Κάλεσμα σε συντονιστικό ΕΑΑΚ Αθήνας στις 16 Μάρτη

Μετά από μία περίοδο στην οποία ξέσπασαν κομβικά ζητήματα και  εμφανίστηκαν πολλές σημαντικές αλλαγές, και με την καθολική, πιστεύουμε,  παραδοχή ότι η ΕΑΑΚ όσο ενεργή παρουσία και να είχε στους συλλόγους, σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να συντονιστεί, να παράξει γραμμή και μεθοδολογία ικανή να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει, να αφουγκραστεί τα αυθόρμητα αντανακλαστικά  της νεολαίας  και να τα αναβαθμίσει σε συνειδητή, συλλογική πάλη, ως ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ θεωρήσαμε αναγκαιότητα τόσο της συγκυρίας την  οποία διανύουμε, όσο και της ίδιας της ΕΑΑΚ, να διεξαχθεί συντονιστικό ΕΑΑΚ Αθήνας την Πέμπτη 16 Μάρτη.

Όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και το κεφάλαιο δε βρίσκει τρόπο να την ξεπεράσει, τόσο  τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα θα πληθαίνουν. Από τη μία, στο διεθνές επίπεδο, οι πόλεμοι συνεχίζονται, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται, με τους πρόσφυγες είτε να εγκλωβίζονται σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, βιώνοντας την απόλυτη περιθωριοποίηση και εξαθλίωση, είτε να διώκονται  πίσω στην Τουρκία. Από την άλλη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική της και βρίσκεται πριν την υπογραφή νέων βάρβαρων μέτρων .

Τα μέτρα αυτά θα περιλαμβάνουν  βασικά κομβικά ζητήματα του πυρήνα της εργασίας και των σχέσεων της όπως την παραπέρα μείωση των βασικών μισθών και την θέσπιση υποκατώτατου μισθού για την νεολαία , την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση των συνδικαλιστικών νομων και την αντικατάστασή τους από αντιδραστικότερες διατάξεις με κύριες το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και τη θέσπιση της δυνατότητας ανταπεργίας (Λοκ άουτ)των εργοδοτών, αλλά και  θα κατοχυρώνει νομοθετικά όλες τις μορφές γενικευμένης ελαστικής εργασίας, με τη θέσπιση όλων των «νέων» μορφών «μικρό-εργασίας» που ισχύουν στον πυρήνα του σύγχρονου καπιταλισμού και σε μια σειρά χώρες.

Όλες αυτές οι εξελίξεις όχι μόνο δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον χώρο του πανεπιστημίου, αλλά καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις αλλαγές που γίνονται εντός αυτού. Συγκεκριμένα, η συνεχής υποχρηματοδότηση έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή του χαρακτήρα του πανεπιστημίου, έτσι όπως αυτό διορθωνόταν πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Αυτό εκφράζεται σε πρώτο βαθμό με την διάλυση των παροχών της μέριμνας για το σύνολο των φοιτητών (σίτιση, στέγαση, μεταφορά, συγγράμματα), γεγονός που εντείνει τους ταξικούς φραγμούς και αποκλείει μεγάλο κομμάτι των φοιτητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και με την υποστελέχωση στο απαραίτητο διοικητικό και διδακτικό προσωπικό. Αποτέλεσμα να αναζητούνται αλλού πόροι για να συντηρήσουν τα ιδρύματα τα οποία πολύ συχνά προτάσσουν για λύση την αυτοχρηματοδότηση τους. Όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Γαβρόγλου στην συνέντευξή του «Δεν μπορείς να τα ζητάς όλα από το δημόσιο». Με πρόσχημα ακριβώς αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση και του υπουργείο παιδείας υπέγραψαν δάνειο  για τα ελληνικά πανεπιστήμια από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων όπου οι όροι του είναι ακόμα άγνωστοι. Αυτό σημαίνει πως αν το δάνειο δεν αποπληρωθεί, που είναι το μόνο σίγουρο, τα ίδια τα πανεπιστήμια υποθηκεύονται, οι εγκαταστάσεις και τα αποθεματικά τους θα είναι στα χέρια των δανειστών.  

Παράλληλα με απόφαση της συνόδου πρυτάνεων προχωράει η συγκρότηση περιφερειακών συμβουλίων, τα οποία είναι ο διάδοχος των συμβουλίων ιδρύματος και αφορούν περισσότερα από ένα ιδρύματα της ίδιας περιφέρειας. Η σύνθεσή τους θα ‘ναι παρεμφερής με αυτή των Σ.Ι. Την ίδια στιγμή  μπαίνουν δίδακτρα στα μεταπτυχιακά που θα ορίζονται πλέον χωρίς κανένα πλαφόν γεγονός που θα οξύνει σε μεγάλο βαθμό των αποκλεισμό μεγάλου μέρους των φοιτητών από την δυνατότητα για μεταπτυχιακό ενώ είναι πολύ πιθανή μια μεταφορά διδάκτρων και στο προπτυχιακό επίπεδο. Όλα αυτά εντάσσονται κάτω από το ενιαίο σχέδιο της κυβέρνησης για μεγάλη μείωση των εισακτέων στα πανεπιστήμια.  

