ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΠΑΣΟΚ – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ.!
Κάθε χρόνο ο Νοέμβρης είναι ένας πολύ ιδιαίτερος μήνας. Όσο και αν ορισμένοι προσπαθούν να θάψουν τον ηρωικό και ριζοσπαστικό της χαρακτήρα, η εξέγερση του ‘73 - πέρα από το ξύπνημα της ιστορικής μνήμης - έχει συμβολική σημασία στο σήμερα, αφού έρχεται να εκφράσει την αναγκαιότητα για αντίσταση και να εμπνεύσει το ξέσπασμα σύγχρονων νεολαιίστικων και εργατικών αγώνων. Για μας, ο Νοέμβρης ποτέ δε σταματούσε στο ’73: υπάρχει στο παρόν και κυρίως στο μέλλον μας, όσο κι αν θέλουν το μέλλον μας να το μαυρίζουν και να το αποψιλώνουν οι εκφραστές της κυρίαρχης πολιτικής.
Φέτος, 37 χρόνια μετά την άνοιξη του Νοέμβρη, οι παραλληλισμοί είναι γλαφυροί και ομολογούν την κρισιμότητα της κατάστασης. Τότε, στη χούντα των συνταγματαρχών, το φοιτητικό κίνημα ήταν η σπίθα που έβαλε φωτιά σε μία κοινωνική εξέγερση που έμελλε να σφραγίσει τη μεταπολιτευτική ιστορία, σε μία ιστορική στιγμή που χτύπησε τόσο πολύ τη δικτατορία ώστε μήνες μετά αυτή να πέσει, υπό το βάρος της λαϊκής αντίστασης. Σήμερα, η ιδιότυπη χούντα της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ και του ΔΝΤ, της τρόικας που ανέλαβε εργολαβία την καταδίκη ενός ολόκληρου λαού στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, αναμένει να πάρει την αντίστοιχη απάντηση. Στο φετινό Νοέμβρη, που στις μέρες της επετείου του αποφάσισαν με τόσο θρασύ και προκλητικό τρόπο τα οικονομικά ‘κεφάλια’ του ΔΝΤ και της Τρόικας να φτάσουν στην Αθήνα για να εποπτεύσουν την πορεία της Ελλάδας, η δικιά μας απάντηση πρέπει – και θα είναι – ηχηρή.
Μιλάμε βέβαια για μία περίοδο που χρωματίζεται πολυποίκιλα από σημαντικά γεγονότα. Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών έδειξε ότι ο λαός δε μασάει στους εκβιασμούς της κυβέρνησης, η οποία βγαίνει λαβωμένη από αυτή τη μάχη. Το γεγονός ότι δεν προκήρυξε τελικά εκλογές δε σημαίνει – όπως εμετικά δήλωσε ο πρωθυπουργός – ότι ο λαός ενέκρινε την πολιτική της. Αντίθετα, επιλέγει να πετάξει αλλού το γάντι: Στο κίνημα. Εκεί θα μετρήσει αν τελικά ο λαός θα ανεχτεί την πολιτική αυτή. Βέβαια, τη δυσαρέσκεια ενάντια σε αυτή την πολιτική δεν την καρπώθηκε ούτε η ΝΔ, επιβεβαιώνοντας τη διαπίστωση ότι δε μπορεί να πείσει το λαό ότι πρεσβεύει κάτι διαφορετικό, παρά τις «αντιμνημονιακές» κορώνες που θέλουν την ίδια αντεργατική επίθεση χωρίς μνημόνιο. Όλα τα παραπάνω, μαζί με την άνοδο της αριστεράς (και της αντικαπιταλιστικής) μαζί και με τα ποσοστά – ρεκόρ της αποχής σηματοδοτούν την αναστάτωση του πολιτικού σκηνικού από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Ενός παράγοντα που παραμένει ζωντανός. Το ποτάμι της οργής που διογκώνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα αναζητά τρόπους έκφρασης, διεκδίκησης και αγώνα. Από τους εργαζόμενους στον ΟΣΕ, τους ναυτεργάτες, τους απολυμένους στα Ελληνικά Γράμματα μέχρι και τους συμβασιούχους στο Υπουργείου Πολιτισμού, όλα δείχνουν ότι προμηνύονται μεγάλης εμβέλειας κινηματικά γεγονότα και εργατικές εξεγέρσεις. Η συνολική κατάσταση που διαμορφώνει η παγκόσμια κρίση και η ύφεση του καπιταλισμού είναι εξαιρετικά ασταθής και το κοινωνικό έδαφος εκρηκτικό, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, με εξελίξεις «μεγάλης κλίμακας» να είναι μπροστά μας. Το δρόμο μας το δείχνει η Γαλλία!
Σε αυτές τις συνθήκες –και τη στιγμή που προσπαθούν να μετατρέψουν το «Πολυτεχνείο» σε φιέστα (που όλοι χωράνε μέσα) και να το παρουσιάσουν σαν ορόσημο του τέλους των αγώνων και των αντιστάσεων και του περάσματος στην κοινωνική και πολιτική σταθερότητα -μέσα από τον κοινοβουλευτισμό- η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να επαναδιατυπώσει το πνεύμα της ιστορίας του ηρωικού πολυτεχνείου, το πνεύμα των διεκδικήσεων για ψωμί – παιδεία – ελευθερία!
Το ψωμί και η παιδεία…
Ο παραλληλισμός – ότι δηλαδή τα αιτήματα στο σήμερα δε μπορούν να απέχουν και πολύ από το ιστορικό αυτό τρίπτυχο – δεν περιέχει κανένα στοιχείο υπερβολής. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στην αντεργατική ατζέντα της αστικής πολιτικής. Το μνημόνιο και η πολιτική ΠΑΣΟΚ – ΕΕ – ΔΝΤ απελαύνουν σε όλα τα πεδία. Δεν είναι μόνο οι “ευγενείς χορηγίες” στις τράπεζες (συνολικά οι επιχορηγήσεις έφτασαν στα 78δις) ούτε ο ασφυκτικός κλοιός του χρέους. Είναι η ολοκλήρωση του ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ, η διάλυση της δημόσιας υγείας και ασφάλισης, ο αντιδραστικός Καλλικράτης στη δημόσια διοίκηση, η νέα επιδρομή στη δημόσια εκπαίδευση, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, οι εφιαλτικές διαστάσεις απολύσεων – ανεργίας, το “ελληνικό CPE” για τη νεολαία (Σχέδιο Λοβέρδου). Πρόκειται για μία διαρκή επίθεση, αφού το μνημόνιο θα ανανεώνεται σε τακτά διαστήματα, ανάλογα με την “πορεία της ελληνικής οικονομίας”.
Το μέτωπο της εκπαίδευσης ανοίγει εκ νέου, με το μνημόνιο να αλλάζει τον ορισμό της από δικαίωμα σε παρεχόμενη υπηρεσία. Η κυβέρνηση σε μία επίδειξη πυγμής, ανακοίνωσε νομοσχέδιο σαρωτικών αλλαγών για τα πανεπιστήμια – την ωμή έκφραση του μνημονίου στην εκπαίδευση-. Πρόκειται για νομοσχέδιο έντασης και παγίωσης της επιχειρηματικής – ανταποδοτικής λειτουργίας, σε μία εποχή όπου “η παιδεία μπορεί να γίνει μοχλός ανάπτυξης και καινοτομίας”. Την επίθεση συμπληρώνουν η αδειοδότηση των ΚΕΣ, η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας, το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων και το νομοσχέδιο για τη Δια βίου Μάθηση το οποίο και ενοποιεί όλα τα παραπάνω.
Ελευθερία;
Η δημοκρατία, από “ισχυρό χαρτί” του καπιταλισμού μετατρέπεται σε “αδύναμο κρίκο” του. Η επίθεση στα δικαιώματα σε εκπαίδευση και εργασία είναι η μία μόνο πλευρά της αντιλαϊκής πολιτικής. Η άλλη είναι ο κρατικός αυταρχισμός και η τρομοκρατία. Η διαρκής προσπάθεια κατάπνιξης κάθε διαφορετικής φωνής, κάθε εναλλακτικής αναζήτησης. Τα ΜΑΤ επιτίθενται βίαια σε κάθε διαδήλωση και κάθε απεργία κρίνεται παράνομη και καταχρηστική. Στα Α.Τ. καλούνται καθηγητές να καταδώσουν τους μαθητές που συμμετείχαν σε καταλήψεις στα σχολειά τους. Είναι σαφές ότι ο αυταρχισμός υποδηλώνει τον τρόμο των κυρίαρχων. Φοβούνται τις κοινωνικές εκρήξεις που προκαλεί η πολιτική τους. Τρέμουν ότι η νέα γενιά δε θα γίνει πειραματόζωο στον κοινωνικό Καιάδα αλλά δύναμη ανατροπής. Ότι οι νέοι νικηφόροι Δεκέμβρηδες θα ανατρέψουν την αστική πολιτική. Γνωρίζουν ότι το μέλλον που μας ετοιμάζουν δεν προσφέρει κανένα θετικό όραμα. Μόνη λύση για την εφαρμογή της πολιτικής τους είναι τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, η πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ , τα δακρυγόνα και οι δικαστικές αποφάσεις. Θέλουν να κυριεύσει ο τρόμος είτε απέναντι στα όργανα καταστολής είτε απέναντι στην απόλυση και την ανεργία.
Και η γενιά μας;
Να ζει καταδικασμένη – με αποψιλωμένο παρόν και ανύπαρκτο μέλλον. Η νεολαία αποτελούσε πάντοτε το πρόπλασμα της εφαρμογής των πιο αντιδραστικών αναδιατάξεων στην εργασία. Η διαπίστωση αυτή αποκρυσταλλώνεται στο «Σχέδιο Λοβέρδου» που δημιουργεί καμένη γη για μία ολόκληρη γενιά. Ορίζει σα μισθό τα 592 ευρώ, νομιμοποιεί την παιδική εργασία, καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, επιτρέπει την τρομακτική αύξηση των απολύσεων, μειώνει το κόστος των υπερωριών.
Θα απαντήσουμε;
Θα απαντήσουμε, όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και ξέρουμε ότι ο αγώνας αυτός θα είναι επίπονος, διαρκείας και αναβαθμισμένος. Το ε
ναρκτήριο λάκτισμα θα γίνει στις 15 του μήνα, με τους εργαζόμενους και τη νεολαία να καταδικάζουν μαζικά την Τρόικα, ζητώντας την απεμπλοκή της χώρας από το ΔΝΤ, τη διαγραφή του χρέους. Με τη νεολαία να πετάει στα μούτρα της κυβέρνησης το νομοσχέδιο της Διαμαντοπούλου. Με τη διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων μας σε παιδεία, εργασία, στα δημοκρατικά δικαιώματα. Γιατί το μέλλον που μας αξίζει είναι εφικτό όσο κι αν θέλουν να μας εγκλωβίσουν στους μονοδρόμους της αστικής πολιτικής.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ,
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 10-10-2010 ΚΑΙ ΩΡΑ 12:00 ΣΤΗΝ AULA
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 11-10-10, 12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ 15 ΚΑΙ 17-11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου