Την Άνοιξη του 2011 η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, βαθαίνοντας και το χάσμα ανάμεσα στους έχοντες και στον εργαζόμενο λαό. Από τη μια έχουμε τα 600 δισεκατομμύρια που Έλληνες επιχειρηματίες έχουν καλά κρυμμένα στην Ελβετία (περίπου τρεις φορές πάνω απ’ το δημόσιο χρέος), τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες που συνεχίζουν απτόητες να κερδοφορούν, τους πολιτικούς που τους βοηθάνε όσο πιο χυδαία μπορούν, τα ΜΜΕ που δημιουργούν μια εικόνα συναίνεσης και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο χρησιμοποιώντας την πιο βάναυση ιδεολογική τρομοκρατία. Από την άλλη έχουμε τα αυθόρμητα κινήματα ανυπακοής όπως το «δεν πληρώνω», τον ανένδοτο αγώνα των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στον πολιτισμό της μόλυνσης και του κέρδους, τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας που στο ζήτημα της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας διακινδύνευσαν την ίδια τους την φυσική υπόσταση, τους δεκάδες αγώνες εργαζομένων σε διάφορους κλάδους (από τα ΜΜΜ μέχρι την Cosmote) ενάντια στο μνημόνιο, στον εργασιακό μεσαίωνα, την εργοδοτική τρομοκρατία, τις απολύσεις, την βάρβαρη προοπτική που Κυβέρνηση- ΕΕ- ΔΝΤ.
Ο νέος νόμος της Διαμαντοπούλου που αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση σύντομα, το λεγόμενο και «μνημόνιο στην εκπαίδευση», έρχεται να ολοκληρώσει τις κατευθυντήριες της Ε.Ε., όπως περιγράφονται στην συνθήκη της Μπολόνια αλλά και να τις πάει ένα βήμα πιο πέρα προσαρμόζοντάς τες στις νέες συνθήκες της κρίσης. Πρόκειται για την πλήρη διάλυση του δημοσίου πανεπιστημίου και συνολικά της εκπαίδευσης όπως την ξέραμε, που περιλαμβάνει αλλαγές σε όλες της τις βαθμίδες, από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο και συνεχίζει με τον θεσμό της “δια βίου εκπαίδευσης”.
Πιο συγκεκριμένα ο νέος νόμος φέρνει:
--- Τη διάλυση της συλλογικής κατοχύρωσης των αποφοίτων, που έρχεται ως συμπλήρωμα στην διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Καταργείται ουσιαστικά η έννοια του ενιαίου πτυχίου που αντικαθίσταται από τους Ατομικούς Φακέλους Προσόντων, που δημιουργούν έναν φοιτητή που καλείται σε όλη την διάρκεια της ζωής του να συλλέγει Πιστωτικές Μονάδες μέσα από συνεχή επανακατάρτιση προκειμένου να κριθεί ικανός να εργαστεί, να είναι καλύτερος απο τους υπόλοιπους πάντα στον ατομικό δρόμο. Έτσι ώστε να δημιουργηθούν φοιτητές πολλών ταχυτήτων που θα γίνουν στη συνέχεια εργαζόμενοι-έρμαια στα χέρια των αφεντικών. Σε αυτή την λογική, καταργούνται τα πανεπιστημιακά τμήματα (όπως π.χ. το ιστορικό,το φιλολογικό,το ΦΠΨ κλπ) και την αντικαθίστανται από τα «ευέλικτα προγράμματα σπουδών». Δηλαδή δεν θα είσαγόμαστε πια σε τμήματα αλλά σε σχολές (βλ. Φιλοσοφική,Πολυτεχνείο,Σχολή Θετικών Επιστημών) και απο εκεί και πέρα θα διαλέγουμε απλά μαθήματα, όχι με βάση το αν θα καλύπτουν κάποιο γνωστικό αντικείμενο αλλά με βάση τις πόσες πιστωτικές μονάδες θα προσθέτουν στον ατομικό φάκελο προσόντων. Η γνώση, έτσι, τυποποιείται ακόμα περισσότερο, καταστρέφεται η σφαιρική γνώση ενός γνωστικού αντικειμένου και αντικαθίσταται με σκόρπιες γνώσεις και πληροφοριες με βάση τις τρέχουσες ανάγκες της αγοράς.
--- Εντείνεται η επιχειρηματική λειτουργία του Πανεπιστημίου. Ο νέος νόμος προσπαθεί να συνδέσει όσο πιο στενά γίνεται την αγορά και τις εκάστοτε επιδιώξεις του κεφαλαίου με το πανεπιστήμιο. Για να υλοποιηθεί αυτό απαιτούνται ριζικές τομές στην ίδια την δομή του πανεπιστημίου αλλά και στις επιμέρους λειτουργίες. Η διοίκηση του πανεπιστημίου περνά στο λεγόμενο Συμβούλιο Διοίκησης, που θα έχει όλες τις βασικές αρμοδιότητες (από την εκλογή Πρύτανη μέχρι την έγκριση του προϋπολογισμού και την αξιοποίηση της περιουσίας του Ιδρύματος) και θα απαρτίζεται από παράγοντες του Κεφαλαίου (managers). Η χρηματοδότηση περνά στα χέρια ιδιωτών καταργώντας «μη ανταγωνιστικά» επιστημονικά πεδία (ιδιαίτερα τα αυτά των ανθρωπιστικών επιστημών) ενώ «μη αποδοτικές» φοιτητικές παροχές θα παρέχονται σε επιχειρήσεις (όπως οι εστίες, τα βιβλία. η σίτιση κτλ).
Σε αυτό το πλαίσιο, η αξιολόγηση γίνεται ο βασικός μοχλός πίεσης για την προσαρμογή στις ανάγκες της αγοράς, αφού η όποια κρατική χρηματοδότηση θα εξαρτάται από τις επιδόσεις στις διαδικασίες αξιολόγησης. Διαμέσου της αξιολόγησης θα γίνει πρακτικά και κατάταξη τμημάτων των πανεπιστημίων. Έτσι θα διαμορφωθούν τα κέντρα της «Αριστείας» (με προνομιακή χρηματοδότηση από κυβέρνηση και κεφάλειο) και η πλέμπα των δημοσίων-ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων τύπου ΚΕΚ που θα δίνουν συνεχώς την μάχη της επιβίωσης. Αλλαγή τέλος θα υπάρξει και στις εργασιακές σχέσεις εντός του πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο επιχείρηση παγιώνει και διευρύνει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης τόσο στο διδακτικό όσο και στο υπόλοιπο προσωπικό. Ο «καλλικράτης στην εκπαίδευση» και οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων ειδικά των ΤΕΙ θα έχει σαν αποτέλεσμα απολύσεις εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού.
