Τον τελευταίο χρόνο μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στο ρόλο της κυβέρνησης γίναμε μάρυρες της «σοσιαλιστικής» πολιτικής που ακολούθησε. ‘Οπως όμως έγινε φανερό ο όρος «σοσιαλιστική» μόνο χιουμοριστικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αφού στην πράξη η κυβέρνηση είναι η χειρότερη και πιο αντιλαική από την μεταπολίτευση και μετά. Από την πρώτη στιγμή είδαμε την βαρβαρότητα και την αγριότητα με την οποία η κυβέρνηση αντμετώπισε οποιοδήποτα ψείγμα αντίστασης υπήρχε απέναντι στην περιστολή των δικαιωμάτων μας σε παιδεία, εργασία και δημοκρατία.
Οι μεταρρυθμίσεις στις οποίες προχώρησε η κυβέρνηση και αφορούν στις εργασιακές σχέσεις και το συνταξιοδοτικό έβαλαν μεγάλο μέρος των εργαζόμενων στους δρόμους για να διεκδικήσουν το αυτονόητο: μια ζωή σύμφωνα με τις ανάγκες τους και όχι μια απλή επιβίωση. Η κυβέρνηση προσπάθησε να κρυφτεί πίσω απο την ΕΕ, θέλοντας έτσι να τινάξει από πάνω της οποιαδήποτε ευθύνη για τις επιλογές της. Λέγοντας ότι τις αλλαγές τις επιβάλλει η ΕΕ και το ΔΝΤ προσπαθεί να συσπειρώσει τον κόσμο ζητώντας θυσίες από όποιον θέλει «τη σωτηρία της χώρας». Προφανώς όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τη ΝΔ και το δεξί τους δεκανίκι το ΛΑΟΣ είναι άμοιροι ευθυνών. Είναι ξεκάθαρη η πρόθεση να διαλύσουν κάθε έννοια εργασιακών σχέσεων και εκπαίδευσης όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα.
Ο τελευταίος τομέας που δεν έχει μεταλλαχθεί ακόμα είναι η εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια. Μετά τις τελευταίες ανακοινώσεις της Διαμαντοπούλου στο Ρέθυμνο στα πλαίσια της 65ης συνόδου των πρυτάνεων έγινε πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι σε λίγο καιρό η έννοια του πανεπιστημίου θα αλλάξει ολοκληρωτικά. Το πανεπιστήμιο πλέον θα είνα μια επιχείρηση με φοιτητές-πελάτες που μοναδικός στόχος του θα είναι να παράγει εργαζόμενους προσαρμοσμένους γνωστικά, ιδεολογικά στις ανάγκες της αγοράς και έτοιμους να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία του εργοδότητη τους για να καταφέρουν εν τέλει να πάρουν έναν μισθό χαρτζιλίκι. Μονόδρομος πλέον για εμάς είναι να δώσουμε μια ηχηρή απάντηση. Μια απάντηση που μπορεί να ορθωθεί μόνο μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των συλλόγων, που θα είναι κτήμα του καθένα μας.
Επειδή ακριβώς αναγνωρίζουμε πρέπει να βάλουμε φρένο σε αυτούς που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς για τη χειροτέρευση της ζωής μας, επειδή ήρθε η ώρα του φοιτητικού κινήμτατος να οργανωθεί και να βγει και πάλι στο δρόμο του αγώνα και να δώσει μια απάντηση ανατροπής καλέσαμε στην πρώτη Γενική Συνελεύση του συλλόγου μας την Τετάρτη 20/10. Η εικόνα όμως που παρουσίαζε το αμφιθέατρο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη της επίθεσης που δεχόμαστε. Ήταν αδύνατο να παρθεί απόφαση καθώς δεν υπήρχε απαρτία.
Ευθύνες για την κατάσταση αυτή εντοπίζουμε προφανώς στις παρατάξεις που δεν εμφανίστηκαν ποτέ αλλά και τον κάθε ένα από εμάς που αδιαφόρησε για την πιο αποφασιστική διαδικασία του συλλόγου. Δεν τρέφαμε αυταπάτες ότι οι κυβερνητικές παρατάξεις ΠΑΣΠ και ΔΑΠ θα έρχονταν στην συνέλευση. Παρά το και καλά αγωνιστικό προφίλ της η ΠΑΣΠ δεν παύει να είναι η κυβερνητική φοιτητική παράταξη που επιδιώκει διαλύσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, που υπηρετεί και στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, που τα στελέχη της αύριο θα γίνουν βουλευτές-λαμόγια, ενώ η ΔΑΠ από την πρώτη στιγμή (επι Γιαννάκου) ήταν υπέρ της επιχειρηματικοποίησης και ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και ακόμα είναι συνεπής στις θέσεις της. Από την άλλη μεριά η ΠΚΣ-ΚΝΕ αρνείται πεισματικά να συμμετάσχει σε μια διαδικασία όπου αναμετριούνται τα σχέδια της κάθε παράταξης και προτιμά να δρα μέσα από το φοιτητικό ΠΑΜΕ δηλαδή το ΜΑΣ βάζοντας έτσι αναχώματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναζωπύρωσης του φοιτητικού κινήματος. Η κατα τ’άλλα αγωνιστική ΚΝΕ καταγγέλλει, αλλά στη σχολή μας και σε όλες τις σχολές δεν συμμετέχει στις συνελεύσεις και δεν προκρίνει ένα σχέδιο αγώνα και αντίστασης των φοιτητών στην π ρ ά ξ η.
Εκτός όμως από τις παρατάξεις που η κάθε μία έχει πολιτικά συμφέροντα να σαμποτάρει τη διαδικασία της γενικής συνέλευσης, ευθύνες έχει και ο καθένας από μας που αντιμετωπίζει με αδιαφορία τις συνελεύσεις και επαναπαύεται στην ανάθεση των απόφασεων του συλλόγου στις παρατάξεις και στους συναδέλφους του. Ή που ηττοπαθεί και δέχεται τη ζωή που του προσφέρουν χωρίς να δύναμη να την αλλάξει. Η Γενική Συνέλευση είναι η μοναδική διαδικασία όπου ο καθένας μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα, να ανοίξει στον σύλλογο τα ζητήματα που τον απασχολούν και να αποφασίσει για αυτά. Είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο και το μόνο που μπορεί να βάλει ένα στοπ στην καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας.
Σε περιόδους λοιπόν όπως αυτή που η επίθεση είναι ολομέτωπη δεν μπορούμε να μείνουμε άπρακτοι. Είναι η ώρα να πάρουμε παράδειγμα από τους εργαζόμενους στην Γαλλία, από τους μαθητές που κάνουν καταλήψεις στην Ελλάδα και να απαντήσουμε με τον τρόπο που ξέρουμε. Με ένα μαχητικό και διαρκείας φοιτητικό κίνημα που θα συμπαρασύρει και τους εργαζόμενους έχοντας ως στόχο όλοι μαζί να ανατρέψουμε τα αντεργατικά και αντιεκπαιδευτικά μέτρα που μετατρέπουν την εργασία, την παιδεία και την ζωή μας σε δουλεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου