Tο κείμενο του τετρασέλιδου:
Αλήθεια, ζούμε σε παράξενη εποχή…
Σε μια εποχή, που το παλιό ντύνεται με τον μανδύα του «καινούργιου», που το βύθισμα στο πιο σκοτεινό παρελθόν βαφτίζεται μέλλον και η καταστροφή κάθε πλευράς της ζωής μας (ελέω μνημονίου) «έξοδος από την κρίση»
Σε μια εποχή, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με την πλήρη σύμπλευση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ κήρυξαν πόλεμο στους εργαζομένους και τη νεολαία προσπαθώντας να επιβάλλουν έναν νέο κοινωνικό μεσαίωνα.
Σε μία εποχή, που η εξαθλίωση των εργαζομένων και η μαζική ανεργία μετονομάζονται σε προοπτική ανάκαμψης των οικονομικών δεικτών.
Σε μια εποχή, που το μνημόνιο παρουσιάζεται ως ευλογία για το τόπο και ως ευκαιρία να απαλλαγούμε από «κακές συνήθειες» του παρελθόντος (βλέπε εργασιακά δικαιώματα).
Σε μια εποχή, που προσπαθούν να μας πείσουν πως «μαζί τα φάγαμε», πως πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να σηκώσουμε στις πλάτες μας τα βάρη της δικής τους κρίσης.
Σε μια εποχή, που οι συγχωνεύσεις σχολείων, η αύξηση των μαθητών ανά τάξη, η τραγική μείωση του εκπαιδευτικού δυναμικού αποκαλούνται «πρώτα ο μαθητής».
Σε μια εποχή, που μας λένε ότι για την κρίση φταίνε οι «ακριβοί» εργαζόμενοι των 700 και 1200 ευρώ και όχι αυτοί που τόσα χρόνια εκμεταλλεύονται τους χαμηλούς μισθούς της Ελλάδας.
Σε μια εποχή, που οι κοινωνικές δαπάνες παρουσιάζονται ως «σπατάλες» που πρέπει να περικοπούν, που λεφτά για τις τράπεζες υπάρχουν, δεν υπάρχουν όμως για τα νοσοκομεία.
Σε μια εποχή, που το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, της περιουσίας του λαού ονομάζεται «προσέλκυση επενδύσεων» και «ξεφόρτωμα» περιττού βάρους.
Σε αυτή την εποχή πρέπει να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε
και ποιους θα αφήσουμε!
Γιατί σε αντίθεση με όσα προσπαθούν να μας πείσουν η ιστορία δεν έχει μονόδρομους και αδιέξοδα, δεν δέχεται μοναδικές λύσεις αλλά γνωρίζει μόνο μία δύναμη, την ανάγκη.
Είναι όλες αυτές οι μικρές και μεγαλύτερες ανάγκες που μας υπενθυμίζουν ότι η ιστορία δεν γράφεται μόνο «από τους από πάνω», αλλά κυρίως «από τους από κάτω»
Είναι η ιστορία των πρωτόγνωρων για τα τελευταία χρόνια απεργιακών κινητοποιήσεων, η ιστορία των 300 μεταναστών απεργών, η ιστορία του μεγαλειώδους αγώνα του ηρωικού λαού της Κερατέας που σύσσωμος αντιπαρατάχθηκε στα σχέδια για την καταστροφή της περιοχής τους και νίκησε που μας δείχνουν τον δρόμο…
Γιατί είμαστε μια γενιά που έμαθε να διεκδικεί τα δικαιώματά της, έμαθε να αγωνίζεται ενάντια σε όσους «υποθηκεύουν» τις ζωές μας. Έτσι και τώρα καλούμαστε να διαλέξουμε πλευρά: Ή με την κυρίαρχη ιδεολογία που στο πανεπιστήμιο εκφράζει η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, της υποταγής, της «αναγκαίας κατάστασης» βάσει της οποίας πρέπει να στρατευτούμε στα βάρβαρα αντιλαικά μέτρα των κυβερνήσεων και της Ε.Ε. Ή με την πλευρά των ανυποχώρητων συλλογικών αγώνων διαρκείας, της σύγκρουσης με την κυρίαρχη ιδεολογία για το μέλλον των αναγκών μας.
Για να βαδίσουμε μαζί στις μεγάλες μέρες, στις μεγάλες μάχες,
το μέλλον για να σηκώσουμε στα μέτρα μας!
Η εκπαίδευση στο στόχαστρο
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία σχεδιάζονται πρωτόγνωρες μεταβολές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Δεν πρόκειται απλώς για κάποιες επί μέρους αλλαγές ή για κάποια νομοσχέδια όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Ουσιαστικά πρόκειται για το τέλος της δημόσιας εκπαίδευσης, αν φυσικά περάσουν αυτά τα μέτρα. Είναι οι εκατοντάδες καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων που θα δημιουργήσουν τερατώδεις μονάδες με 30 και 40 μαθητές ανά τάξη, κάτι που μόνο προς όφελος του μαθητή και του εκπαιδευτικού δεν θα λειτουργήσει. Είναι τα σχέδια για το νέο Λύκειο, ακόμα πιο αυταρχικό και εξεταστοκεντρικό από ότι το «παλιό», που θα έρθει να αυξήσει ακόμα περισσότερο τη δυσκολία πρόσβασης στην τριτοβάθμια – άρα και τα φροντιστήρια, άρα ένα σχολείο για λίγους και εκλεκτούς και ένα πανεπιστήμιο για ακόμα λιγότερους. Είναι συνολικά οι αλλαγές στην δευτεροβάθμια και τα αποτελέσματα που αυτές θα επιφέρουν που τρομάζουν την εκπαιδευτική κοινότητα. Αύξηση της σχολικής διαρροής και της πίεσης στο μαθητή, εξοντωτικοί ρυθμοί φοίτησης από τις πιο τρυφερές ηλικίες, ακόμα λιγότερα περιθώρια για την ανάπτυξη κριτικής σκέψης και της προσωπικότητας του παιδιού. Είναι η πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με τις προσλήψεις πλέον να γίνονται με το σταγονόμετρο με μέτρο 1:7 (για κάθε 7 συνταξιοδοτήσεις μόνο 1 πρόσληψη), η ελαστική και ανασφάλιστη εργασία που συνεχώς αυξάνεται ανάμεσα και σε αυτούς τους καθηγητές που καταφέρνουν τελικά να διοριστούν.
Η σχεδιαζόμενη εισαγωγή των πρωτοετών φοιτητών σε σχολή και όχι σε τμήμα, με τη δημιουργία ενός «προπαρασκευαστικού» έτους μετά από το οποίο θα γίνεται η κατανομή των φοιτητών ανάλογα με τις επιδόσεις τους θα γιγαντώσει την παραπαιδεία, αφού όλοι φυσικά θα θέλουν να μπούνε στην «καλή» σχολή πράγμα που θα δημιουργήσει πληθώρα «εξειδικευμένων» (και άρα ακριβών) φροντιστηρίων. Και όταν κανείς θα μπαίνει τελικά σε κάποιο τμήμα, θα έχει να αντιμετωπίσει το νέο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο της Διαμαντοπούλου που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και θα χορηγεί στους αποφοίτους διαβατήρια για την ανεργία, τις νέες εργασιακές σχέσεις των 500 ευρώ, της επισφάλειας, της ατομικής διαπραγμάτευσης. Θα έχει να αντιμετωπίσει μία ακόμη πιο σκληρή καθημερινότητα, με περισσότερα μαθήματα, περισσότερη ύλη, περισσότερο τρέξιμο…Με ένα πρόγραμμα σπουδών που δεν θα καθορίζεται πλέον από το ίδιο το Πανεπιστήμιο, αλλά από ιδιώτες. Έτσι αν ένα μάθημα είναι «χρήσιμο» για κάποιον «χορηγό» και για την αγορά εργασίας θα συνεχίσει να υπάρχει αλλιώς… Κάτι που φυσικά καταργεί κάθε έννοια ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας του Πανεπιστημίου, κάθε δυνατότητα διεξαγωγής αντικειμενικής επιστημονικής έρευνας. Με ένα πτυχίο, που δεν θα είναι πια πτυχίο αλλά απλή βεβαίωση σπουδών, διαφορετική για το κάθε φοιτητή, πράγμα που θα πλήξει τη δυνατότητα του εργατικού κινήματος να υπογράφει συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οποιαδήποτε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης.
Σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο θέση φυσικά δεν θα έχει ούτε η φοιτητική μέριμνα αλλά ούτε και ο φοιτητικός συνδικαλισμός, αφού οι αγώνες μας πλέον θα σημαίνουν και απώλεια εσόδων για τους «ευεργέτες» μας.
Απέναντι στο τσάκισμα του δικαιώματος στην εκπαίδευση, απέναντι σε μια εκπαίδευση που θα αφορά όλο και λιγότερους και που θα θυμίζει όλο και περισσότερο κατάρτιση, είναι χρέος μας να απαντήσουμε. Η ανάγκη αγωνιστικού συντονισμού δασκάλων, καθηγητών, αναπληρωτών αδιόριστων, συμβασιούχων, φοιτητών και καθηγητών Πανεπιστημίου γίνεται πιο αναγκαία παρά ποτέ, αν θέλουμε να υπερασπιστούμε αυτά που με τόσο κόπο κατακτήσαμε και να συνεχίσουμε να βαδίζουμε με το κεφάλι ψηλά.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΟΧΟΙ-ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ.
Η ΔΑΠ: Αν υπάρχει μια παράταξη που μπορεί να βλέπει τις πολιτικές της θέσεις να επιβεβαιώνονται απόλυτα μέσα από την αντιδραστική επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση αυτή είναι σίγουρα η ΔΑΠ ΝΔΦΚ. Η ΔΑΠ είναι ο επίσημος εκφραστής της ΝΔ στα πανεπιστήμια και αποτελεί εδώ και χρόνια εχέγγυο για την προώθηση των πιο αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε εκπαίδευση και εργασία. Με την «πρόταση παιδείας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα ξεπερνά σε «εμπνεύσεις» ακόμα και τη Διαμαντοπούλου. Μέσα στα όνειρα των γαλάζιων παιδιών για το νέο Πανεπιστήμιο είναι μεταξύ άλλων η ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων, η χρηματοδότηση του Πανεπιστημίου από ιδιώτες, ο καθορισμός του προγράμματος σπουδών από την αγορά, η έρευνα όχι με βάση της ανάγκες της κοινωνίας αλλά των επιχειρήσεων που θα πληρώνουν το Πανεπιστήμιο γι αυτή. Η πρόταση της για φοιτητικές εκλογές κάθε δύο χρόνια θα οδηγήσει στο βάθεμα της αποπολιτικοποίησης των φοιτητικών συλλόγων και του φοιτητικού σώματος. Οι προτάσεις αυτές αποδεικνύουν περίτρανα ότι το μόνο στο οποίο διαφέρει από την κυβερνητική παράταξη της ΠΑΣΠ είναι η επιλογή των κέντρων διασκέδασης (Καρράς ή Πάνος Κιάμος!)
Στην ίδια λογική κινείται και η ΠΑΣΠ. Αυτή η «ανεξάρτητη» παράταξη αποτελεί την παράταξη του ΠΑΣΟΚ της πιο αντιδραστικής μεταπολιτευτικής κυβέρνησης και τον επίσημο φοιτητικό εκφραστή της πολιτικής της λιτότητας , της φτώχειας, των απολύσεων και της ανεργίας. Ψήφος στην ΠΑΣΠ σημαίνει ουσιαστική στήριξη του Μνημονίου και της πολιτικής ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ. Στη σχολή μας, απέναντι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τη διάλυση των πτυχίων μας, όπως είναι φυσικό προτείνει σημαντικές λύσεις. Το ECDL στο προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών ανοίγει δρόμο λαμπρό. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η μάχη που δίνει η ΠΑΣΠ! Δίνει καθημερινά τη μάχη για τη διάλυση του Δημόσιου και Δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Είναι προφανώς μεγάλη ευθύνη να απολογείσαι στην Αννούλα του Φονιά, την κα Διαμαντοπούλου, για τις παράλογες απαιτήσεις των φοιτητών (πχ. Δωρεάν συγγράμματα). Είναι επίσης δύσκολο να προλάβεις να μοιράσεις πρώτος το πρόγραμμα των μαθημάτων. Για το μόνο που μπορούμε πάντως να είμαστε ήσυχοι, είναι ότι η ΠΑΣΠ μαζί με το ΠΑΣΟΚ θα κάνουν πραγματικά ότι μπορούν ώστε από αύριο η έννοια της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης να καταργηθεί και τα ποσοστά της ανεργίας να εκτοξευτούν στα ύψη. Σε μια περίοδο που η ΠΑΣΠ αποτελεί το μόνο στήριγμα που μπορεί να βρει το ΠΑΣΟΚ αντιμέτωπο με μια τεράστια κοινωνική κατακραυγή, κανένας φοιτητής δεν πρέπει να στηρίξει αυτούς που υποθηκεύουν το μέλλον της γενιάς μας, που προβάλλουν την ΕΕ και το ΔΝΤ ως τη μόνη λύση.
Η ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ:, ή όπως αλλιώς επιλέγει κατά καιρούς να ονομάζεται με την στάση της τα τελευταία δύο χρόνια χαράζει μια καταστροφική για τους φοιτητικούς συλλόγους και το φοιτητικό κίνημα πολιτική. Η επιλογή της να στήσει ξεχωριστές και αντιπαραθετικές προς τους συλλόγους δομές (ΜΑΣ), πρόπλασμα όπως η ίδια ανακοίνωσε για ξεχωριστούς συλλόγους αποδεικνύει ότι θέλει συσπείρωση και ενίσχυση μόνο των δικών της κομματικών δυνάμεων. Ταυτόχρονα, καλεί το κίνημα σε μια στείρα διαμαρτυρία χωρίς να αναγνωρίζει τη δυνατότητά του να ασκεί μαζικό πολιτικό εκβιασμό και μέσα από το δρόμο της ρήξης να αποσπά τελικά νίκες. Η αποχώρηση τους από δεκάδες γενικές συνελεύσεις μαζί με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ τη φετινή χρονιά (με χαρακτηριστική περίπτωση τη σχολή μας όπου η ΚΝΕ διέλυσε με αυτόν τον τρόπο τη συνέλευση για το Πολυτεχνείο, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα πρώτη φορά στα χρονικά ο σύλλογος μας να μην πάρει απόφαση παραμονές της επετείου της 17 Νοέμβρη), είναι χαρακτηριστικά περιστατικά για το πώς ονειρεύονται την αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος και των διαδικασιών του.
Η Αρ.Εν από τη μεριά της ακολουθεί τα πολιτικά αδιέξοδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή δηλώνει πως τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση είναι απλά αναποτελεσματικά και δεν βοηθούν στην ανάκαμψη της οικονομίας. Από τη μια καταγγέλλει το ΔΝΤ αλλά δεν κάνει κανένα λόγο για την Ε.Ε και δεν αμφισβητεί ούτε την ίδια ούτε τις κατευθύνσεις της. Ενώ λεκτικά στηρίζει τι δράσεις του φοιτητικού κινήματος την κρίσιμη στιγμή επιλέγει πάντα την συνδιαχείριση. Οι πολιτικές της θέσεις συμβαδίζουν απόλυτα με τη λογική της διαχείρισης και της ενσωμάτωσης (π.χ. «καλύτερη» αξιολόγηση, «καλύτερη» Ευρωπαική Ένωση, πρόταση για «συνασπισμό εξουσίας» ενάντια στο μνημόνιο…) και η πολιτική της ανάλυση δεν μπορεί να συνεισφέρει σε ένα νικηφόρο σχεδιασμό για τους αγώνες των φοιτητών. Στην καθημερινότητα της σχολής, απουσιάζει παντελώς από τις συνελεύσεις των καθηγητών, όπου προσπαθούμε να μεταφέρουμε τις αποφάσεις του συλλόγου μας αλλά και από τα φοιτητικά αμφιθέατρα.