--- ‘Οξυνση των ταξικών φραγμών και πειθάρχηση-αυταρχικοποίηση των όρων φοίτησης. Η αλλαγή στην οικονομική λειτουργία των Ιδρυμάτων δεν περιορίζεται μόνο στην αλλαγή του τρόπου διοίκησης αλλά απαιτεί και την εισαγωγή διδάκτρων για τους φοιτητές οι οποίοι θα καλούνται να πληρώσουν για τις σπουδές τους (αποκλείοντας εξ αρχής μεγάλο μέρος της νεολαίας από την εκπαίδευση και δυσκολεύοντας τους υπόλοιπους). Αλλά φυσικά το Κεφάλαιο φροντίζει και γι’ αυτό με την «παροχή φοιτητικών δανείων σε συνεννόηση με τον τραπεζικό τομέα» (Κείμενο Διαβούλευσης σελ18). Οι εντατικοποιημένοι ρυθμοί σπουδών γίνονται καθεστώς αφού βασικό κριτήριο για την χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων θα είναι ο αριθμός των αποφοίτων, δυσχεραίνοντας την φοίτηση για φοιτητές που έχουν ανάγκη να εργάζονται παράλληλα.. Προβλέπονται επίσης διαγραφές φοιτητών, όσων ξεφεύγουν από τον υπολογίσιμο χρόνο φοίτησης, που πια θα περιέχει αλυσίδες μαθημάτων, προαπαιτούμενα και πιθανή κατάργηση της επαναληπτικής εξεταστικής. Ταυτόχρονα εισάγεται ένα νέο μοντέλο αυταρχικής λειτουργίας του πανεπιστημίου αρχικά μέσα από το Συμβούλιο Διοίκησης που προαναφέρθηκε και στο οποίο οι αποφάσεις των φοιτητών - μέσα από διαδικασίες όπως οι Γενικές Συνελεύσεις - δεν θα διαδραματίζουν κανένα ουσιαστικά ρόλο. Στο σύγχρονο πανεπιστήμιο δεν θα υπάρχει χώρος για οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία και υπό αυτή την έννοια καταργείται ουσιαστικά το άσυλο.
Στο στημένο διάλογο που άνοιξε η κυβέρνηση με τον εαυτό της οφείλουμε να ανταποκριθούμε. Η ίδια η Α.Διαμαντοπούλου χαρακτήρισε τις προωθούμενες αλλαγές στην εκπαίδευση ως “μητέρα των μαχών”!
Είναι ώρα λοιπόν να αποφασίσουμε:
Θα πούμε ναι στην διάλυση του πανεπιστημίου, στην ανάγκη του κεφαλαίου να επιβιώσει εις βάρος μας, στην προσπάθεια παραγωγής ενός νέου μοντέλου εργαζομένου πιο ευέλικτου, εκμεταλλεύσιμου και αλλοτριωμένου από ποτέ;
Θα πούμε ναι, μένοντας απαθείς έχοντας ενσωματώσει το ιδεολόγημα του «τίποτα δεν αλλάζει»; Όταν δύο άνθρωποι στον δρόμο παλεύουν και δεν επέμβεις, στην ουσία παίρνεις το μέρος του πιο δυνατού. Θα ταχθούμε, λοιπόν σιωπηρά με τους φαινομενικά πιο δυνατούς, που μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση;
Ή μήπως θα φωνάξουμε ένα μεγάλο και βροντερό όχι στο μέλλον που μας ετοιμάζουν -τόσο ως φοιτητές όσο και ως μελλοντικούς εργαζόμενους ; Όχι σε όσους θέλουν να αποφασίζουν για τη ζωή μας χωρίς να μας ρωτήσουν ! Όχι σ' αυτούς που επιχειρούν να περάσουν νέους νόμους με ελιγμούς και από την πίσω πόρτα. Ο τρόπος για να υψώσουμε την φωνή μας δεν είναι άλλος από τις Γενικές Συνελεύσεις. Δεν έχουμε τίποτα να ελπίζουμε και να περιμένουμε από όλους αυτούς που μεθοδευμένα τόσο καιρό επιτίθενται στις ζωές μας για να ζουν οι ίδιοι και οι σύμμαχοί τους τόσο άπληστα εις βάρος μας. Τα ιστορικά παραδείγματα και τα πρόσφατα τεκτενόμενα στον αραβικό κόσμο μας δείχνουν ότι την ιστορία την γράφουν οι λαοί και ότι όταν το αποφασίσουν και εξεγερθούν ένας ολόκληρος νέος κόσμος είναι εφικτός.
ΌΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Σ.Φ.ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 16/03 ΣΤΙΣ 12.00 ΣΤΗΝ AULA
ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΡΟΪΚΑ-ΜΝΗΜΟΝΙΟ
ΚΑΙ
ΚΑΘΕ ΕΠΙΔΟΞΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου