Κάθε χρόνο ο Νοέμβρης είναι ένας πολύ ιδιαίτερος μήνας. Όσο και αν ορισμένοι προσπαθούν να θάψουν τον ηρωικό και ριζοσπαστικό της χαρακτήρα, η εξέγερση του 73 -πέρα από το ξύπνημα της ιστορικής μνήμης- έχει συμβολική σημασία στο σήμερα αφού έρχεται να εκφράσει την αναγκαιότητα για αντίσταση και να εμπνεύσει το ξέσπασμα σύγχρονων νεολαιίστικων και εργατικών αγώνων.
Φέτος, η επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται στο φόντο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του κεφαλαίου, η οποία με την ένταση, τη διάρκειά της και την έκταση που λαμβάνει δείχνει να κλονίζει σε βάθος το οικοδόμημα του σύγχρονου καπιταλισμού διαψεύδοντας λογικές που θεωρούν ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα του πιο βάρβαρου προσώπου του συστήματος (νεοφιλελευθερισμός) ή της κακής διαχείρισης του. Οι κυβερνήσεις παγκοσμίως, προσπαθώντας να βρουν δρόμους υπέρβασης της κρίσης και να βγάλουν το κεφάλαιο όσο το δυνατό πιο αλώβητο από αυτή, ετοιμάζουν μία νέα εκστρατεία στα εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα.
Παράλληλα, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται ένα μήνα μετά τις βουλευτικές εκλογές και τη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτό που τώρα πλέον θα αναλάβει, σαν εναλλακτικός διαχειριστής της ίδιας πολιτικής, να καλύψει το κενό της πολιτικής εκπροσώπησης -που όξυνε και η εξέγερση του Δεκέμβρη- και να φέρει σε πέρας την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αγοράς και του κεφαλαίου μέσα από το τσάκισμα των εργασιακών, νεολαιίστικων και δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Σε αυτές τις συνθήκες –και τη στιγμή που προσπαθούν να μετατρέψουν το «Πολυτεχνείο» σε απλή φιέστα και να το παρουσιάσουν σαν ορόσημο του τέλους των αγώνων και των αντιστάσεων και του περάσματος στην κοινωνική και πολιτική σταθερότητα -μέσα από τον κοινοβουλευτισμό- η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να επαναδιατυπώσει το πνεύμα της ιστορίας του ηρωικού πολυτεχνείου, το πνεύμα των διεκδικήσεων για ψωμί – παιδεία – ελευθερία!
ΨΩΜΙ
Το αίτημα για «ψωμί» είναι απόλυτα διαχρονικό στη σημερινή χούντα της πιο άγριας και βάρβαρης επίθεσης απέναντι στην εργαζόμενη πλειοψηφία. Η διαμόρφωση της νέας γενιάς των 700 ευρώ που κάνει 2 και 3 δουλειές για να ζήσει, η ταξική φοροεπιδρομή, ο μαζικός αποχαρακτηρισμός στα βαρέα και ανθυγεινά ,το κύμα ιδιωτικοποιήσεων (Ολυμπιακή, ΟΣΕ, ΟΤΕ, λιμάνια, ΕΣΥ) που μας άφησε κληρονομιά η ΝΔ αλλά και το αναμενόμενο επερχόμενο χτύπημα μέσα από τις μαζικές απολύσεις, το πάγωμα των μισθών, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις-τη μεταφορά των stage στον ιδιωτικό τομέα- αλλά και τις αλλαγές στο ασφαλιστικό( συντάξεις, όρια συνταξιοδότησης) δείχνουν ξεκάθαρα ποιος θα κληθεί να πληρώσει την κρίση του κεφαλαίου και πώς θα επιχειρηθεί μία όποια λύση σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος. Όσο διαμορφώνεται η αστική στρατηγική απάντησης στην κρίση, τόσο πιο εμφανής γίνεται η νέα φάση επιθετικότερης προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων Σε αυτά τα πλαίσια και το ΠΑΣΟΚ, με τη σύμπλευση της ΝΔ, θα προχωρήσει με ένταση της εκμετάλλευσης, με ασφυκτική λιτότητα, με κόψιμο των κοινωνικών κονδυλίων, με ακόμα πιο αντιδημοκρατικά μέτρα, οξύνοντας τις αντιλαικές μεταρρυθμίσεις.
Σε αυτό το φόντο αναδεικνύεται και η τεράστια αναγκαιότητα να ξεσπάσουν εργατικοί αγώνες που θα εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα της πληττόμενης πλειοψηφίας και θα οξύνουν την πάλη για συνολική αναμέτρηση και ανατροπή της διαρκώς κλιμακούμενης αντεργατικής εκστρατείας των κυβερνήσεων, της ΕΕ και του κεφαλαίου.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Αν παλαιότερα το αίτημα για παιδεία μεταφραζόταν ως πάλη για κατάργηση των ταξικών φραγμών, σήμερα εμπλουτίζεται από τη συνολικότερη πάλη και διεκδίκηση για το εργασιακό μας μέλλον. Αυτό συμβαίνει ακριβώς εξαιτίας του ρόλου που έρχεται να παίξει το σημερινό πανεπιστήμιο. Η αυταρχικοποίηση του πλαισίου λειτουργίας του, η εισαγωγή επιχειρηματικών κριτηρίων και η πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος, που προωθούνται, στοχεύουν πέρα από την άντληση κέρδους από το ίδιο το πεδίο της εκπαίδευσης και στη διαμόρφωση του μελλοντικού αναλώσιμου και εκμεταλλεύσιμου εργαζομένου. Εκείνου του εργαζομένου που θα κληθεί να δουλέψει με τους χειρότερους όρους, που θα βρίσκεται όμηρος σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ ανεργίας, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας. Σε αυτά τα πλαίσια διαμορφώνεται το αντιδραστικό πλαίσιο της πλήρους υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου και το φτηνό και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό που χρειάζεται.
Η αδειοδότηση των ΚΕΣ ήρθε σαν τελευταία πινελιά της κυβέρνησης της ΝΔ. Το πάγωμα και η επανεξέταση από το ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από έναν ελιγμό. Άλλωστε αποτελεί στρατηγικής σημασίας σχέδιο για την κυρίαρχη πολιτική η παγίωση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και η κατεύθυνση κατακερματισμού των γνωστικών αντικειμένων που θα έρθει μέσα από την αναγνώριση και ισοτίμηση των ΚΕΣ. Αυτή τη στιγμή το πάζλ της αναδιάρθρωσης έρχεται να συμπληρώσει η Αξιολόγηση και η «εύρυθμη» λειτουργία που αυτή θα επιφέρει στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο που θα ψάχνει χρηματοδότηση από τον κάθε λογής φορέα, που θα λειτουργεί με κύκλους σπουδών, με πιστωτικές μονάδες και ατομικούς φακέλους προσόντων. Με αυτόν τον τρόπο τα πτυχία χάνουν την αξία τους και εντείνεται η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός της νεολαίας που βρίσκεται σε ένα διαρκές κυνήγι επανακατάρτισης και θραυσμάτων γνώσης ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Μπορεί σήμερα οι μέθοδοι θωράκισης του κράτους απέναντι στους αγώνες και τις διεκδικήσεις της νεολαίας και των εργαζομένων να έχουν αλλάξει σε σχέση με τη δικτατορική Ελλάδα. Μπορεί στρατιωτικά οχήματα να μην εισβάλλουν στο πανεπιστημιακό άσυλο αλλά ο πυρήνας της κατασταλτικής λογικής για την συντριβή των οποιονδήποτε αγωνιστικών διαθέσεων και το τσάκισμα και τη συκοφάντηση των κινηματικών διαδικασιών με σκοπό την ακόμα πιο άγρια επίθεση εμφανίζεται σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μέσα από την πρωτοφανή αστυνομοκρατία και τα καθημερινά πογκρόμ. Οι νεολαιίστικοι και εργατικοί αγώνες χτυπιούνται με τον πιο άγριο τρόπο( ξυλοδαρμοί, χημικά, συλλήψεις). Η κατασταλτική θωράκιση που στοχεύει στην «προστασία του πολίτη» και την πάταξη του «εσωτερικού εχθρού» φτάνει στο σημείο να δολοφονεί νέα παιδιά και μετανάστες. Επιδιώκεται η περιστολή του ασύλου και γίνεται προσπάθεια στρέβλωσης του ρόλου που ιστορικά έχει παίξει για την πυροδότηση και οργάνωση των αγώνων του μαζικού φοιτητικού, εργατικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Απεργίες κηρύσσονται παράνομες και η εργοδοτική τρομοκρατία φτάνει στο σημείο να επιχειρεί τη δολοφονία συνδικαλιστών. Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες περιορίζονται με τρομονόμους και ένταση της παρακολούθησης(κάμερες στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς.).
Αλλά και σε διεθνές επίπεδο, το αίτημα για ελευθερία σίγουρα παραμένει επίκαιρο στο σήμερα. Με πρόσχημα την «πάταξη της τρομοκρατίας» αμφισβητείται πλέον έμπρακτα η αυτοδιάθεση των λαών. Ολόκληροι λαοί αποκαλούνται τρομοκράτες και βιώνουν καθημερινά τις χειρότερες συνθήκες από τα στρατεύματα κατοχής. Παράλληλα χάνονται ζωές στο βωμό του επεκτατισμού και της προσπάθειας μοιράσματος και καθορισμού σφαιρών επιρροής μεταξύ των κρίκων της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Όμως το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που αναπτύσσεται διεθνώς, η ηρωική Ιντιφάντα, η επίμονη αντίσταση του ιρακινού λαού και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα ανά τον πλανήτη δίνουν το παράδειγμα και δείχνουν ότι η ιμπεριαλιστική πολιτική δεν είναι ανίκητη , ότι οι λαοί μπορούν να τη σταματήσουν.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΝΕΟΛΑΙΙΣΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Πιάνοντας το νήμα της εξέγερσης του Νοέμβρη, στις σημερινές συνθήκες εμφανίζεται αναγκαία η ανάπτυξη αποφασιστικών και νικηφόρων αγώνων για την ανατροπή της επίθεσης, κόντρα σε λογικές συναίνεσης και υποταγής. Αγώνων που θα καταφέρουν καίρια πλήγματα στην κυρίαρχη πολιτική και στο ίδιο το σύστημα που γεννά τις κοινωνικές ανισότητες και την εκμετάλλευση. Με ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα ζει και θα αναπνέει μέσα στις γενικές συνελεύσεις, στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς. Κόντρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον υποταγμένο συνδικαλισμό που επιχειρεί να εκτονώσει και να ενσωματώσει τις αναπτυσσόμενες τάσεις για αγώνες, που συνθηκολογεί με την εργοδοσία, στραγγαλίζει εργατικά δικαιώματα και μισθούς στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Για την ανατροπή του εργατικού – κοινωνικού μεσαίωνα, για τις σύγχρονες ανάγκες που δε χωράνε στους κανόνες της αγοράς. Με ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας που θα προτάσσει τα κοινά στρατηγικά της συμφέροντα. Μίας νεολαίας που βρίσκεται στο στόχαστρο σε κάθε επίπεδο της ζωής της. Καλείται να εργαστεί με μισθούς πείνας, ανασφάλιστη, ελαστική, περιπλανώμενη από την ανεργία στην ημιαπασχόληση και την επανακατάρτιση. Μιας νεολαίας που στην εξέγερση του Δεκέμβρη βγήκε στο προσκήνιο και απέδειξε την αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα συνολικής πάλης στο σήμερα. Για μία νέα όξυνση του φοιτητικού κινήματος που θα διεκδικεί την ανατροπή των αντί – εκπαιδευτικών μέτρων και όλης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Που θα συγκρούεται με την κυβέρνηση και την πολιτική της, τη ΝΔ που αποτελεί το δίδυμο πυλώνα της κυρίαρχης πολιτικής. Που απέναντι στον «ευρωμονόδρομο» θα προτάσσει τη ρήξη με την ΕΕ και τις κατευθύνσεις της, την απειθαρχία και απεμπλοκή από τις οδηγίες της στην εκπαίδευση. Που θα διεκδικεί μέσα από τις διαδικασίες του και θα απαιτεί στο δρόμο της νίκης και της Ανατροπής!
Το φετινό πολυτεχνείο και η μεγάλη διαδήλωση στις 17/11 πρέπει να είναι η απαρχή μίας νέας αντεπίθεσης και κλιμάκωσης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έρχεται από το παρελθόν αλλά από το μέλλον των κοινωνικών αγώνων. Γιατί όσο η πολιτική τους πλήττει τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας, όσο το ΨΩΜΙ γίνεται πια ... δυσεύρετο για την κοινωνική πλειοψηφία, όσο η ΠΑΙΔΕΙΑ διαμορφώνεται με βάση την αγορά και όσο η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τα δημοκρατικά δικαιώματα τίθενται υπό την επιτήρηση του κράτους και των τρομονόμων, το Πολυτεχνείο θα βρίσκει πάντα τη θέση του στους κοινωνικούς αγώνες, στην πάλη και τις νέες εξεγέρσεις για τη ρήξη και την ανατροπή.
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου