου 30 κνίτες επιτέθηκαν με παρακρατικό τρόπο στα (πολύ λιγότερα) μέλη του σχήματος ΕΑΑΚ που βρίσκονταν στη σχολή. Την ίδια στιγμή με την επίθεση στο Φυσικό, οι δυνάμεις της ΚΝΕ επιτέθηκαν σκληρά και με ακόμα πιο οργανωμένο τρόπο αυτή τη φορά στο ΕΜΠ και στο τμήμα της ΣΕΜΦΕ. Εκεί τα σχήματα της ΕΑΑΚ και το αγωνιζόμενο κομμάτι των συλλόγων-φοιτητών έδωσαν τις απαντήσεις που αρμόζουν σε τέτοιου είδους πρακτικές, σε αντίθεση με την ΚΝΕ που έφερε εξωπανεπιστημιακό κομματικό στρατό άρτια εξοπλισμένο που δεν δίστασαν μάλιστα να προχωρήσεουν και σε κλέψιμο πορτοφολιών-κλειδιών θυμίζοντας προφίλ ασφαλίτη. Όμως δεν αρκέστηκαν σε αυτήν την επικίνδυνη επίθεση με δυσανάλογους όρους απέναντι στα μέλη  ΕΑΑΚ. Τα καθοδηγητικά στελέχη που συντόνιζαν την επίθεση και καμία σχέση δεν έχουν με τους φοιτητικούς χώρους προέτρεψαν τα μέλη της ΚΝΕ να κλέψουν τα προσωπικά αντικείμενα (τσάντες, κινητά, χρήματα κλπ) των μελών της ΕΑΑΚ και να βανδαλίσουν το υλικό των χώρων των σχημάτων.
         
Τα ταυτόχρονα οργανωμένα χτυπήματα που στοχεύουν στην φίμωση και την καταστολή της ΕΑΑΚ, φανερώνουν πως η ΚΝΕ έχει πάρει πολιτική απόφαση, από τα κεντρικά της κλιμάκια, να οξύνει το κλίμα εντός των Φ.Σ. και εγκαθιδρύσει μια παρακαταθήκη μίσους και οργανωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των αριστερών δυνάμεων όπως έχει δείξει και μέσα στις ίδιες τις γενικές συνελεύσεις. Εν όψει φοιτητικών εκλογών και προκειμένου να κρύψει κάτω από το χαλάκι τις δικές της τεράστιες αδυναμίες, επιλέγει να αποπροσανατολίσει τους συλλόγους αλλά και τα μέλη της, με πρακτικές και συμπεριφορές που καμία εναρμόνιση δεν έχουν με τις αξίες και το ήθος της αριστεράς και του κομουνιστικού κινήματος. Οι πολιτικές ανεπάρκειες της ΚΝΕ, η έωλη και γενικόλογη γραμμή της στο φοιτητικό κίνημα που αδυνατεί συστηματικά, να θέσει τον πήχη σε επίπεδα ανάλογα της συγκυρίας και στον αντίποδα σπέρνει ματαιότητα και απαισιοδοξία στον κόσμο των σχολών, δεν κρύβονται πίσω από τραμπουκικούς και μαφιόζικους χειρισμούς. Όπως ακριβά κάνει και το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα που ‘’κλιμακώνει’’ τον αγώνα με απεργίες την Πρωτομαγιά, με προτάσεις νόμου του ΚΚΕ στη Βουλή και δηλώσεις του Κουτσούμπα “δεν ήρθε η ώρα να βγούμε από την Ε.Ε και ευρώ γιατί ο λαός και η εργατική τάξη θα πεινάσουν”.

Σαν Ε.Α.Α.Κ., καταγγέλλουμε απερίφραστα τις εκφυλισμένες πρακτικές που ακολουθεί η ΚΝΕ το τελευταίο διάστημα, απέναντί  στις δυνάμεις της μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και καλούμε και συνολικά την σπουδάζουσα νεολαία να περιθωριοποιήσει τις πολιτικές λογικές της ΚΝΕ. Εμείς απέναντι στην προσπάθεια της ΚΝΕ να τρομοκρατήσει το πιο αγωνιστικό κομμάτι των συλλόγων ώστε να αναδειχτεί στην νέα “υπεύθυνη δύναμη” μέσα στις σχολές, που θα εγκαθιδρύει την ομαλότητα και θα τα καταστέλλει κάθε αγωνιστικό σκίρτημα δεν θα μείνουμε αμέτοχοι. Εάν η ΚΝΕ θέλει να επιλέξει το ρόλο του κατασταλτικού μηχανισμού κάθε κινήματος και κάθε αγωνιστή εμείς δηλώνουμε ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να το ανεχτούμε και θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε πιο μάχιμα από ποτέ στο δρόμο του αγώνα. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις, με μαζικές ρηξιακές λαϊκές κινητοποιήσεις και την από τα κάτω μάχιμη πολιτική των φοιτητικών συλλόγων που αρμόζει σε μια γενιά που θέλει ζήσει όπως αυτή ονειρεύεται και όχι όπως της λένε. Καλούμε κάθε αγωνιστή και φοιτητή να τους γυρίσει την πλάτη.



(εικόνες απ' τα αποτελέσματα της τραμπούκικης επίθεσης της ΚΝΕ στους αγωνιστές της ΕΑΑΚ)

Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

Κάλεσμα σε συντονιστικό ΕΑΑΚ Αθήνας στις 16 Μάρτη

Μετά από μία περίοδο στην οποία ξέσπασαν κομβικά ζητήματα και  εμφανίστηκαν πολλές σημαντικές αλλαγές, και με την καθολική, πιστεύουμε,  παραδοχή ότι η ΕΑΑΚ όσο ενεργή παρουσία και να είχε στους συλλόγους, σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να συντονιστεί, να παράξει γραμμή και μεθοδολογία ικανή να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει, να αφουγκραστεί τα αυθόρμητα αντανακλαστικά  της νεολαίας  και να τα αναβαθμίσει σε συνειδητή, συλλογική πάλη, ως ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ θεωρήσαμε αναγκαιότητα τόσο της συγκυρίας την  οποία διανύουμε, όσο και της ίδιας της ΕΑΑΚ, να διεξαχθεί συντονιστικό ΕΑΑΚ Αθήνας την Πέμπτη 16 Μάρτη.

Όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και το κεφάλαιο δε βρίσκει τρόπο να την ξεπεράσει, τόσο  τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα θα πληθαίνουν. Από τη μία, στο διεθνές επίπεδο, οι πόλεμοι συνεχίζονται, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται, με τους πρόσφυγες είτε να εγκλωβίζονται σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, βιώνοντας την απόλυτη περιθωριοποίηση και εξαθλίωση, είτε να διώκονται  πίσω στην Τουρκία. Από την άλλη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική της και βρίσκεται πριν την υπογραφή νέων βάρβαρων μέτρων .
Τα μέτρα αυτά θα περιλαμβάνουν  βασικά κομβικά ζητήματα του πυρήνα της εργασίας και των σχέσεων της όπως την παραπέρα μείωση των βασικών μισθών και την θέσπιση υποκατώτατου μισθού για την νεολαία , την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση των συνδικαλιστικών νομων και την αντικατάστασή τους από αντιδραστικότερες διατάξεις με κύριες το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και τη θέσπιση της δυνατότητας ανταπεργίας (Λοκ άουτ)των εργοδοτών, αλλά και  θα κατοχυρώνει νομοθετικά όλες τις μορφές γενικευμένης ελαστικής εργασίας, με τη θέσπιση όλων των «νέων» μορφών «μικρό-εργασίας» που ισχύουν στον πυρήνα του σύγχρονου καπιταλισμού και σε μια σειρά χώρες.

Όλες αυτές οι εξελίξεις όχι μόνο δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον χώρο του πανεπιστημίου, αλλά καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις αλλαγές που γίνονται εντός αυτού. Συγκεκριμένα, η συνεχής υποχρηματοδότηση έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή του χαρακτήρα του πανεπιστημίου, έτσι όπως αυτό διορθωνόταν πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Αυτό εκφράζεται σε πρώτο βαθμό με την διάλυση των παροχών της μέριμνας για το σύνολο των φοιτητών (σίτιση, στέγαση, μεταφορά, συγγράμματα), γεγονός που εντείνει τους ταξικούς φραγμούς και αποκλείει μεγάλο κομμάτι των φοιτητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και με την υποστελέχωση στο απαραίτητο διοικητικό και διδακτικό προσωπικό. Αποτέλεσμα να αναζητούνται αλλού πόροι για να συντηρήσουν τα ιδρύματα τα οποία πολύ συχνά προτάσσουν για λύση την αυτοχρηματοδότηση τους. Όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Γαβρόγλου στην συνέντευξή του «Δεν μπορείς να τα ζητάς όλα από το δημόσιο». Με πρόσχημα ακριβώς αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση και του υπουργείο παιδείας υπέγραψαν δάνειο  για τα ελληνικά πανεπιστήμια από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων όπου οι όροι του είναι ακόμα άγνωστοι. Αυτό σημαίνει πως αν το δάνειο δεν αποπληρωθεί, που είναι το μόνο σίγουρο, τα ίδια τα πανεπιστήμια υποθηκεύονται, οι εγκαταστάσεις και τα αποθεματικά τους θα είναι στα χέρια των δανειστών.  

Παράλληλα με απόφαση της συνόδου πρυτάνεων προχωράει η συγκρότηση περιφερειακών συμβουλίων, τα οποία είναι ο διάδοχος των συμβουλίων ιδρύματος και αφορούν περισσότερα από ένα ιδρύματα της ίδιας περιφέρειας. Η σύνθεσή τους θα ‘ναι παρεμφερής με αυτή των Σ.Ι. Την ίδια στιγμή  μπαίνουν δίδακτρα στα μεταπτυχιακά που θα ορίζονται πλέον χωρίς κανένα πλαφόν γεγονός που θα οξύνει σε μεγάλο βαθμό των αποκλεισμό μεγάλου μέρους των φοιτητών από την δυνατότητα για μεταπτυχιακό ενώ είναι πολύ πιθανή μια μεταφορά διδάκτρων και στο προπτυχιακό επίπεδο. Όλα αυτά εντάσσονται κάτω από το ενιαίο σχέδιο της κυβέρνησης για μεγάλη μείωση των εισακτέων στα πανεπιστήμια.  

Μάλιστα,  με τον νέο νόμο για την παιδεία (που θα έρθει να πλήξει τα λύκεια, με την ενίσχυση της τεχνικής εκπαίδευσης,  της μαθητείας, την εδραίωση του Νέου Λυκείου, της κατάργησης των επαναληπτικών πανελλαδικών εξετάσεων και του ταξικού διαχωρισμού των μαθητών ήδη από το γυμνάσιο) οι ταξικοί φραγμοί εντείνονται ακόμα  περισσότερο. Επιπλέον, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά (που στόχος είναι να περάσουν και σε προπτυχιακό επίπεδο), για τα οποία έχει κινητοποιηθεί και ο σύλλογος μας επί δύο συνεχόμενες βδομάδες,  καταδεικνύουν ότι το κόστος της λειτουργίας του πανεπιστημίου θα πέσει ακόμα περισσότερο στις πλάτες των φοιτητών (μεταπτυχιακών, διδακτορικών, κλπ).
Κομμάτι της επίθεσης στην «δημόσια δωρεάν εκπαίδευση»  είναι και η εισαγωγή μπάρων στα μετρό που μαζί με το ηλεκτρονικό εισιτήριο έχουν στόχο να  χτυπήσουν την δυνατότητα του λάου να μετακινείται δωρεάν .
Προφανώς όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να μην πάνε χέρι χέρι με την άνοδο της καταστολής. Οι περιπτώσεις των συντρόφων μας στην Ξάνθη και στην Κρήτη, ο ξυλοδαρμός της φοιτήτριας στο Βόλο και το σπάσιμο του ασύλου στην Πάντειο  ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου για την επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες της νεολαίας.

Όλα αυτά λοιπόν διαμορφώνουν για το φοιτητή μια κατάσταση δύσκολη για την πρόσβαση και την φοίτηση στην μεταλυκειακή εκπαίδευση. Δε θέλει μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβουμε την κατεύθυνση όλων αυτών των πτυχών της επίθεσης. Και η κατεύθυνση δεν είναι άλλη από την εδραίωση μιας κατάστασης για τη νεολαία όπου ο καθένας θα βιώνει, ταυτόχρονα με όλους τους άλλους αλλά πάντα μόνος του, τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες,  όπου ο καθένας θα δέχεται σιωπηλά την κατάργηση των δημοκρατικών του δικαιωμάτων, και θα αρκείται σε έναν υποκατώτατο μισθό και μία διασπασμένη, ρηχή γνώση. Η κατεύθυνση αυτή, τέλος, δεν είναι άλλη από την δημιουργία ενός αναλώσιμου δυναμικού, χωρίς επίγνωση της θέσης του, την καθυπόταξη κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής σ’ αυτόν το νόμο. Της τέχνης, της επιστήμης, της διασκέδασης, της εργασίας ,της γνώσης.

Παρά τη δυναμικότητα της επίθεσης και τη γενική νηνεμία του τελευταίου διαστήματος, η πραγματικότητα μάς δίνει ξεσπάσματα πάνω στα οποία μπορούμε να στηριχτούμε και να δομήσουμε ολόκληρες μάχες. Τόσο ο αγώνας των καθαριστριών του ΕΜΠ όσο και η δυναμικότατη επανεμφάνιση του μαθητικού κινήματος πρέπει να γίνουν «υλικό» το οποίο θα αποτιμήσουμε. Πρέπει να γίνουν «μαγιά» προβληματισμών και ιδεών, πρέπει από «ατομική» εμπειρία να γίνουνε συλλογική και να αποτελέσουν την πηγή από την οποία θα αποκομίσουμε στόχους και μεθοδολογία.

Πρέπει, σύντροφοι και συντρόφισσες, να καταλάβουμε ότι σηκώνουμε πάνω στις δικές μας πλάτες το χρέος να πυροδοτήσουμε αγώνες σ’ αυτήν την κρίσιμη και τόσο περίπλοκη περίοδο. Το χρέος να κινητοποιήσουμε τους φοιτητικούς μας συλλόγους, να παλέψουμε ενάντια στις αστικές  αναδιαρθρώσεις, να ακούσουμε τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα της νεολαίας,  να πάρουμε τα αυθόρμητα αντανακλαστικά της και να τα μετασχηματίσουμε σε συνειδητή, πολιτική, οργανωμένη πάλη. Το χρέος  να αντιπαλέψουμε την απογοήτευση και τη ματαίωση και απέναντι στον ατομικό δρόμο και την κουλτούρα της «προσωπικής επιβίωσης» να αναδείξουμε τη συλλογική πάλη. 

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

Δεν θα βάλουν μπάρες στις ζωές μας!

Παίρνοντας το μετρό καθημερινά όλοι έχουμε δει τις ηλεκτρονικές μπάρες που έχουν εγκατασταθεί σε αυτό. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι ακόμα σε λειτουργία και πάλι στόχος τους είναι να μας τρομάξουν και μόνο με την παρουσία τους.         

Όχι δεν πρόκειται για ένα κακό αστείο!  

Σαν να μην έφταναν τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς και οι οικογένειες μας από τις βάρβαρες  αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης της ΕΕ και του ΔΝΤ, ήρθε τώρα να προστεθεί σε αυτά και η εγκατάσταση μπαρών στο μετρό, δυσκολεύοντας τις μετακινήσεις για το πιο πληττόμενο κομμάτι των φοιτητών, τους άνεργους και τους μισο-εργαζόμενους. Η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει εκατομμύρια ευρώ σε κατασκευαστικές εταιρίες για την κατασκευή μπαρών για να πιάσει τους ‘’μεγαλοεγκληματίες’’ που δεν έχουν χρήματα για να βγάλουν εισιτήριο, σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση και το μνημόνιο γονατίζει τις  λαϊκές οικογένειες. 

Το μέτρο αυτό επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τους πληττόμενους από την κρίση φοιτητές, οι οικογένειες των οποίων αδυνατούν να τους ενισχύσουν οικονομικά και αυτοί κατά συνέπεια να μην μπορούν να παρακολουθούν τα μαθήματα της σχολής τους, λόγω του ότι πλέον και η μετακίνηση θα είναι προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τους φοιτητές που εργάζονται και τα χρήματα που παίρνουν, φτάνουν ίσα ίσα για να συντηρηθούν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους. 

Ένα ακόμα ζήτημα που τίθεται σχετικά με τις μπάρες, έκτος από το γεγονός ότι αποτελεί καταπιεστικό μέτρο, είναι ότι η κυβέρνηση γεμίζει τους σταθμούς με ελεγκτές και "μυστικούς αστυνομικούς' για να τρομοκρατήσει και κόψει πρόστιμα σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν, συν το "φακέλωμα" που θα γίνεται με την εισαγωγή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, όπου θα καταγράφονται οι διαδρομές που κάνουμε καθημερινά, θυμίζοντας μας στοιχεία από μυθιστόρημα του Όργουελ. 

Είναι φανερό πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε πλήρη συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ, επιχειρούν να σφίξουν ακόμα περισσότερο τον κλοιό για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ξεπουλώντας τις συγκοινωνίες σε κατασκευαστικούς κολοσσούς, προωθώντας την ιδιωτικοποίηση τους  και βάζοντας ταξικούς φραγμούς στη μετακίνηση του λαού. 

Η δική μας απάντηση απέναντι σε όλη αυτή την επίθεση του κεφαλαίου που δεχόμαστε όλον αυτό τον καιρό πρέπει να δοθεί μέσα από την συλλογική πάλη για εργασιακή προοπτική, ενάντια στα μέτρα που τσακίζουν τις ζωές μας και υποθηκεύουν το μέλλον μας. Με τους φοιτητικούς μας συλλόγους οφείλουμε να αγωνιστούμε ενάντια στους ταξικούς φραγμούς που θέλουν να εντείνουν στις μετακινήσεις, που επιβαρύνουν τη δύσκολη καθημερινότητα μας και θέτουν σε κίνδυνο τις σπουδές μας. 

Οι αστικές συγκοινωνίες είναι δημόσιο αγαθό και όχι εμπόρευμα, θέλουμε δωρεάν μετακινήσεις για κάθε εργαζόμενο, άνεργο, μετανάστη, πρόσφυγα και φοιτητή. Ο αγώνας για δημόσιες και δωρεάν συγκοινωνίες είναι αγώνας για όλη τη νεολαία και την εργατική τάξη. 

Υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά αγαθά, παλεύουμε ενάντια στα  αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

8 Μάρτη δεν γιορτάζουμε! Αγωνιζόμαστε για μια άλλη ζωή

Η 8 Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Μέρα της γυναίκας. Την συγκεκριμένα μέρα, η κοινωνία την γιορτάζει διότι θεωρείται το «ωραίο» ή και «αδύναμο» φύλο, διότι είναι τρυφερή και στοργική και γι’ αυτούς τους λόγους της αξίζουν λουλούδια κι εκπτώσεις σε ρούχα και καλλυντικά. Οι λόγοι αυτοί όμως δεν σχετίζονται με την πραγματική αίτια της καθιέρωσης της αλλά η αιτία της έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στην ιστορία του εργατικού κινήματος.

Η Β΄ διεθνής Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών το 1910 καθιέρωσε την ημέρα αυτή και η επιλογή της ημέρας δεν ήταν καθόλου τυχαία. Στις 8 Μαρτίου 1857 οι εργάτριες στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης ξεκινούν απεργίες και διαδηλώσεις απαιτώντας ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Υπολογίζεται ότι εκείνη την εποχή δουλεύαν στα εργοστάσια περίπου 16 ώρες για σημαντικά μικρότερους μισθούς από τους αντίστοιχους των ανδρών. Η απεργία αυτή ήταν από τις σημαντικότερες στιγμές του εργατικού κινήματος αφού έβαζε στην πρώτη γραμμή ζητήματα κατά της εκμετάλλευσης, κατά της ανισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών αλλά και κατά των φυλετικών διακρίσεων  σε εργαζομένους μη αγγλοσαξονικής καταγωγής.

Σε κλίμα γενικευμένης απεργίας, οι εργοστασιάρχες απαντούν με μαζικές απολύσεις, τρομοκρατία και εν τέλει τις αστυνομικές δυνάμεις. Το μέγεθος και η μαχητικότητα της απεργίας έδειχνε το πάθος και την θέληση των εργατριών να  διεκδικήσουν όσα τους αναλογούσαν, η συμπλοκή όμως με την αστυνομία είχε ως αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις να βαφτούν με αίμα.

Η κοινωνία όμως προσπαθεί να μετατρέψει σε μια γιορτή την ημέρα εκείνη, μια μέρα πάλης ενάντια στις άθλιες εργασιακές συνθήκες, μια μέρα μαζικής απεργίας με αποτέλεσμα νεκρές εργαζόμενες γυναίκες.

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στο σήμερα: υπάρχει σεξισμός ή απλά μπορούμε να γιορτάζουμε για το καθολικό δικαίωμα ψήφου , για το ότι δεν είμαστε κλεισμένες μέσα στο σπίτι, για το ότι ο άντρας-αφέντης έχει χάσει τα περισσότερα «δικαιώματά» του πάνω μας;  Είναι επίκαιρος ο αντισεξισμός και το φεμινιστικό κίνημα ή είναι απλά ιδεοληψίες στο κεφάλι κάποιων φανατικών που θέλουν να «ευνουχίσουν» τους άντρες; Φτάνει το γεγονός ότι δεν είμαστε καταδικασμένες να φοράμε μπούργκα για να πούμε ότι έχουμε κατακτήσει την πολυπόθητη ισότητα;

Οι δυτικές κοινωνίες παραδοσιακά υπόσχονται ότι έχουν ως στόχο να εξαλείψουν το ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία και τρανσφοβία. Μας υπόσχονται ότι θα θεσπίσουν τέτοιους νόμους που θα μας προστατεύουν από «την κακία του κόσμου». Το ερώτημα που αναδύεται εδώ είναι γιατί οι ζωές μας δεν έχουν καμία σχέση με αυτές τις υποσχέσεις ; Γιατί αναδεικνύονται πολιτικοί τύπου Trump , ανοιχτά ρατσιστές και σεξιστές που με ένα διάταγμα θέλουν να απαγορεύσουν τον δικαίωμα στην άμβλωση , στην αυτοδιάθεση δηλαδή του σώματος της γυναίκας όπως εκείνη επιθυμεί; Ή αντίστοιχα πολιτικοί όπως ο ευρωβουλευτής της Πολωνίας που δημόσια τοποθετούνται υπέρ της χαμηλότερης αμοιβής των γυναικών γιατί «έχουν χαμηλότερες διανοητικές ικανότητες»; Ακόμα και εάν θεωρήσουμε τους παραπάνω ακραίους συντηρητικούς και μεμονωμένες περιπτώσεις , μπορούμε να πούμε ότι στις φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες έχει επιτευχθεί η ισότητα; Φτάνει ο θαυμασμός των αντρών απέναντι στο «ωραίο φύλο» για να πούμε ότι έχουμε κατακτήσει τις ζωές που θέλουμε, την απάλειψη των διακρίσεων και της έμμεσης ή άμεσης βίας προς το φύλο μας; Και το ερώτημα που τίθεται εν τέλει πιο εκβιαστικά απ’ όλα : μήπως το ίδιο το σύστημα δημιουργήθηκε και συνεχίζει να επιβιώνει πατώντας πάνω στο σεξισμό, πάνω στις γυναίκες;

Η απάντηση είναι ότι ο ίδιος ο καπιταλισμός σαν σύστημα βασίστηκε εξαρχής πάνω στην απλήρωτη εργασία των γυναικών, μια αφανή εργασία: την ανατροφή των παιδιών και το νοικοκυριό, έναν τεράστιο φόρτο εργασίας για την ανατροφή των νέων εργαζομένων που δουλεύουν γι’ αυτόν και που δε θα μπορούσε να αναλάβει μόνος του. Αν αργότερα «αναγκάστηκε» να ρίξει τις γυναίκες μαζικά στην αγορά εργασίας και να δώσει κάποια δικαιώματα όπως το επίδομα γάμου και μητρότητας ακριβώς για να συνδυάσει αυτές τις δύο του ανάγκες(ανατροφή παιδιών και γυναικεία εργασία) δε σημαίνει ότι η θέση της γυναίκας άλλαξε ουσιαστικά μέσα στην πυρηνική οικογένεια και δυστυχώς οι αποδείξεις για το αντίθετο αποτελούν πενιχρές εξαιρέσεις.

Η ανάγκη αυτή για την απλήρωτη εργασία στο σπίτι και την αναπαραγωγή και ανατροφή των νέων στρατιών εργατών γέννησε και συγκεκριμένες αντιλήψεις που συντηρούσαν αυτήν την κατάσταση. 

Η γυναίκα μας έλεγαν τότε είναι «λιγότερο ικανή, πιο ευαίσθητη, κατώτερη νοητικά , μια μηχανή αναπαραγωγής». Αργότερα που οι γυναίκες χρειάστηκε να μπουν στην αγορά εργασίας οι σεξιστικές αυτές αντιλήψεις άλλαξαν κάπως μορφή ενώ μερικές αναπαράγονται ακόμα και σήμερα αυτούσια. 

Παράλληλα η διαφήμιση και τα ΜΜΕ μπήκαν στη ζωή μας. Το γυναικείο σώμα έγινε αντικείμενο και με άλλο τρόπο , ως πηγή κέρδους, οπότε ένα σωρό κανονιστικά πρότυπα το προστάζουν από τότε για το πώς πρέπει να είναι. Η σεξουαλικότητα χωράει και αυτή σε καλούπια αφού η γυναίκα δυνάμει μητέρα δεν μπορεί να έχει και πολλές σχέσεις πέρα από τα «ιερά δεσμά» του γάμου, ενώ το «ωραίο φύλο» πρέπει να ανταγωνίζεται τις όμοιές της φορτώνοντας το πρόσωπό της με καλλυντικά, το σώμα της με φόρμουλες αδυνατίσματος και εκατοντάδες ρούχα τα οποία με την σειρά τους θα φέρουν νέα κέρδη στις επιχειρήσεις.

Η πολύπλευρη επίθεση εντοπίζεται και στον εργασιακό χώρο. Με το φεμινιστικό κίνημα, βέβαια να έχει καταφέρει νίκες στο στον τομέα των εργασιακών δικαιωμάτων, οι νίκες αυτές έχουν διευκολύνει μια συγκεκριμένη μερίδα γυναικών. Γυναίκες που ζουν στον δυτικό κόσμο και είναι στελέχη εταιρειών, ακαδημαϊκούς κι εκείνες που είχαν την οικονομική ευχέρεια μέσω ατομικών προσπαθειών να βρουν τη θέση τους χωρίς βέβαια να μπορούν να «αναρριχηθούν» το ίδιο εύκολα με τους άνδρες (γυάλινη οροφή). Τι γίνεται όμως με εκείνες τις γυναίκες που ούτε την οικονομική ευχέρεια έχουν ούτε την υποστήριξη κάποιων, τις γυναίκες της τάξης μας; 

Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα αμείβονται κατά μέσο όρο με το 85% του μισθού των ανδρών για ίση εργασία, ενώ το ποσοστό ανεργίας και επισφάλειας στις γυναίκες, ανεξαρτήτως μορφώσεως είναι συντριπτικό σε σχέση με αυτό των ανδρών. Αντίστοιχα, το ίδιο συμβαίνει και στην «φιλελεύθερη» Ε.Ε. και πόσο μάλλον σε μη δυτικές κοινωνίες. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι σεξιστικές αντιλήψεις οδηγούν στην περαιτέρω εκμετάλλευση των γυναικών και την έμφυλη διάσπαση των ανθρώπων-με κοινά συμφέροντα- προς όφελος της καπιταλιστικής οικονομίας.

Πρέπει λοιπόν σοβαρά να αναρωτηθούμε τι μας ζητάει το σύστημα να είμαστε καI πόσο διαφορετικές θα θέλαμε να είμαστε. Θέλει να είμαστε νοικοκυρές και ανεξάρτητες γυναίκες, πόρνες και παράλληλα παρθένες, όμορφες, έξυπνες, ανταγωνιστικές, υποταγμένες, γυναίκες για σπίτι και σύμβολο του σεξ. Πρέπει να προκαλούμε για να είμαστε επιθυμητές αλλά όχι πολύ. Πρέπει να είμαστε έξυπνες για να μην είμαστε βαρετές αρκεί να μην ξεπερνάμε την νοημοσύνη του άνδρα. Πρέπει να είμαστε δυναμικές και δραστήριες αρκεί να το βουλώνουμε στα σεξιστικά σχόλια και να υποτασσόμαστε στην επιθυμία του αφεντικού. Πρέπει να μην μιλάμε στο χώρο εργασίας, στο πανεπιστήμιο, να μη διεκδικούμε, να μην μας διακρίνουμε με βάση μια ανατομική διαφορά. Εν τέλει, η δική μας επιθυμία, οι δίκες μας ανάγκες που βρίσκονται μέσα σε όλο αυτό; Οι υποσχέσεις του καπιταλισμού αποδείχθηκαν φρούδες! Το ότι όλες μπορούμε να θεωρηθούμε αντικείμενο, να πέσουμε θύμα βιασμού και εκμετάλλευσης στον εργασιακό χώρο δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς και καμιά. Κάποιες κατάφεραν να αναδειχθούν-να γίνουν εργοδότριες- και να ασκούν παρόμοια καταπίεση με αυτή των ανδρών. Η πλειοψηφία από εμάς όμως δε θα έχει ποτέ την ευκαιρία αυτή  και δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Το ζητούμενο είναι να ενωθούμε μεταξύ μας, με τους άνδρες της τάξης μας που εν τέλει τα ταξικά συμφέροντα και οι επιθυμίες μας δεν είναι καθόλου διαφορετικές από τις δικές μας, με τους μετανάστες, τις μετανάστριες και τους πρόσφυγες, με την LGBTQ κοινότητα ενάντια σε ένα σύστημα οργανικά και δομικά συνδεδεμένο με την κάθε ιδιαίτερη καταπίεση που βιώνει ο καθένας και η καθεμιά από εμάς. Με τις μετανάστριες καθαρίστριες από το ΕΜΠ, με τις γυναίκες της Πολωνίας που εξεγέρθηκαν ενάντια στην απαγόρευση των εκτρώσεων, με τα κινήματα ενάντια στον Τραμπ και να τους δώσουμε ένα συνολικό περιεχόμενο διεκδίκησης και ανατροπής. Για την ανατροπή της πατριαρχίας και του καπιταλισμού, που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση! 

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

Νέο Μνημόνιο, coming soon...

Όσο εμείς ξεμπερδεύαμε σιγά σιγά από το άγχος της εξεταστικής και μετρούσαμε τα λεφτά μας μήπως και βγαίνουν τσίμα τσίμα για ένα Σαββατοκύριακο κάπου εκτός Αθηνών, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κάτω από το βλέμμα της ΕΕ, έκανε τα δικά της μεγαλόπνοα σχέδια για τη ζωή μας και το μέλλον μας. Το Eurogroup της 20ης Φλεβάρη, με την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης, αποφάσισε νέο κύκλο αντεργατικών μέτρων για την Ελλάδα, που στόχο έχουν να επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, και κυρίως τη νεολαία. Πρόκειται για μέτρα που έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πιο αναίσχυντο τρόπο ότι όλη αυτή η πολιτική των από πάνω φαντάζεται μια νεολαία χωρίς μέλλον,  μια νεολαία άνεργη, χωρίς δικαιώματα, μια νεολαία έρμαιο του κάθε εργοδότη, συνηθισμένη στην καταπίεση και τη ματαίωση όλων των προσδοκιών της.

Στην ουσία προετοιμάζουν ένα νέο Μνημόνιο διαρκείας με την επιβολή μόνιμου πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ, δηλαδή 7 δις ευρω κάθε χρόνο, πράγμα που σημαίνει την ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση των εργαζόμενων και της νεολαίας.

Συγκεκριμένα, τα μέτρα που συζητούν και σχεδιάζουν περιλαμβάνουν: μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, μεγαλύτερη φορολογία στα εισοδήματα, διάλυση των όποιων ασφαλιστικών δικαιωμάτων απέμειναν, υποκατώτατο μισθό, επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας με νέες πιο εκμεταλλευτικές μορφές όπως η μαθητεία (που σημαίνει την συχνά απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία μαθητών σε τοπικές επιχειρήσεις για την «απόκτηση απαραίτητων δεξιοτήτων»), απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ποινολόγιο για τους ανέργους, πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, ιδιωτικοποιήσεις σε ενέργεια τρένα, νερό, παραλίες και δημόσια κτήρια, επίθεση στα δικαιώματα στην παιδεία και την υγεία με την προώθηση των μεταρρυθμίσεων της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.

Δε χρειάζεται και πολλή ανάλυση για να συμπεράνει κανείς την κατεύθυνση όλων αυτών των αλλαγών. Την κατεύθυνση που δεν είναι άλλη από την εδραίωση μιας κατάστασης όπου ο καθένας θα βιώνει ,ταυτόχρονα με όλους τους άλλους αλλά πάντα μόνος του, τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες. Την ανεργία, την επισφάλεια, την μισοεργασία, το φόβο της απόλυσης, την απόγνωση και την κατάθλιψη, την εγκατάλειψη κάθε προοπτικής. «Κανείς μόνιμος, όλοι προσωρινοί» είναι το σύγχρονο δόγμα του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Η δημιουργία ενός αναλώσιμου δυναμικού, χωρίς επίγνωση της θέσης του. Η καθυπόταξη κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής σ’ αυτόν το νόμο. Της τέχνης, της επιστήμης, της διασκέδασης, της εργασίας ,της γνώσης. 

 Όλη αυτή η κατάσταση,  έρχεται και επιβεβαιώνεται κάθε μέρα από την πραγματικότητα. Αλλεπάλληλα ‘’φίλτρα’’  αφήνουν εκτός σχολείου και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης τα παιδιά των
λαϊκών οικογενειών οδηγώντας τα έτσι προς την ελαστική εργασία. Τα προγράμματα σπουδών αξιολογούνται και στηρίζονται ανάλογα με το πόσο κέρδος βγάζουν. Ακόμα  και άνθρωποι σπουδαγμένοι με ένα και δύο πτυχία καταλήγουν να δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες σε μία επιχείρηση για να βγάζουν 400 το μήνα. Βάζουν  μπάρες στα μετρό δηλώνοντας στην ουσία ότι τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας θα πληρώνουν για να μετακινηθούνε στη δουλειά τους. Κόσμος απολύεται και ξεμένει στο δρόμο με το έτσι θέλω, χωρίς καμία αποζημίωση. Χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα είναι οι καθαρίστριες του ΕΜΠ που αγωνίζονται ενάντια στις μειώσεις των ήδη χαμηλών μισθών τους, τις οποίες επιβάλλει ο εργολάβος, με πρόσχημα τη μείωση του προϋπολογισμού του ιδρύματος.

Έτσι έχει η κατάσταση. Το θέμα είναι εμείς πώς θα καταφέρουμε να αρνηθούμε το μέλλον που μάς προετοιμάζουν και να προτάξουμε τις δικές μας ανάγκες. Να αγωνιστούμε ενάντια στη δεύτερη αξιολόγηση και τα νέα αντεργατικά μέτρα που θέλουν να πάρουν κυβέρνηση ΕΕ και ΔΝΤ. Απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα που μας περιμένει, εμείς  να παλέψουμε για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για εργασιακά δικαιώματα, για αυξήσεις στους μισθούς,  για μέτρα προστασίας των ανέργων. Γι’ αυτό,  έχει τεράστια σημασία η παρουσία μας στο συλλαλητήριο στις 2 Μάρτη, στο οποίο καλούν τα πρωτοβάθμια σωματεία ενάντια στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. 

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 2 ΜΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 6 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