Η νεολαία δε συναινεί, δε σιωπά!

 Όχι στους πολιτικούς εκφραστές της ανεργίας και της φτώχειας! Η πολιτική στα χέρια των φοιτητών!

            Πάνω από δύο χρόνια έχουν περάσει από την στιγμή που η γενιά μας και όλος ο ελληνικός λαός άκουσε την περίφημη φράση “λεφτά υπάρχουν”. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια όμως έγινε φανερό το τι ετοίμαζαν για τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Οι μάσκες τους συστήματος έχουν πέσει για τα καλά. Οι τραπεζίτες, ο ΣΕΒ, η ΕΕ μαζί με το πολιτικό-υπηρετικό προσωπικό τους  ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ μας έχουν δηλώσει ότι η«σωτηρία της χώρας» και η «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», η σωτηρία του κεφαλαίου δηλαδή και η δυσθεώρατη κερδοφορία των επιχειρήσεων πάει πακέτο με τις σύγχρονες χούντες, τους μισθούς των 400 ευρώ και με πανεπιστήμια, σχολεία και νοσοκομεία διαλυμένα. Περνούν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο παρά τις πιο μαζικές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών και ρίχνουν εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και την ανεργία, ετοιμάζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες και αύριο για τους άνεργους ή για αυτούς που θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι και να αντισταθούν.

           

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΞΑΠΟΛΥΟΥΝ...

            Βασικό συστατικό της συνταγής τους είναι η γενιά μας να αποτελέσει μια νέα δουλική στρατιά που θα γονατίσει είτε μπροστά στο καθεστώς της ανεργίας είτε της ελαστικής και μαύρης εργασίας μας καλούν να υποταχθούμε στις επιταγές τους. Δεν θέλουν η νεολαία να σπουδάσει, να έρθει σε επαφή με μόνιμες και αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις, να μάθει να παλεύει συλλογικά για το μέλλον της. Μας ετοιμάζουν να υποδεχθούμε το νέο πανεπιστήμιο της Διαμαντοπούλου που πλέον λειτουργώντας σαν την πιο αυστηρή επιχείρηση θα συμβάλει στην ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και θα χορηγεί στους αποφοίτους διαβατήρια για την ανεργία. Τις νέες εργασιακές σχέσεις των  400 και 500 ευρώ, του συμφώνου πρώτης απασχόλησης, της ατομικής διαπραγμάτευσης. Για τα καλά πλέον θέλουν να φορτώσουν τα βάρη της δικιάς τους κρίσης στις δικές μας πλάτες, να γίνουμε να τα πιο παραγωγικά και πειθήνια γρανάζια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ...

Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούν φυσικά να μας πείσουν πως «μαζί τα φάγαμε», πως χωρίς τα μνημόνια και την ΕΕ «θα είχαμε καταστραφεί» και έτσι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να σηκώσουμε στις πλάτες μας τα βάρη της δικιάς τους κρίσης! Πως ο κοινωνικός μεσαίωνας είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Πως ο καθένας μας πρέπει να βαδίσει τον δικό του δρόμο ατομικά, να ζήσει μες την ανεργία, τον φόβο, την ανασφάλεια, την εργασιακή περιπλάνηση. Πως η μόνη λύση είναι ότι μας προτείνει η ΕΕ, ο Παπαδήμος και το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ!

ΝΑ ΜΑΥΡΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!

Στις φοιτητικές εκλογές στις 16 Μάη πρέπει να μαυρίσουμε και να καταδικάσουμε τις κυβερνητικές παρατάξεις με τον ίδιο τρόπο που καταδικάστηκαν και στις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μάη το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Να δείξουμε ότι η νεολαία δεν τσιμπάει στους εκβιασμούς τους και ότι θα είναι το πιο δυναμικό κομμάτι των αγώνων που έχουμε μπροστά μας ενάντια στη νέα δουλεία που μας ετοιμάζουν. Ήδη στις βουλευτικές εκλογές υπήρξε μία ενίσχυση όλων των ρευμάτων της αριστεράς που δηλώνει ότι οι πολιτικές της ΕΕ και του μαύρου μετώπου έχουν πεθάνει στη συνείδηση του λαού ο οποίος αναζητεί πλέον έναν άλλο, εναλλακτικό, δρόμο. Όμως, κατά την άποψη μας, οποιαδήποτε βελτίωση της ζωής μας σε εκπαίδευση και εργασία δεν μπορεί να την κατακτήσει μία κυβέρνηση, αριστερή ή μη, η οποία χωρίς να έρχεται σε σύγκρουση με τους βασικούς πυλώνες που στηρίζεται το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, όπως το χρέος και η ΕΕ, να διαπραγματευθεί με τους ληστές του ελληνικού λαού διασφαλίζοντας για εμάς ένα καλύτερο μέλλον. Ό,τι έχουμε κερδίσει ή θα κερδίσουμε, οποιαδήποτε παραχώρηση γίνει απ'την ΕΕ ή μια ενδεχόμενη κυβέρνηση θα γίνει υπό την πίεση ή την απειλή μαζικών, μαχητικών, πολιτικών αγώνων. Για παράδειγμα η μάχη που δίνει το φοιτητικό κίνημα εδώ και δύο χρόνια έχει αποτρέψει σε μεγάλο βαθμό την εφαρμογή του νόμου-Διαμαντοπούλου και όχι κάποιο φιλολαϊκό υπουργείο ή κυβέρνηση.

Υπάρχει άλλος δρόμος!

Υπάρχει άλλη πολιτική! Αυτό έχει φανεί από τις μεγαλειώδεις στιγμές του κινήματος, των 48ωρων απεργιών, τις συγκεντρώσεις στην πλατεία συντάγματος και τις καταλήψεις των φοιτητών και των μαθητών. Ήδη ο λαός με τους αγώνες του οδήγησε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στην απομόνωση και σε αδυναμία να κυβερνήσουν. Μπορούμε να πάρουμε πίσω ό,τι μας έχουν κλέψει και να κατακτήσουμε μια ζωή σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Με πολιτικό αγώνα διαρκείας μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους και τις γενικές συνελεύσεις μαζί με τους εργαζομένους και τον υπόλοιπο λαό μπορούμε να ρίξουμε τις κυβερνήσεις τους και τα μνημόνιά τους. Μπορούμε να επιβάλουμε το δικό μας «πακέτο μέτρων» που θα σώσει τη νεολαία και το λαό και όχι μια κοινωνική μειοψηφία που κατέχει όλο τον κοινωνικό πλούτο. Απέναντι στο δικό τους μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης και της ΕΕ πρέπει να φτιάξουμε το δικό μας αγωνιστικό μέτωπο. Ένα ανεξάρτητο απ'το κράτος και την κυβέρνηση κέντρο αγώνα που θα έχει τη βάση του στα  σωματεία των εργαζομένων και στις συνελεύσεις των φοιτητών και των γειτονιών. Ώστε να μπορέσουν να συντονιστούν οι επιμέρους αγώνες και να αναβαθμιστούν οι πολιτικοί στόχοι του κινήματος. Η σύγκρουση δεν θα έχει ένα σταθμό. Η μάχη θα συνεχιστεί με πολιτικό αγώνα μέχρι την τελική νίκη!

 

Σε αυτό το φόντο οι φοιτητικές εκλογές της 16^ης Μάη αποτελούν ένα πολιτικό στοίχημα για την νεολαία. Πρόκειται για ένα δημοψήφισμα αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές σε ένα από τα πιο μαζικά κομμάτια της νεολαίας που θα στείλει πολύ σημαντικά πολιτικά μηνύματα στην υπόλοιπη κοινωνία. Καλούμαστε να διαλέξουμε με ποια πλευρά είμαστε. Να πάρουμε θέση μπροστά στα ιστορικά κοινωνικά γεγονότα.

Ψάχνοντας τη συναίνεση για τη βάρβαρη επίθεσή τους έτσι και για το φοιτητικό κίνημα, θα ψάξουν την εικόνα της συγκατάθεσης, θα προσπαθήσουν να δείξουν ότι «έχουν την νεολαία με το μέρος τους». Το ρόλο λοιπόν της  συναίνεσης μέσα στα πανεπιστήμια έχουν αναλάβει οι καθεστωτικές παρατάξεις των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ: οι εγγυητές της ομαλότητας στις σχολές και της προώθησης της αντεργατικής πολιτικής που καταστρέφει τις ζωές μας. Να τις βάλουμε εκεί που ανήκουν! Στο περιθώριο!

.

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Το δεξί χέρι της κυβέρνησης μέσα στα Πανεπιστήμια και ο πιο συνεπής υποστηρικτής της κυρίαρχης πολιτικής. Η ΔΑΠ είναι ο επίσημος εκφραστής της ΝΔ και αποτελεί εδώ και χρόνια εχέγγυο των κυβερνήσεων για την προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε εκπαίδευση και εργασία μιας και η ίδια δηλώνει πως είναι μια νεοφιλελεύθερη πολιτική δύναμη. Την ίδια ώρα που η ΝΔ καταστρώνει και εφαρμόζει νόμους-τερατουργήματα η ΔΑΠ όχι μόνο συναινεί πλήρως στο τσάκισμα των εργατικών κατακτήσεων, στις μειώσεις των μισθών και την ανεργία, αλλά κάνει τα πάντα ώστε και η ίδια η νεολαία να υποταχθεί, να δεχτεί τους νόμους της αγοράς ως αιώνιους, να διαλέξει τον ατομικό δρόμο και να βλέπουμε τον εχθρό στον διπλανό μας προκειμένου να επιβιώσουμε. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον κρίσιμο αγώνα που έδωσε το φοιτητικό κίνημα το Σεπτέμβρη για την ανατροπή του νόμου-Διαμαντοπούλου η ΔΑΠ ήταν η δύναμη που έτρεξε να εγγυηθεί την ομαλότητα και να ηγηθεί του μπλοκ της υποταγής απέναντι στη διάλυση του δημοσίου Πανεπιστημίου, αφού κατήγγειλε τις καταλήψεις και έκανε τα πάντα προκειμένου αυτές να σταματήσουν. Όλες οι δήθεν «εναλλακτικές» προτάσεις που έχει κάνει είναι ακόμη πιο αντιδραστικές από την κυρίαρχη πολιτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόταση παιδείας της ΔΑΠ που μιλάει για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατάργηση του ασύλου, χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από επιχειρήσεις, αξιολόγησή τους από εξωτερικούς φορείς με βάση τις ανάγκες της αγοράς, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων και αντικατάστασή τους από ηλεκτρονικά. Το «νέο πανεπιστήμιο» της ΔΑΠ ΝΔΦΚ, ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς, βορά στις ορέξεις των επιχειρήσεων και της αγοράς, πλήρως εναρμονισμένο με τις επιταγές τις ΕΕ και τις συμφωνίες της(βλέπε Μπολόνια, ΚΕΧΑΕ). Η ΔΑΠ είναι μια δύναμη που προσπαθεί να κρύψει πίσω από τα «μπουζούκια και τις εκδρομές στη Μύκονο», το πραγματικό κυβερνητικό και διεφθαρμένο της πρόσωπο. Κανένας φοιτητής δεν πρέπει να στηρίξει αυτούς που μας θέλουν επανακαταρτίσιμους άνεργους, αλυσοδεμένους για δεκαετίες στα σχέδια της ΕΕ και του ΔΝΤ.

ΠΑΣΠ

Η ΠΑΣΠ είναι ο δεύτερος βασικός πυλώνας που στηρίζει τη μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια και το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής. Τα κροκοδείλια δάκρυα της ΠΑΣΠ και οι ισχυρισμοί της πως «άλλο ΠΑΣΠ  και άλλο ΠΑΣΟΚ» δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανένα φοιτητή αφού και η στάση της κυβερνητικής παράταξης μέσα στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, στάση είτε υπεράσπισης των μέτρων «ως αναγκαίο κακό» είτε της απόλυτης σιωπής δείχνουν ότι αποτελεί το φερέφωνο της κυβέρνησης μαζί με τη ΔΑΠ. Η ΠΑΣΠ είναι η παράταξη που στήριζε τη λαομίσητη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έστρωσε το έδαφος στην κυβέρνηση με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο για την ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου-Διαμαντοπούλου. Αυτό φάνηκε μετά από την ανοιχτή στήριξη της ΠΑΣΠ στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων και στο Σχέδιο Διαβούλευσης της Διαμαντοπούλου για την εκπαίδευση και η συμμετοχή της στο διάλογο με το υπουργείο όπου οι προτάσεις τις δεν διέφεραν σε τίποτα με αυτές του υπουργείου, αφού στηρίζει ανοιχτά την επιχειρηματική λειτουργία των Πανεπιστημίων, τη δημιουργία ιδιωτικών κολεγίων ενώ τώρα που διαλύεται η φοιτητική μέριμνα την διακατέχει απόλυτη σιωπή. Επίσης η επίθεση της ΠΑΣΠ σε φοιτητές στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δείχνει πέρα από όλα τα άλλα και το βρώμικο ρόλο που έχει αναλάβει προκειμένου να χτυπηθεί το φοιτητικό κίνημα. Μαζί με τη ΔΑΠ αποτελούν τον επίσημο πολιτικό εκφραστή του μαύρου μετώπου της λιτότητας, της φτώχειας, των απολύσεων, της ανεργίας.

Ψήφος σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ σημαίνει στήριξη των μνημονίων και της πολιτικής της που θέλει τους εργαζόμενους και τη νεολαία θύματα της κρίσης στο βωμό της οποίας θυσιάζονται δικαιώματα και κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα.  Ψηφίζοντας ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δίνουμε στην κυβέρνηση το δικαίωμα να μιλάει στο όνομά μας και το επιχείρημα ότι οι φοιτητές επικροτούν την πολιτική της, ιδιαίτερα στο χώρο των Πανεπιστημίων. Ψήφος σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ σημαίνει συνέχεια στη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας, στις απολύσεις εργαζομένων, στην εγκαθίδρυση του επιχειρηματικού Πανεπιστημίου και των πιστοποιητικών-διαβατηρίων για την ανεργία. Πρέπει να τις μαυρίσουμε όπως έκανε όλος ο ελληνικός λαός!

ΠΚΣ-ΜΑΣ-ΚΝΕ

Η ΠΚΣ παρά τον αγωνιστικό της λόγο δεν πιστεύει ότι στο σήμερα με τους αγώνες μας μπορούμε να πετύχουμε συγκεκριμένες νίκες και έτσι καλεί σε μια στείρα διαμαρτυρία, «για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας», ενώ σε κρίσιμες στιγμές του κινήματος όταν βλέπει ότι δεν μπορεί να ελέγξει πλήρως τις καταστάσεις αποχωρεί και καταγγέλλει, καταλήγοντας πολλές φορές να εξυπηρετεί τον αντίπαλο. Τέτοια παραδείγματα είναι ο Δεκέμβρης του 2008, το κίνημα των πλατειών αλλά το πιο πρόσφατο είναι η έξαρση του φοιτητικού κινήματος τον περασμένο Σεπτέμβρη. Πριν την ψήφιση του νόμου η ΠΚΣ δεν είχε κανένα σχέδιο για το πως έπρεπε το φοιτητικό κίνημα να οργανωθεί και να παλέψει, ώστε να αποτρέψει την ψήφιση του νόμου αλλά και να συμβάλει στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος ευρύτερα. Έτσι όταν ο νόμος ψηφίστηκε καλούσε σε μπλοκάρισμά του, χωρίς να βάζει στόχο την ανατροπή του και χωρίς να συμμετέχει στις καταλήψεις και το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων, λογική που την οδήγησε μετά από λίγες εβδομάδες να κατεβάζει πλαίσια ανοιχτής σχολής, όπως και οι κυβερνητικές παρατάξεις, προκειμένου να σταματήσουν οι καταλήψεις. Δεν αναγνωρίζει τη δυνατότητά του κινήματος να ασκεί μαζικό πολιτικό εκβιασμό και μέσα από το δρόμο της ρήξης να αποσπά τελικά νίκες, έτσι σχεδόν πάντα περιμένει πρώτα να περάσουν τα μέτρα και μετά να διαμαρτυρηθεί. Βέβαια όλα αυτά ταιριάζουν γάντι και με τη στάση που έχει επιλέξει γενικότερα στο κίνημα και ειδικά στο φοιτητικό. Η ΠΚΣ με την επιλογή της για δημιουργία του ΜΑΣ και των επιτροπών αγώνα έχει δείξει ποια πραγματικά είναι η έννοια της! Θεωρεί πως τίποτα δεν μπορούμε να κερδίσουμε χωρίς τη λαϊκή εξουσία (χωρίς να λέει πως θα έρθει), σαν τη γη της επαγγελίας που εκεί θα λυθούν όλα τα προβλήματά μας. Έτσι καλεί σε συσπείρωση και ενίσχυση μόνο τον κομματικών της δυνάμεων σαν τους μόνους φορείς που μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση, υπονομεύοντας την ενιαιότητα του φοιτητικού κινήματος, των φοιτητικών συλλόγων και των γενικών συνελεύσεων. Μια λογική βαθειά ηττοπαθής, διασπαστική και σεχταριστική. Απόδειξη όλων αυτών οι επιθέσεις που έχει επιλέξει να εξαπολύσει επανειλημμένα στην υπόλοιπη αριστερά και ειδικά στην ΕΑΑΚ, βλέποντας τον εχθρό της στα αριστερά ειδικά αυτή την περίοδο που η κοινή δράση στο κίνημα όλων των μαχόμενων δυνάμεων είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

ΑΡΕΝ

Η ΑΡΕΝ από τη μεριά της ακολουθεί τα πολιτικά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή δηλώνει, σαν μια άλλη ΝΔ ότι τα μνημόνια είναι απλά αναποτελεσματικά γιατί δε βοηθούν στην ανάκαμψη της οικονομίας και το ζήτημα είναι η ανάπτυξη εντός της ΕΕ για να μπορέσουμε να αποπληρώσουμε ένα χρέος που δεν αποπληρώνεται και δημιούργησε το ίδιο το κεφάλαιο μέσω της τεράστιας κερδοφορίας του. Δεν αμφισβητεί δηλαδή κανένα πυλώνα του καπιταλισμού. Δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει ότι είναι η ίδια η φύση του συστήματος που δημιουργεί μνημόνια, την ΕΕ, χρέη, φτώχεια και πως για να ανατραπούν όλα αυτά χρειάζεται ένα μαζικό πολιτικό κίνημα που θα έρθει σε ρήξη με τους πυλώνες που στηρίζουν τον καπιταλισμό. Έτσι από τη μία καταγγέλλει το ΔΝΤ από την άλλη όμως δεν κάνει ούτε λόγο για την ΕΕ και δεν αμφισβητεί ούτε σε ένα βαθμό την ίδια την ολοκλήρωση και τις κατευθύνσεις της, όπως είναι και ο νόμος-Διαμαντοπούλου. Μάλιστα, γεμάτη αφέλεια, στις προτάσεις της είναι και η συγκρότηση μιας αριστερής κυβέρνησης η οποία θα επαναδιαπραγματευθεί εντός ΕΕ το μνημόνιο, λες και το κεφάλαιο μπορείς να το ξεγελάσεις όπως ένα μικρό παιδί ή ότι η ΕΕ είναι σύμμαχος και όχι το στρατηγείο της επίθεσης στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Για την κατάκτηση των δικαιωμάτων μας την «ευθύνη» έχουν οι σκληροί αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων και όχι οι διαπραγματεύσεις μια κυβέρνησης που ξεχνάει αυτές τις μάχες και το παίζει σωτήρας. Έτσι λοιπόν ψήφος στην ΑΡΕΝ σημαίνει στήριξη ενός πολιτικού εγχειρήματος που κινείται στα όρια της διαχείρισης και της ενσωμάτωσης. Μιας  αριστεράς ανίκανης αλλά και επικίνδυνης για τους αγώνες (που απλά μπορεί να δείχνει στα ΜΜΕ ότι στηρίζει τους αγώνες αλλά δεν μπορεί στο δρόμο και στα αμφιθέατρα να δώσει την προοπτική και τη δύναμη που χρειάζεται) καθώς πολλές φορές μπορεί να τους οδηγήσει σε διαχειριστικά μονοπάτια ή και σε λύσεις από τα παλιά, αρωγής στην κυρίαρχη πολιτική.

ΑΚΥΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟΧΗ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΛΥΣΗ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ!

Σημαντικό επίσης είναι να διασφαλιστεί ότι σε αυτές τις φοιτητικές εκλογές θα υπάρχει και η μαχητική συμμετοχή του συνόλου του φοιτητικού κόσμου. Ιδιαίτερα σε μια στιγμή που βασικό επίδικο των επιτελείων της κυρίαρχης πολιτικής είναι η διάλυση του φοιτητικού κινημάτων και των οργάνων του σε όλα τα επίπεδα!  Ως ΕΑΑΚ έχουμε πολιτική θέση η οποία αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της παρέμβασης σε όλες της πολιτικές μάχες αλλά πιστεύουμε ότι και το κίνημα, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκεται σε οξυμένη φάση δεν έχει τη δικαίωμα να «διαλέγει» μάχες και απέχει επιλεκτικά. Θέλουμε μάχιμη πολιτική καταγγελία των καθεστωτικών δυνάμεων από τις φοιτητικές εκλογές ώστε να βγει ενισχυμένο το ίδιο το κίνημα. Η επιλογή του άκυρου και της αποχής είναι μια επιλογή του ατομικού δρόμου παραγνωρίζοντας την ανάγκη για συλλογική ανατρεπτική έκφραση και αναφορά όλων των φοιτητών. Η επιλογή του άκυρου και της αποχής σημαίνει ότι η νεολαία υιοθετεί το «δεν γίνεται αλλιώς», ότι σκύβει το κεφάλι και υποχωρεί. Είναι επιλογή που σε καμία περίπτωση δεν εκδηλώνει τις τάσεις αμφισβήτησης που υπάρχουν στην νεολαία. Ίσα-ίσα στέλνει μήνυμα στα κυβερνητικά επιτελεία αδιαφορίας και συναίνεσης της νεολαίας στον κυκεώνα των μέτρων ενώ ανακουφίζει ΠΑΣΠ και ΔΑΠ αφού δεν τις καταγγέλλει και δεν τις περιθωριοποιεί όπως πρέπει. Όπως άλλωστε αποδεικνύει και η πολιτική του κεφαλαίου, κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση του λαού στα κοινωνικά γεγονότα!

Γιατί ΕΑΑΚ; 

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ!

Ψήφος στην ΕΑΑΚ σε αυτές τις τόσο κρίσιμες φοιτητικές εκλογές, σημαίνει ουσιαστική και μαχητική καταδίκη της χούντας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ και ΔΝΤ από τη μεριά της νεολαίας. Δεν είναι μια ψήφος στείρας καταγγελίας αλλά ρήξης με τις λογικές του καπιταλιστικά «εφικτού», που προβάλει το ρεαλισμό των κοινωνικών αγώνων. Δεν πρεσβεύουμε την αριστερά που κάθεται στην γωνιά της και απαγγέλει ξύλινους λόγους, αλλά την αριστερά που θέλει να βάλει στην κεφαλή των αγώνων την ανατρεπτική νεολαία ως το μόνο παράγοντα εκείνο που μπορεί να αλλάξει την θλιβερή κοινωνική κατάσταση. Η ενίσχυση της ΕΑΑΚ σημαίνει συλλογική στράτευση στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέρα των εκλογών. Πριν την ψήφιση του νόμου-Διαμαντοπούλου η ΕΑΑΚ προσπάθησε μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις να προτείνει ένα σχέδιο για την οργάνωση και πάλη του φοιτητικού κινήματος ώστε να μπλοκάρει κάθε πτυχή του νόμου, να τον ανατρέψει στο σύνολό του και να συμβάλει στη δημιουργία ενός αγωνιστικού κοινωνικού μετώπου που θα έρθει σε ρήξη με το κεφάλαιο και την επίθεσή του. Ειδικά το επόμενο διάστημα όπου τα προβλήματα επιβίωσης των φοιτητών και των εργαζομένων μέσα στα ιδρύματα θα ενταθούν, ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μας μάχες, στήριξη ενός σχεδίου για την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του φοιτητικού κινήματος, για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη την καθημερινότητά μας, να αγωνιστούμε για την ανατροπή του Πανεπιστημίου-επιχείρηση και συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής, με βάση τις ανάγκες μας.

Έτσι ψήφος στην ΕΑΑΚ είναι το πιο καθαρό μήνυμα πως τώρα που θέλουν να μας τα πάρουν όλα θα  βάλουμε προμετωπίδα τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Για μια άλλη εκπαίδευση, εργασία και ζωή, όχι αυτή της ΕΕ, των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου. Παλεύουμε συνολικά για να μην πληρώσουμε το χρέος τους,  για σταθερή και μόνιμη δουλειά, δουλειά για όλους με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, με αξιοπρεπείς μισθούς ώστε να ζει ο καθένας αξιοπρεπώς από μία και μόνο δουλειά. Για να γίνει καθαρό σε όλους ότι η νεολαία δεν συναινεί, δεν σιωπά, με την αντικαπιταλιστική αριστερά και τα κινήματα της ανατροπής τραντάζει  την κρίση του συστήματος. Για να ενισχυθούν οι δυνάμεις εκείνες που θέλουν το αναγκαίο να το κάνουν και δυνατό και νικηφόρα στο σήμερα, που βλέπουν στις επαναστάσεις της νέας εποχής την ελπίδα απέναντι σε στο σύστημα της παρακμής και της δυστυχίας.

Στις 16 Μάη στηρίζουμε-ψηφίζουμε

την Ενωτική Πρωτοβουλία Σ.Α.Φ-Κ.ΑΡ.ΦΙ - εαακ