Η πολιτική περίοδος στην οποία
εισερχόμαστε σημαδεύεται σε μεγάλο βαθμό από την προσπάθεια ανασυγκρότησης του
πολιτικού συστήματος, αλλά και συγκεκριμένα των δύο βασικών πυλώνων της αστικής
πολιτικής στη χώρα. Στο πλαίσιο αυτό, η επίδραση του λαϊκού παράγοντα, και
ιδιαίτερα της μεγάλης και μαχητικής κινητοποίησης της Κυριακής 12/02 φαίνεται
να παίζει ουσιαστικό ρόλο στο σύνολο των ανακατατάξεων που δημιουργήθηκαν όλο
το προηγούμενο διάστημα σφραγίζοντας αντικειμενικά
όλες τις εξελίξεις αλλά και τα σχέδια όλων των πολιτικών δυνάμεων.
Σε αυτό το φόντο Νέα Δημοκρατία προβάλλεται σαν «καλύτερη λύση» από
βασικούς κύκλους του ελληνικού κεφαλαίου και των ΜΜΕ με προμετωπίδα της την «ανάπτυξη»
ενώ από την άλλη το ΠΑΣΟΚ, το οποίο χρεώνεται τη μεγάλη λαϊκή οργή, επιδιώκει
την ανασυγκρότηση του. Η Αριστερά εγκλωβίζεται στα εκλογικά σενάρια
προσμένοντας την επιβεβαίωση τους σχεδίου της μέσα από τον κοινοβουλευτικό
δρόμο αλλά μακριά από τις ανάγκες των εργαζόμενων και της νεολαίας. Ταυτόχρονα,
τα σενάρια για νέα κόμματα που ξεπηδούν από τους διαγραφέντες βουλευτές
φανερώνουν την προσπάθεια του κεφαλαίου να δημιουργήσει το κατάλληλο
αντικραδασμικό πολιτικό τοπίο που θα υποδεχτεί στις εκλογές τη λαϊκή οργή
ενάντια στα κόμματα του Μαύρου Μετώπου. Τέλος, η συστηματική προβολή της ΔΗΜΑΡ
από κύκλους του κεφαλαίου και ιδιαίτερα τα ΜΜΕ σε συνδυασμό με τη σκληρή
νεοφιλελεύθερη ρητορεία του Κουβέλη έχουν το διπλό στόχο της προσπάθειας
μετατόπισης της Αριστεράς σε ακόμα πιο συστημικές και κοινοβουλευτικές
προτάσεις από τη μία και την υποδοχή του μεγαλύτερου κομματιού της λαϊκής βάσης
του ΠΑΣΟΚ σε ένα όχι μόνο ακίνδυνο αλλά πιστό σύμμαχο για το σύστημα πολιτικό
χώρο.
Στο νέο αυτό τοπίο αναβαθμίζεται
και ο αντιδραστικός ρόλος της ΕΕ. Η εξασφάλιση δέσμευσης από το ελληνικό κράτος
πως θα υπάρχει προτεραιότητα πληρωμών προς τους πιστωτές και η συνταγματική της
κατοχύρωση, πάει χέρι χέρι με την ουσιαστική εξασφάλιση του πολιτικού τοπίου
την επόμενη περίοδο. Ακόμα και η επιλογή να γίνουν οι εκλογές στην ελλάδα
αποτελεί ζήτημα απόφασης της ίδιας της κομισιόν και του γιούρογκρουπ, γεγονός
που αναδεικνύει τη φοβερή συστράτευση ως προς το αντιδραστικότερο των
ευρωπαϊκών αστικών τάξεων και την «από τα πάνω» ενίσχυση της ελληνικής
ολιγαρχίας και των πολιτικών της εκφραστών.
Βαθαίνει το χάσμα μεταξύ του αστικού πολιτικού συστήματος και του λαού,
προκαλώντας μια σοβαρότατη πολιτική κρίση, που δεν είναι εύκολο να
αντιμετωπιστεί. Σε αυτή την κατεύθυνση οδηγεί και η ψήφιση του PSI καθώς
επίσης και το νέο πακέτο μέτρων που καλείται να πάρει η κυβέρνηση.
Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης, η εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στις
12 Φλεβάρη αποτέλεσε τομή για τα δεδομένα της πρόσφατης περιόδου. Η
μαζικότητα, η μαχητικότητα αλλά και τα νέα πολιτικά στοιχεία της κινητοποίησης
φανερώνουν πως ωριμάζουν οι συνθήκες στο λαϊκό κίνημα και φανερώνουν με αυτό
τον τρόπο τις πραγματικές δυνατότητες ανατροπής
της Συγκυβέρνησης και της αντιδραστικής πολιτικής ΕΕ-κεφαλαίου.