Μάλιστα,  με τον νέο νόμο για την παιδεία (που θα έρθει να πλήξει τα λύκεια, με την ενίσχυση της τεχνικής εκπαίδευσης,  της μαθητείας, την εδραίωση του Νέου Λυκείου, της κατάργησης των επαναληπτικών πανελλαδικών εξετάσεων και του ταξικού διαχωρισμού των μαθητών ήδη από το γυμνάσιο) οι ταξικοί φραγμοί εντείνονται ακόμα  περισσότερο. Επιπλέον, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά (που στόχος είναι να περάσουν και σε προπτυχιακό επίπεδο), για τα οποία έχει κινητοποιηθεί και ο σύλλογος μας επί δύο συνεχόμενες βδομάδες,  καταδεικνύουν ότι το κόστος της λειτουργίας του πανεπιστημίου θα πέσει ακόμα περισσότερο στις πλάτες των φοιτητών (μεταπτυχιακών, διδακτορικών, κλπ).

Κομμάτι της επίθεσης στην «δημόσια δωρεάν εκπαίδευση»  είναι και η εισαγωγή μπάρων στα μετρό που μαζί με το ηλεκτρονικό εισιτήριο έχουν στόχο να  χτυπήσουν την δυνατότητα του λάου να μετακινείται δωρεάν .

Προφανώς όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να μην πάνε χέρι χέρι με την άνοδο της καταστολής. Οι περιπτώσεις των συντρόφων μας στην Ξάνθη και στην Κρήτη, ο ξυλοδαρμός της φοιτήτριας στο Βόλο και το σπάσιμο του ασύλου στην Πάντειο  ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου για την επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες της νεολαίας.

Όλα αυτά λοιπόν διαμορφώνουν για το φοιτητή μια κατάσταση δύσκολη για την πρόσβαση και την φοίτηση στην μεταλυκειακή εκπαίδευση. Δε θέλει μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβουμε την κατεύθυνση όλων αυτών των πτυχών της επίθεσης. Και η κατεύθυνση δεν είναι άλλη από την εδραίωση μιας κατάστασης για τη νεολαία όπου ο καθένας θα βιώνει, ταυτόχρονα με όλους τους άλλους αλλά πάντα μόνος του, τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες,  όπου ο καθένας θα δέχεται σιωπηλά την κατάργηση των δημοκρατικών του δικαιωμάτων, και θα αρκείται σε έναν υποκατώτατο μισθό και μία διασπασμένη, ρηχή γνώση. Η κατεύθυνση αυτή, τέλος, δεν είναι άλλη από την δημιουργία ενός αναλώσιμου δυναμικού, χωρίς επίγνωση της θέσης του, την καθυπόταξη κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής σ’ αυτόν το νόμο. Της τέχνης, της επιστήμης, της διασκέδασης, της εργασίας ,της γνώσης.

Παρά τη δυναμικότητα της επίθεσης και τη γενική νηνεμία του τελευταίου διαστήματος, η πραγματικότητα μάς δίνει ξεσπάσματα πάνω στα οποία μπορούμε να στηριχτούμε και να δομήσουμε ολόκληρες μάχες. Τόσο ο αγώνας των καθαριστριών του ΕΜΠ όσο και η δυναμικότατη επανεμφάνιση του μαθητικού κινήματος πρέπει να γίνουν «υλικό» το οποίο θα αποτιμήσουμε. Πρέπει να γίνουν «μαγιά» προβληματισμών και ιδεών, πρέπει από «ατομική» εμπειρία να γίνουνε συλλογική και να αποτελέσουν την πηγή από την οποία θα αποκομίσουμε στόχους και μεθοδολογία.

Πρέπει, σύντροφοι και συντρόφισσες, να καταλάβουμε ότι σηκώνουμε πάνω στις δικές μας πλάτες το χρέος να πυροδοτήσουμε αγώνες σ’ αυτήν την κρίσιμη και τόσο περίπλοκη περίοδο. Το χρέος να κινητοποιήσουμε τους φοιτητικούς μας συλλόγους, να παλέψουμε ενάντια στις αστικές  αναδιαρθρώσεις, να ακούσουμε τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα της νεολαίας,  να πάρουμε τα αυθόρμητα αντανακλαστικά της και να τα μετασχηματίσουμε σε συνειδητή, πολιτική, οργανωμένη πάλη. Το χρέος  να αντιπαλέψουμε την απογοήτευση και τη ματαίωση και απέναντι στον ατομικό δρόμο και την κουλτούρα της «προσωπικής επιβίωσης» να αναδείξουμε τη συλλογική πάλη.