Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ο Δεκέμβρης δεν τέλειωσε για εμάς...

Οχτώ  χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση της νεολαίας, και αυτή τη στιγμή καλούμαστε να πάρουμε εμείς  τη σκυτάλη του αγώνα, όχι για να «γιορτάσουμε» εκείνη την περίοδο, όχι  για να της δώσουμε επετειακό χαρακτήρα, αλλά αντίστροφα, μέσα από αυτήν την ημερομηνία να καταφέρουμε να εκφράσουμε τα σημερινά μας αιτήματα. Να καταφέρουμε να τη χρωματίσουμε με το στίγμα της τωρινής συγκυρίας. Να καταφέρουμε να πιάσουμε το νήμα που συνδέει την κραυγή της νεολαίας και των εργαζομένων το Δεκέμβρη του 2008 με τους σημερινούς αγώνες. Γιατί αυτή η ημερομηνία δεν θα έχει κανένα νόημα, αν εμείς, η νεολαία, δεν καταφέρουμε πεισματικά, να την τραβήξουμε από τον στείρο ιστορικό της χαρακτήρα και να την κάνουμε ζωντανή πραγματικότητα.

Αυτή τη στιγμή θα μπορούσε κάποιος πανεύκολα να πει ότι το κυριότερο μήνυμα που κυοφορεί αυτή η ημέρα συμπυκνώνεται στην καλύτερη περίπτωση στο σύνθημα «Μπάτσοι , γουρούνια, δολοφόνοι». Παρ’ όλα αυτά είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η δολοφονία ενός παιδιού 14 χρονών από έναν αστυνομικό,  πέρα από την ακραία καταστολή του κράτους, πέρα από την ωμή αστυνομική βία καταδεικνύει μια συνολική προσπάθεια του συστήματος να καθυποτάξει κάθε κινηματική απόπειρα και να σου πει με τον πιο αναίσχυντο τρόπο πως «ό,τι προσπάθεια και να κάνεις για να αντισταθείς, ό,τι κίνηση και να κάνεις ενάντια στα σχέδιά μας, θα μας βρεις μπροστά σου με τον πιο επιθετικό τρόπο». Κι αυτός ο επιθετικός τρόπος δεν είναι μόνο τα ΜΑΤ στις πορείες, δεν είναι μόνο τα ασφυξιογόνα, τα δακρυγόνα και το ξύλο, δεν είναι μόνο οι συλλήψεις και τα κρατητήρια. Είναι και η λιτότητα, είναι η ανεργία, είναι η επισφάλεια, είναι ο φασισμός, είναι το δυσοίωνο μέλλον που προμηνύεται για τη νέα γενιά. Γι αυτό,  το φοιτητικό κίνημα πρέπει να δώσει στην 6η Δεκέμβρη νέα πνοή, με σημαία το σύνθημα ότι δεν θα είμαστε η γενιά που θα ζήσει μέσα στην ανεργία, μέσα στον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κατάθλιψη. Με το σύνθημα ότι όποια και να είναι η καταστολή, κανείς δεν θα μπορέσει να καταπιέσει τις δυνατότητες και τις επιθυμίες των ανθρώπων για μια άλλη ζωή.

Μια πολύ έντονη και επίκαιρη, λοιπόν, έκφανση της καταπίεσης που δεχόμαστε στις ζωές μας είναι και η επίθεση στην εκπαίδευση. Με πολύ γενικά λόγια αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε σαν κύριο είναι ότι η εκπαίδευση γίνεται ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια του συστήματος να πλήξει ακόμη περισσότερο τα ήδη πληττόμενα κομμάτια και να αφαιμάξει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος. Η γνώση γίνεται εμπόρευμα και μάλιστα πολύ πολύτιμο και όχι μόνο μέσα από τις πρακτικές (απλήρωτη δουλειά), ή τις έρευνες(π.χ. δωρεάν πατέντες για επιχειρήσεις) αλλά και μέσα από την κατανομή των φοιτητών με τέτοιο τρόπο ώστε η κατάρτισή τους να απαντάει ακριβώς στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και όχι στις ανάγκες της κοινωνίας. Π.χ. η αγορά εργασίας αυτή τη στιγμή, σε αντίθεση με την κοινωνία, δεν έχει ανάγκη από εκπαιδευτικούς, γιατί δεν παράγουν κάποιο μεγάλο κέρδος για το κεφάλαιο. Άρα, προσλήψεις στο δημόσιο δεν γίνονται και οι καθηγητικές σχολές υποβαθμίζονται σε τεράστιο βαθμό, από την αφαίρεση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μέχρι και την ένταση της υποχρηματοδότησης με αποτέλεσμα να πετιούνται απ’ έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία τα πιο πληττόμενα κομμάτια των φοιτητών.

Παρ’ όλα αυτά, για να καταλάβουμε το σχέδιο που έχουν κυβέρνηση και Ε.Ε. για την εκπαίδευση, θα πρέπει να δούμε το ζήτημα συνολικά και όχι μόνο μέσα στα πανεπιστήμια. Η κατάσταση που προετοιμάζεται για το Σχολείο  είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα, από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Αυτή τη στιγμή, το σχέδιο για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση μιλάει για ένα Λύκειο όπου ένα 30% μόνο των μαθητών θα πηγαίνει στα Γενικά Λύκεια και το υπόλοιπο 70% θα προορίζεται για την τεχνική εκπαίδευση, γεγονός που θα οξύνει σε τρομερά μεγάλο βαθμό τους ταξικούς φραγμούς. Επίσης, η μαθητεία στα τεχνικά λύκεια, δηλαδή η απλήρωτη εργασία των μαθητών για επιχειρήσεις με στόχο την  «κατάρτισή τους», γίνεται κύριος στόχος της επίθεσης καθώς ωθεί κι όλας τα παιδιά να μαθητεύσουν στις κακοπληρωμένες, ελαστικές  εργασιακές σχέσεις και στην υπακοή. Να μάθουν στο νέο πρότυπο εργασίας και ανακύκλωσης της ανεργίας. Και το Λύκειο μετατρέπεται σε μια βαθμίδα των λίγων που έχουν τα λεφτά και τη δυνατότητα να περάσουν από το εξεταστικό κάτεργο της "αριστερής" τράπεζας θεμάτων, να μάθουν στην κατακερματισμένη γνώση και στο κυνήγι δεξιοτήτων για να περάσουν στο πανεπιστήμιο.

Με αυτά τα λίγα στοιχεία μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η επίθεση που επιχειρείται αυτή τη στιγμή στην παιδεία δεν είναι κάτι ξέχωρο από τη συνολική επίθεση που δέχονται γενικά τα πληττόμενα κομμάτια. Δεν είναι κάτι ξέχωρο, αλλά πτυχή μιας ολόκληρης απεγνωσμένης προσπάθειας του κεφαλαίου να βρει τρόπο να ξεπεράσει την κρίση του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι σημαντικό σαν φοιτητικός σύλλογος να συνδεόμαστε στο κίνημα όχι μόνο με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, που είναι απαραίτητο, αλλά και συνολικά με το εργατικό κίνημα, κόντρα και μακριά από τον αστικοποιημένο, εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Γιατί εμείς είμαστε οι επόμενοι ή και τωρινοί άνεργοι ή οι ελαστικά και μαύρα εργαζόμενοι.

Να, λοιπόν, γιατί είναι απαραίτητο και εμείς σαν φοιτητές να μιλήσουμε για την κατάσταση στους εργασιακούς χώρους, να συζητήσουμε  για τα εργασιακά μας δικαιώματα και για τον νέο εργασιακό νόμο, που κομμάτι του κατατίθεται προς ψήφιση μέσα στην επόμενη βδομάδα. Μέσα σε ένα τοπίο όπου οι άνεργοι στη νεολαία φτάνουν και το ποσοστό των 60%, ενώ παράλληλα όσοι εργάζονται το κάνουν περιστασιακά και χωρίς καμία σιγουριά για την επόμενη μέρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να φέρει τον νέο εργασιακό νόμο, έναν νόμο που ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, υποβαθμίζει ακόμη περισσότερο τους ανέργους με στόχο το κεφάλαιο να εκμεταλλευτεί την ανεργία τους, ορίζει υποκατώτατο μισθό και προωθεί όλο και πιο βαθιά αυτό το τοπίο της επισφαλούς και μαύρης εργασίας. Σου λέει με έναν πολύ ξεκάθαρο τρόπο ότι προοριζόμαστε να γίνουμε εκείνη η νεολαία που δεν θα χει ποτέ σταθερή και μόνιμη δουλειά, αλλά θα τρέχει συνεχώς πίσω από έναν εργοδότη για να εξασφαλίσει ένα μεροκάματο. Μας λέει ότι θα είμαστε η γενιά εκείνη που θα φεύγει σεζόν τα καλοκαίρια για να βγάλει το νοίκι των επόμενων μηνών, η γενιά που θα μεταναστεύει, η γενιά που θα ανακυκλώνει την ανεργία, η γενιά που θα παρατάει τις σπουδές της για να βγάλει κάνα φράγκο για την οικογένεια, η γενιά που θα ανταγωνίζεται μεταξύ της και θα εχθρεύεται για μια θέση εργασίας, η γενιά που θα εργάζεται για να σπουδάσει και θα σπουδάζει για να εργάζεται, η γενιά που θα εγκαταλείψει τα όνειρά της.

Εδώ είναι όμως το ερώτημα. Αν τελικά θα δεχτούμε να μαστε αυτή η γενιά ή θα πούμε ότι, πέρα από τις λογικές επιβιωτισμού και ατομικού δρόμου, θα βάλουμε τους εαυτούς μας στη διαδικασία αυτή της ανατροπής της κατάστασης,  γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να ζήσουμε έτσι. Και όχι μόνο δεν θέλουμε να ζήσουμε έτσι, αλλα θέλουμε να ζήσουμε αλλιώς. Όχι μόνο δεν θέλουμε την εκπαίδευση να ιδιωτικοποιείται και να γίνεται επένδυση για τις επιχειρήσεις, αλλά θέλουμε την παιδεία τη δημόσια και δωρεάν, την μόρφωση για όλους, την γνώση των αναγκών μας, τη γνώση τη σφαιρική και ανθρωπιστική. Όχι μόνο δεν θέλουμε την ανεργία και την επισφάλεια, αλλά θέλουμε τη μόνιμη και σταθερή εργασία, με όλα τα εργασιακά μας δικαιώματα. Γιατί δεν θέλουμε το παλιό ή το τωρινό, αλλά το νέο.

Και αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να γίνει δυνατή με κανέναν μαγικό τρόπο, ούτε με καμία ανάθεση, αλλά μπορεί να γίνει δυνατή μόνο αν οι ίδιοι οι φοιτητές παράξουμε πολιτική από μας για εμάς μέσα από το όργανο του φοιτητικού μας συλλόγου, τη Γενική Συνέλευση.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 5/12 ΣΤΗΝ ΑΙΘ. 440

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 6/12 ΣΤΙΣ 11 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 7/12 ΣΤΙΣ 12.30

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 8/12 ΜΕ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