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο στην ανάγκη
η ΕΑΑΚ μέσα από ένα πραγματικό και πλούσιο διάλογο πρώτα και κύρια στα σχήματα
της αλλά και στις κεντρικές της διαδικασίες να μπορέσει αρχικά να αποτιμήσει
τις μάχες του προηγούμενου διαστήματος αλλά ταυτόχρονα να χαράξει μία νέα
πολιτική τακτική που θα μπορέσει να κάνει τη νεολαία από θύμα στο βωμό της
κρίσης πραγματικό πρωταγωνιστή του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Υπό αυτό το πρίσμα, να
αποτιμήσουμε τη μάχη που δώσαμε ενάντια στη διαδικασία συγκρότησης των
Συμβουλίων Διοίκησης τόσο ως προς την έκβαση της, δηλαδή την αδυναμία του
Υπουργείου να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη πτυχή του νόμου όσο και τη συγκρότηση –
προετοιμασία της μάχης μέσα από τη συγκρότηση πρωτοβουλιών που κατάφεραν να
συνενώσουν της σπουδάζουσα νεολαία με αγωνιζόμενα κομμάτια καθηγητών και μελών
ΔΕΠ αλλά και τους εργαζόμενους μέσα στα πανεπιστήμια. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να
εξετάσουμε με σοβαρό τρόπο την αδυναμία του Φοιτητικού Κινήματος να έχει
συγκροτημένη και δυναμική παρουσία στις κεντρικές μάχες που δίνει το λαϊκό
κίνημα (απεργίες, Κυριακή 12/02). Συγκεκριμένα, η σπουδάζουσα νεολαία δεν
συμμετείχε με όχημα τους φοιτητικούς συλλόγους και την οργανωμένη έκφραση του
φοιτητικού κινήματος, τόσο λόγω της μη δυνατότητας να πραγματοποιηθούν Γενικές
Συνελεύσεις αλλά κυρίως της νέας πολλαπλά αντιφατικής κατάστασης που έχει
δημιουργηθεί μέσα στο φοιτητικό κίνημα και τους Συλλόγους.
Με αυτήν την έννοια η ΕΑΑΚ, αν
θέλει να περιγράψει ένα σχέδιο υπέρβασης
της κινηματικής αδράνειας που υπάρχει σήμερα στις σχολές και να γίνει ξανά
το νεύρο του φοιτητικού κινήματος, είναι απαραίτητο να μπορέσει να αντιληφθεί
το κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο που
γεννά την αντιφατική συνείδηση της νεολαίας. Λαμβάνοντας υπόψιν τη νέα ταξική σύνθεση-διαστρωμάτωση του φοιτητικού
σώματος, το ρόλο του νέου Πανεπιστημίου
της κρίσης και του μνημονίου και τον εαυτό της μέσα σε αυτό, αλλά και το
γεγονός (που καθορίζει σε συντριπτικό βαθμό τους στρατηγικούς προβληματισμούς
της) ότι αυτή η γενιά μας, είναι μια γενιά για την οποία το σύστημα το μόνο που
επιφυλάσσει είναι ο μισθός των 510 ευρώ, η ανεργία του 40% και η μαζική μετανάστευση.
Μόνο έτσι θα μπορέσει η ΕΑΑΚ να αντιληφθεί την καινούρια θέση-ρόλο του φοιτητικού κινήματος μέσα στους σύγχρονους
κοινωνικούς αγώνες που ξεσπάνε, και τη συμβολή
του στην οικοδόμηση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης κι ανατροπής. Είναι
αναγκαία λοιπόν η εργατική στροφή στη
φυσιογνωμία και λειτουργία της ΕΑΑΚ για να μπορέσει να χαράξει μια νέα
νικηφόρα προοπτική για το κίνημα. Αυτή η στροφή σε ότι αφορά το ζήτημα της
παρέμβασης των σχημάτων δεν μπορεί παρά να περνά μέσα από τη καθημερινή μάχη
για την ανατροπή της επίθεσης μέσα στις σχολές και την άμεση βελτίωση της θέσης της σπουδάζουσας νεολαίας (μέριμνα,
συγγράμματα, αγώνας εστιών). Ταυτόχρονα οι καθημερινές αυτές μάχες να δεθούν με
την εργασιακή προοπτική των
σημερινών αποφοίτων, τη δυνατότητα συλλογικής
συγκρότησης της νεολαίας (κατοχύρωση πτυχίων-εξασφάλιση Συμβάσεων
Εργασίας), κόντρα στην παγιοποίηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας μέσα από τις
δομές της διά βίου Μάθησης, την καθολική υπαγωγή της έρευνας και της γνώσης
στις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων. Τελικά οι μάχες για όλα αυτά να
αποτελέσουν κομμάτια ενός παν-νεολαιίστικου
κινήματος που θα έχει ως συνδετικό του κρίκο την ίδια την επίθεση που δέχεται η
νεολαία από τη κυβέρνηση και το μαύρο μέτωπο που τη στηρίζει, δίνοντας ένα
συνολικό στίγμα ανυπακοής που θα μετατρέψει τη σημερινή γενιά από γενιά διαγραμμένη
για το σύστημα σε γενιά χαμένη για το σύστημα και τους πυλώνες που το
υποστηρίζουν.
Παίρνοντας υπόψιν όλα τα
παραπάνω, θεωρούμε πως για την ΕΑΑΚ είναι αναγκαίο να θέσει τους επόμενους
κόμβους με τους οποίους θα ξεδιπλώσει το πολιτικό σχέδιο της:
·
Κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίας στις 15/3
ενάντια στην ανεργία
·
Κινητοποίηση στο υπουργείο Παιδείας στις 16/3 με
τους συλλόγους των εστιών για τη φοιτητική μέριμνα
·
Συμβολή στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και
της μάχης των παρελάσεων 24-25/3
ΚΑΛΟΥΜΕ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΑΑΚ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 14/3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου