Μια μαχη τελειωσε,ο πολεμος συνεχιζεται.

Οι φοιτητικές εκλογές πέρασαν, οι εκλογικές αφίσες πετάχτηκαν, τα πανό μαζεύτηκαν, οι συζητήσεις για το  τι είναι οι  εκλογές, για το τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος, για το τι πολιτικά σχέδια προτείνονται μέσα στη σχολή έληξαν. Η πραγματικότητα όμως συνεχίζεται, και επειδή ακριβώς οι εκλογές δεν είναι η υπέρτατη τελική μάχη, αλλά είναι μια στιγμή του κινήματος, ή τουλάχιστον έτσι τις αντιλαμβανόμαστε εμείς, οι συζητήσεις αυτές δεν πρέπει να λήξουν. Αυτός ο σούσουρος που υπήρξε για ένα διάστημα μέσα στους διαδρόμους της Φιλοσοφικής δεν πρέπει να σταματήσει, αλλά να συνεχιστεί, πιάνοντας όχι το ζήτημα του πόσο εκφράζεται  ο καθένας από κάθε πολιτική δύναμη, αλλά  το ζήτημα του τι θα κάνουμε ως φοιτητές και φοιτήτριες απέναντι  στη νέα κατάσταση, πώς θα αγωνιστούμε ενάντια στο νέο μνημόνιο που ψηφίστηκε

.

Για αρχή, ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα αποτελέσματα των εκλογών, για να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα
.
Στις φετινές φοιτητικές εκλογές μεγάλο ρόλο διαδραμάτισε για άλλη μια φορά η αποχή. Ο αριθμός των φοιτητών που δεν ήρθαν να ψηφίσουν αυξήθηκε για ακόμα μια χρονιά και στη Φιλοσοφική, με την κάλπη να φτάνει μόλις τις 1.140 ψήφους. Τι δείχνει όμως αυτό και κατά πόσο διαμορφώνει την κατάσταση του φοιτητικού συλλόγου; Η αποχή, η αδιαφορία, η απουσία από οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία, είτε αυτή είναι οι εκλογές είτε είναι οι γενικές συνελεύσεις,  εκφράζει ακριβώς την αδυναμία των φοιτητών να δουν τον εαυτό τους ως κομμάτι του συλλόγου μέσα από τον οποίο θα μπορέσουν να να παλέψουν για τα δικαιώματα τους και την παιδεία που μας αξίζει. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι η αύξηση της αποχής ρίχνει τον προαπαιτούμενο αριθμό απαρτίας για την πραγματοποίηση της γενικής συνέλευσης, ταυτόχρονα όμως καθιστά τις αποφάσεις που αυτή παίρνει ενδεχομένως μη αντιπροσωπευτικές. Είναι, επομένως, σημαντικό να αντιληφθεί ο καθένας από μας πως η συμμετοχή στις εκλογές δίνει το στίγμα ενός φοιτητικού συλλόγου ενεργού και έτοιμου να αγωνιστεί και να κερδίσει μέσα από τις γενικές συνελεύσεις. Η συμμετοχή στις εκλογές, πέρα από το πολιτικό μήνυμα που εκφράζει, έρχεται να εκφράσει και ένα άλλο μήνυμα. Έρχεται να πει πως δεν βολευόμαστε, πως δεν γυρνάμε την πλάτη σε ό,τι δεν μας αρέσει, αλλά βουτάμε οι ίδιοι βαθιά και το παλεύουμε, πως δεν μένουμε στην αδρανή και παθητική στάση, αλλά σ’ αυτήν  την υποβάθμιση της ζωής μας, στην μαζική «καταστροφή» των ονείρων μας, εμείς παίρνουμε θέση
.
Ένα ακόμη σημαντικό σημείο, είναι η κατακόρυφη πτώση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, με τη δύναμή της να πέφτει τουλάχιστον 200 ψήφους μέσα σε μια χρονιά. Και αυτό είναι πολύ θετικό. Ο φοιτητικός σύλλογος σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι πέρσυ ακύρωσε την καθεστωτική μνημονιακή δύναμη της ΔΑΠ, εκείνης που μιλά για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, για τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, για τις επιχειρηματικές επενδύσεις πάνω στο ίδιο το πανεπιστήμιο. Εκείνης που καταδικάζει τις γενικές συνελεύσεις, εκείνης που μιλά για κατάργηση του ασύλου, εκείνης που τα βρίσκει με τα ματ και τους παρακαλεί για «ασφάλεια» και «προστασία» απέναντι στον «κίνδυνο» των αγωνιστών, των ανθρώπων που βγαίνουν στο δρόμο να παλέψουν.

Η συντριβή όμως αυτής της ιδεολογίας και πρακτικής δεν έρχεται μόνο από την ψήφο. Έρχεται μέσα από αγώνες απέναντι στη σαπίλα τους, απέναντι στο κατεστημένο που έρχονται να υποστηρίξουν, απέναντι στις εκφυλιστικές αποφάσεις που παίρνονται για τη ζωή μας, χωρίς εμείς να έχουμε κανέναν λόγο σ’ αυτό.

Και εδώ είναι που πρέπει να δοθεί βάση.

Δεν φτάνουν οι εκλογές. Δεν φτάνει μονο μια ψήφος. Δεν αρκεί να ανέβεις στη σχολή, να ψηφίσεις και μετά να φύγεις και να επαναπαυτείς πως έκανες το χρέος σου. Γιατί χρέος μας δεν είναι να αποφασίσουμε ποιος θα μας αντιπροσωπεύει στα διοικητικά συμβούλια, αλλά χρέος μας είναι, να συνεχίσουμε στην πράξη αυτό που προσπαθήσαμε να εκφράσουμε ερχόμενοι να ψηφίσουμε στη Φιλοσοφική.  Σημασία δεν έχει ποιος θα είναι εκπρόσωπος του φοιτητικού σώματος, αλλά πώς οι φοιτητές θα εκπροσωπήσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους μέσα από τις γενικές συνελεύσεις. Σημασία έχει να δούμε με ποιον τρόπο  δεν  θα αναθέσουμε σε κάποιον άλλον την πολιτική και την πάλη, αλλά θα τα πάρουμε στα χέρια μας, με σύνθημα «στις κάλπες μια μέρα, μια ολόκληρη ζωή όμως στον αγώνα και την προσπάθεια να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας».

Τι συμβαίνει όμως αυτή τη στιγμή με το 4ο μνημόνιο που ψηφίστηκε;

Με την ψήφιση του 4ου μνημονίου η κατάσταση με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι ως φοιτητές και κυρίως ως αυριανοί εργαζόμενοι είναι ακόμα πιο δύσκολη. Γιατί στην περίπτωση που δεν καταφέρουμε να βρούμε δουλειά, είτε όσο σπουδάζουμε είτε αφού πάρουμε το πτυχίο μας,-πολύ πιθανό με την ανεργία στη νεολαία να φτάνει τα 60%- δεν θα μπορούμε να ζήσουμε, αφού τα επιδόματα ανεργίας καταργούνται!

Ακόμα όμως και αν είμαστε «τυχεροί» και καταφέρουμε να βρούμε δουλειά σ’ αυτές τις ούτως η άλλως άθλιες συνθήκες, θα αναγκαστούμε να δουλεύουμε τις μισές Κυριακές του χρόνου. Βασικό στοιχείο είναι ότι θα αμοιβόμαστε  με υποκατώτατο μισθό, αλλά και  αυτοί  που εξασφαλίζουν ότι θα έχουν  τον ξεφτιλιστικό μισθό των 400 ευρώ, ουσιαστικά και πάλι θα παίρνουν  πολύ λιγότερα αφού με τη μείωση του αφορολόγητου ακόμα και κάποιος που παίρνει μισθό 400 ευρώ θα πληρώνει φόρους!

Και φυσικά για όλα αυτά δεν θα μπορούμε να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε τίποτα συλλογικά αφού ο καθένας θα διαπραγματεύεται ατομικά με τον εργοδότη από την στιγμή που παραμένει η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, παρά τα όσα διακήρυττε η κυβέρνηση και είναι επίσης αμφίβολη η ύπαρξη των αντιεργοδοτικών σωματείων και των δομών από τα κάτω οργάνωσης των εργαζομένων.

Και τι σημαίνει ειδικότερα για μας στη Φιλοσοφική αυτό το μνημόνιο;

Σημαίνει τη συνέχιση αλλά και την ένταση της ήδη υπάρχουσας υποβάθμισης που βιώνουμε. Σημαίνει πως η ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα του πανεπιστημίου θα επιταχυνθεί, σημαίνει πως θα μειωθούν κι άλλο τα χρήματα που δίνονταν στην παιδεία τα οποία θα καλυφθούν μέσω της αυτοχρηματοδότησης του ιδρύματος (βλέπε δίδακτρα στα μεταπτυχιακά) ή μέσω ιδιωτικών χορηγιών και επενδύσεων(βλέπε χορηγούς : alphabank, ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ κα). Σημαίνει πως οι καθαρίστριες για παράδειγμα της σχολής, δεν θα προσλαμβάνονται με συλλογική σύμβαση από το πανεπιστήμιο, αλλά θα προσλαμβάνονται ατομικά από έναν εργολάβο ο οποίος αν και όποτε θέλει θα τις πληρώνει, θα τις ασφαλίζει και θα δίνει ρεπό
.
Σημαίνει ότι θα συγχωνευτούν σχολεία, ότι θα απολυθεί κόσμος από το δημόσιο και ότι οι προσλήψεις θα ακούγονται ακόμα πιο πολύ σαν ένα ωραίο μακρινό όνειρο. Σημαίνει ότι το μέλλον που μας προδιαγράφεται ειδικά σε εμάς της Φιλοσοφικής, είναι μια αιώνια και κουραστική προσπάθεια για μια μόνιμη πρόσληψη σε ένα σχολείο και για να επιβιώσουμε μέχρι τότε, αν είμαστε τυχεροί και βρούμε κάτι που δεν είναι άσχετο με το αντικείμενό μας, στην καλύτερη θα κάνουμε ιδιαίτερα από δώ και από κει με αμφίβολα λεφτά και προφανώς μαύρα, ή θα δουλεύουμε σε κάποιο φροντιστήριο το πολύ με 3 ευρώ την ώρα.

Δε χρειάζεται και πολλή ανάλυση για να συμπεράνει κανείς την κατεύθυνση όλων αυτών των αλλαγών. Την κατεύθυνση που δεν είναι άλλη από την εδραίωση μιας κατάστασης όπου ο καθένας θα βιώνει ,ταυτόχρονα με όλους τους άλλους αλλά πάντα μόνος του, τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες. Την ανεργία, την επισφάλεια, την μισοεργασία, το φόβο της απόλυσης, την απόγνωση και την κατάθλιψη, την εγκατάλειψη κάθε προοπτικής. «Κανείς μόνιμος, όλοι προσωρινοί» είναι το σύγχρονο δόγμα του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Η δημιουργία ενός αναλώσιμου δυναμικού, χωρίς επίγνωση της θέσης του. Η καθυπόταξη κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής σ’ αυτόν το νόμο. Της τέχνης, της επιστήμης, της διασκέδασης, της εργασίας ,της γνώσης.

Έτσι έχει η κατάσταση. Το θέμα είναι εμείς πώς θα καταφέρουμε να αρνηθούμε το μέλλον που μάς προετοιμάζουν και να προτάξουμε τις δικές μας ανάγκες.