Και βέβαια όλοι μαζί αγωνιούν να μας πείσουν να τους αναθέσουμε το μέλλον μας. Γιατί το κυρίαρχο σημείο συμφωνίας έγκειται στην προσπάθεια τους να είναι εκπρόσωποι μας, να μιλήσουν εξ ονόματος μας.
Κυβέρνηση –ΕΕ-ΔΝ υποθηκεύουν το μέλλον μας …
…Χρέος μας η ανατροπή τους.
Γιατί το μέλλον που μας ανήκει είναι αυτό των νικηφόρων συλλογικών αγώνων. Η προοπτική που μας δίνει η πίστη ότι μπορούμε να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Η προοπτική μιας άλλης αριστεράς.
Μιας αριστεράς που δεν λείπει από καμία μάχη, δεν αρκείται σε μια αριστερή διαμαρτυρία αλλά πετυχαίνει νίκες στο σήμερα. Μιας αριστεράς που δεν τρέφει αυταπάτες για μια καλύτερη διαχείριση του σημερινού βάρβαρου συστήματος εκμετάλλευσης αλλά παλεύει για την ανατροπή του.
Μιας αριστεράς που δεν θα δεσμεύεται από τα όρια και τις επιλογές της κυρίαρχης πολιτικής, ούτε θα διαπραγματεύεται τους όρους της υποταγής του φοιτητικού κινήματος, αλλά θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας μέχρι τέλους και θα επιδιώκει την ανατροπή της σημερινής πραγματικότητας.
Μιας αριστεράς που θα παλεύει όχι με τη λογική της εκπροσώπησης, αλλά μαζί με τους φοιτητές, με τη ζωντανή της παρουσία σε όλες τις μικρές και τις μεγάλες μάχες που δίνονται μέσα και έξω από τα αμφιθέατρα για το δυνάμωμα των αγώνων της νεολαίας και των εργαζομένων στη βάση των κοινών αναγκών μας.
Σε αυτό το πλαίσιο συμμετέχουμε και στηρίζουμε την Ενωτική Πρωτοβουλία Σ.Α.Φ-Κ.ΑΡ.ΦΙ, τον ανεξάρτητο αριστερό χώρο στη σχολή, γιατί θεωρούμε αυτό το χώρο ζωτικό για το φοιτητικό κίνημα. Γιατί επιμένουμε να ψάχνουμε την αριστερά της εποχής μας, όχι μέσα σε κομματικά γραφεία και σε βεβιασμένες «ομοφωνίες», αλλά μέσα τους πραγματικούς κοινωνικούς αγώνες και της συνειδητής συλλογικής δράσης.
Στις φετινές φοιτητικές εκλογές να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί ενάντια στην πολιτική που καταργεί τα δικαιώματά μας, ενάντια σε λογικές ηττοπάθειας και υποταγής. Σε αυτή τη βάση η στήριξη της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ, όχι της εκπροσώπησης, αλλά της συμπόρευσης στους αγώνες. Η αποχή είναι η πολιτική θέση «αποδέχομαι την υπάρχουσα κατάσταση» και αυτή η λογική δε μας αρμόζει. Η πλειοψηφία των φοιτητών που πλήττεται δεν μπορεί παρά να αγωνίζεται με συλλογικές και ενιαίες διαδικασίες, με συνελεύσεις και διαδηλώσεις, αλλά και με μαζική συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές.
Η πολιτική του κεφαλαίου χρεοκοπεί,
χρέος της γενιάς μας να την ανατρέψει!
Στην εποχή του «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» απαντάμε πως ο μόνος δρόμος είναι ο
δρόμος, ο δρόμος της ανάγκης ο συλλογικός!
Στις 18 Μάη στηρίζουμε -ψηφίζουμε
την Ενωτική Πρωτοβουλία Σ.Α.Φ-Κ.ΑΡ.ΦΙ
ΕΑΑΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου