Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Εργασιακά δικαιώματα θέλουμε, όχι στεφάνια από λουλούδια

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Στη σύγχρονη ιστορία, γεγονότα και καταστάσεις με τα οποία η αστική πολιτική δεν μπορεί να συγκρουστεί μαζί τους, είτε εντέχνως τα απέκρυπτε, είτε προσπαθούσε να αλλάξει τη σημασία τους. Χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα αποτελεί και η ταξική πρωτομαγιά, η εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, την οποία τα σύγχρονα ιστορικά πρότυπα την έχουν αναδείξει σαν την ημέρα των λουλουδιών. Μια «αργία» που τα σχολεία κλείνουν και οι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν για να πάνε εκδρομές και να φτιάξουν στεφάνια, και όχι σαν μια μέρα σκληρής ταξικής σύγκρουσης και αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι πριν από 140 χρόνια, το 1886 στο Σικάγο θυσιάστηκαν εργάτες και εργάτριες στην προσπάθειά τους να κάνουν πράξη το αίτημα τους για 8 ώρες δουλειά- 8 ώρες ανάπαυση- 8 ώρες ζωή; Στις ΗΠΑ την πρωτομαγιά του 1886 κανονίζεται απεργία για την καθιέρωση του 8ωρου από πολλά συνδικάτα, η οποία ξεκινά στο Σικάγο και φτάνει τις 65.000 απεργών, ενώ δεκάδες χιλιάδες απεργούσαν σε όλη την Αμερική, ως κορύφωση ενός μαζικού εργατικού κινήματος όλο το προηγούμενο διάστημα. Αντιμέτωποι μ ε μία εντυπωσιακή απεργία σε όγκο και δύναμη, οι μεγάλοι επιχειρηματίες και βιομήχανοι αποφασίζουν να την συντρίψουν. Τη Δευτέρα, λοιπόν, 3 Μάη, στο εργοστάσιο McCormick που οι εργάτες απεργούσαν για την απόλυση 1400 εργατών που ζητούσαν να σταματήσει η δίωξη συναδέλφων τους για συνδικαλιστική δράση, ξεσπάνε επεισόδια μεταξύ απεργών και απεργοσπαστών, και η αστυνομία βρίσκει την ευκαιρία να επέμβει σε βάρος των πρώτων. Οι συγκρούσεις και οι ταραχές ήταν ανεξέλεγκτες, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό και το θάνατο εκατοντάδων απεργών.

Αυτά τα γεγονόατα κατέστησαν την πρωτομαγιά ημέρα μνήμης και αγώνα για το εργατικό κίνημα, και στην Ελλάδα η πρωτομαγιά έχει μια ιδιαίτερη ιστορική σημασία. Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη, και το 1893, 2000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας 8ωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης με τις καταλήψεις εργοστασίων όπου η επίθεση της χωροφυλακής οδήγησε σε αρκετούς νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών, και ιδιαίτερα ο θρήνος μιας μάνας πάνω από το νεκρό κορμί του γιου της, αποτέλεσαν  την έμπνευση του Γιάννη Ρίτσου για τον «Επιτάφιο». Την Πρωτομαγιά του 1944, ο κατοχικός Στρατός των Γερμανών, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 Έλληνες κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Η πρωτομαγιά του 1886 έγινε το σύμβολο μιας νέας εποχής στη ζωή και τον αγώνα των εργατών και των εργατριών ενάντια στην αστική τάξη, για το δικαίωμα στην εργασία, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου. Έδειξε ότι ο εχθρός δεν είναι ανίκητος. Το εργατικό κίνημα, η νεολαία και οι αγώνες τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, να αντιστέκονται, να δημιουργούν ρήγματα στην κυριαρχία τους. Από αυτήν τη σκοπιά οφείλουμε να δούμε και τα νοήματα που έχει η Πρωτομαγιά στο σήμερα.

Σήμερα όμως, για ποιο 8ωρο μιλάμε, όταν η  πιο συνηθισμένη κατάσταση είναι η 11ωρη και 12ωρη δουλειά ή αλλιώς, και ειδικά στη νεολαία, το διασπασμένο ελαστικό ωράριο σε πολλές διαφορετικές δουλειές; Σήμερα για ποια Κυριακή μιλάμε όταν το κεφάλαιο και η κυβέρνηση καταργούν σιωπηλά αλλά αμείλικτα την κυριακάτικη αργία, με το πρόσχημα ότι οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται και εκείνη τη μέρα, η με το πρόσχημα ότι οι τουρίστες την Κυριακή θα πάνε να κάνουν ψώνια και να φάνε; Σήμερα για ποια κρατική ασφάλιση μιλάμε όταν δεν δίνονται συντάξεις, ή ακόμα κι αν δίνονται είναι εξευτελιστικά μειωμένες, όταν οι περισσότεροι εργοδότες, και ειδικά στη νεολαία, δεν δίνουν ένσημα, όταν γυναίκες χάνουν μισθό επειδή είναι έγγυες και, πώς να το κάνουμε, πρέπει να γεννήσουν;

Έτσι, η πρωτομαγιά, ως αγώνας εργατικός και όχι ως γιορτή που μαζεύουμε λουλούδια, φαίνεται κάθε χρόνο να γίνεται όλο και πιο επίκαιρη. Η κατεύθυνση που παίρνουν σήμερα τα πράγματα δεν είναι άλλη από την εδραίωση μιας κατάστασης όπου ο καθένας θα βιώνει ,ταυτόχρονα με όλους τους άλλους αλλά πάντα μόνος του, τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες. Την ανεργία, την επισφάλεια, την μισοεργασία, το φόβο της απόλυσης, την απόγνωση και την κατάθλιψη, την εγκατάλειψη κάθε προοπτικής. «Κανείς μόνιμος, όλοι προσωρινοί» είναι το σύγχρονο δόγμα του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Η δημιουργία ενός αναλώσιμου δυναμικού, χωρίς επίγνωση της θέσης του. Η καθυπόταξη κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής σ’ αυτόν το νόμο. Της τέχνης, της επιστήμης, της διασκέδασης, της εργασίας ,της γνώσης.

Έτσι έχει η κατάσταση. Το θέμα είναι εμείς πώς θα καταφέρουμε να αρνηθούμε το μέλλον που μάς προετοιμάζουν και να προτάξουμε το μέλλον που θέλουμε για εμάς, αλλά και για τις επόμενες γενιές. Να αγωνιστούμε ενάντια στη δεύτερη αξιολόγηση και τα νέα αντεργατικά μέτρα που θέλουν να πάρουν κυβέρνηση ΕΕ και ΔΝΤ. Απέναντι στην ανεργία, τη φτώχεια, τον εκφυλισμό που μας ωθούν, εμείς  να παλέψουμε για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για εργασιακά δικαιώματα, για αυξήσεις στους μισθούς,  για μέτρα προστασίας των ανέργων.

Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία η παρουσία, ειδικά της νεολαίας, στην πορεία της Πρωτομαγιάς, μαζί με τα ανεξάρτητα ταξικά σωματεία, κόντρα στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ
 1η Μάη στη Συγκέντρωση στο Μουσείο στις 11:00