Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΤΟΥΤΑΓΧΑΜΩΝ

«όταν οι έσχατοι αποφασίζουν να γίνουν πρώτοι...»

             

Συγκλονισμένος όλος ο κόσμος παρακολουθεί τον τελευταίο μήνα το μεγάλο κύμα εξεγέρσεων που σαρώνει τον Αραβικό κόσμο. Από την Τύνιδα ως το Κάιρο, και από τη Βεγγάζη εως το Μπαχρέιν επαναστατικός αέρας φυσάει και στο περασμά του αφήνει παλλαΐκές εξεγέρσεις απο ανθρώπους που απαιτούν την χαμένη ελευθερία τους. Άνθρωποι που όλοι θεωρούσαν ότι είχαν σκύψει για πάντα το κεφάλι, ότι είχαν δεχτεί την μοίρα τους σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης, ανταποκρίνονται στο ιστορικό δίλλημα “επανάσταση ή βαρβαρότητα”, επιχειρώντας το άλμα από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας. Ανεξάρτητα από την εξέλιξη που μπορεί να πάρει η όλη ιστορία (καθώς το σημείο καμπής είναι επίφοβο λόγω της προσπάθειας που κάνουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να ενσωματώσουν τις εξεγέρσεις), ένα πράγμα έγινε σαφές:

                  Ό,τι η κυρίαρχη ιδεολογία μας διαβεβαιώνει πως είναι αδύνατο, αιφνιδιαστικά γίνεται δυνατό

               Ποιός θα περίμενε να πέσει μέσα σε 18 μέρες η φαινομενικά ακλόνητη 30 δικτατορία του Μουμπάρακ, του κυριότερου στηρίγματος στη περιοχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σιωνιστικού Ισραήλ; Ποιός περίμενε να πέσει μέσα σε λίγες εβδομάδες ο Μπεν Αλί, το όργανο του γαλλικού ιμπεριαλισμού που κυβερνούσε τυραννικά την Τυνησία επί 34 χρόνια;

               Τέλος εποχής λοιπόν για τα καθεστώτα που προέκυψαν πριν από περίπου μισό αιώνα από τα αραβικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, που πρωτοστάτησαν την αποαποικιοποίηση των χωρών τους. Έχοντας μετεξελιχθεί σταδιακά σε μονοκομματικές απολυταρχίες, με ηγέτες γατζωμένους στην εξουσία που “επανεκλέγονται” επ’ άπειρον με νόθες εκλογές (κάτι ποσοστά πάνω από 80%), τα καθεστώτα αυτά καταρρέουν καθώς δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στους λαούς τους, οι οποίοι εξεγείρονται ανοιχτά και επιδιώκουν την ανατροπή τους. Χυδαία ήταν η στάση των μεγάλων δυνάμεων που από την αρχή δήλωσαν υπέρ της διατήρησης των παλαιών καθεστώτων και σταδιακά βλέποντας την ασταμάτητη οργή του κόσμου συνέχισαν σε μια γραμμή ήπιας μετάβασης σε ένα πιο φιλελεύθερο καθεστώς. Χαρακτηριστική ήταν η στάση της Αμερικής που ενώ στην αρχή δήλωνε πως το “καθεστώς Μουμπάρακ είναι σταθερό” την ίδια βδομάδα ζήταγε και αυτή την απομάκρυνσή του. Απ’ την άλλη το καμάρι μας, ο γραφικός και επικίδυνος Γιωργάκης, ήταν με όλους αυτούς τους αλήτες (Καντάφι, Μπεν Αλί, Μουμπάρακ) στην Σοσιαλιστική Διεθνή, ένα λόμπυ που έχει απονεκρώσει την έννοια του σοσιαλισμού από κάθε περιεχόμενο και διδάσκει παγκοσμίως πώς να καταστέλλει κάθε προσπάθεια των λαών να σηκώσουν κεφάλι. Οι ιμπεριαλιστές λοιπόν εν αρχή έπαιξαν πολύ το χαρτί της ισλαμοφοβίας του Δυτικού κόσμου. Με τον μηχανισμό των ΜΜΕ προσπάθησαν να πείσουν ότι πίσω απ’ όλα βρίσκονται φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι, ενδεχομένως και τρομοκράτες που ξεκίναγαν μια προσπάθεια για να κατακτήσουν την Δύση. Στην πραγματικότητα όμως, στην Αίγυπτο οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αρχικά δεν πήραν θέση στην εξέγερση, ενώ όταν αποφάσισαν να συμμετάσχουν κι αυτοί η επιρροή τους ποτέ δεν ξεπέρασε το 15-20% , ενώ τα αιτήματά τους δεν είναι ιδιαίτερα ριζοσπαστικά και περιορίζονται σε μικρές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.

          

Αυτό που δεν βγαίνει προς τα έξω είναι πως στην Αίγυπτο ισχυρή ώθηση στην εξέγερση δίνει η παρουσία της εργατικής τάξης και της νεολαίας, που ακόμα και τώρα που ο Μουμπάρακ έφυγε, εμμένει και ζητά ακόμα πιο προωθητικά αιτήματα. Από το 2004 στην πρώτη γραμμή της μαχόμενης αντιπολίτευσης βρέθηκαν οι εργατικές απεργίες, οι καταλήψεις και διαδηλώσεις, παρά και ενάντια στην απαγόρευση της ύπαρξης ανεξάρτητων σωματείων. Τα τελευταία έξι χρόνια πάνω από δύο εκατομμύρια εργάτες συμμετείχαν σε πράξεις άμεσης δράσης, κερδίζοντας και επιμέρους μάχες, σε αυξήσεις μισθών και συνθήκες εργασίας. Γνήσια ανεξάρτητα ταξικά σωματεία σχηματίστηκαν ενάντια στα ενσωματωμένα στο κράτος επίσημα συνδικάτα. Στην επανάσταση της 25^ης Γενάρη πλημμύρισαν τους δρόμους αναρίθμητα πλήθη εργαζομένων και μικροαστών, με απόλυτη πλειοψηφία την άνεργη νεολαία και παντελή απουσία της αστικής τάξης. Το καθεστώς Μουμπάρακ είχε ήδη σκοτώσει 300 ανθρώπους, την ίδια στιγμή που άγριες απεργίες και διαδηλώσεις ξεσπούσαν σε κάθε γωνιά της χώρας από τους εργαζόμενους στις σιδηροδρομίες, τους εργάτες στο κανάλι του Σουέζ , τους 1500 εργάτες στην Μαχάλα μέχρι τους νοσοκομειακούς και τους οδηγούς λεοφωρείων στο Κάιρο. Στη πλατεία Ταχίρ δημιουργήθηκε ένα είδος δυιδικής εξουσίας, με τον λαό να δημιουργεί Λαϊκές Επιτροπές στις γειτονιές, Ομάδες Λαϊκής Αυτοάμυνας, λαϊκά νοσοκομεία για τους τραυματίες των συγκρούσεων ή και λαϊκών φυλακών (όπου χώσανε περίπου 300 πρακρατικούς από την μάχη της 2-3 Φλεβάρη). Και στην Τυνησία όμως μετά την φυγή του Μπεν Αλί, κυρίαρχος παράγοντας επηρεασμού των πολιτικών εξελίξεων αναδεικνύεται η δράση κομματιού της γενικής ένωσης εργατών UGTT) , η οποία οδηγεί σε συνεχή μέχρι στιγμής ριζοσπαστικοποίηση της κατάστασης, αφυπνίζοντας έτσι την ελπίδα μιας απελευθερωτικής προοπτικής.

             Οι εξελίξεις όμως τρέχουν στην Λιβύη του Καντάφι, όπου μέχρι στιγμής υπάρχουν πάνω από 500 νεκροί(!) σε ένα τραγικό σκηνικό με ελικόπτερα να ρίχνουν στο ψαχνό των διαδηλωτών. Οι διαδηλωτές ζητάνε πολιτικές αλλαγές, να φύγει ο μαφιόζος δικτάτορας Καντάφι, αλλά και αντιμετώπιση της ανεργίας και του πληθωρισμού. Η αγριότητα και η βία από τη μεριά του δικτάτορα δεν μπορεί πια να πτοήσει τους εξαγριωμένους εξεγερμένους. Το Μπαχρέιν αποτέλεσε, το δεύτερο επίκεντρο αιματηρών συγκρούσεων με την αστυνομία. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η αστυνομία άνοιξε πυρ ανοιχτά κατά των διαδηλωτών, ενώ οι γιατροί περιγράφουν εικόνες φρίκης. Οι δολοφονικές επιθέσεις της αστυνομίας τροφοδοτούν νέους κύκλους διαδηλώσεων. Με αμείωτη ένταση συνεχίστηκαν οι διαδηλώσεις εναντίον της αμερικανόδουλης κυβέρνησης του προέδρου Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ. Το καθεστώς έχει κατεβάσει στον δρόμο το σύνολο του παρακρατικού μηχανισμού που πραγματοποιεί επιθέσεις εναντίον των διαδηλωτών. Ο “ιός” πέρασε και στο Κουβέιτ όπου χίλιοι βεδουίνοι έκαναν συγκέντρωση ζητώντας ιθαγένεια και δέχτηκαν ισχυρά χτυπήματα από την αστυνομία. Βίαια επεισόδια και στην Ιορδανία σημάδεψαν την έβδομη κατά σειρά συγκέντρωση διαδηλωτών. Ακουλουθώντας τεχνικές Μουμπάρακ, η αστυνομία έκανε στην άκρη και άφησε ομάδες παρακρατικών να κάνουν την δύσκολη δουλειά στους διαδηλωτές που ζητάνε πολιτικές μεταρρυθμίσεις και αναθεώρηση του Συντάγματος. Διαδηλώσεις όμως έγιναν και στο μικροσκοπικό σουλτανάτο του Ομάν, όπου 300 άτομα στο κέντρο της πρωτεύουσας διαδήλωσαν ζητώντας αυξήσεις μισθών και πολιτικές μεταρρυθμίσεις.

            Οι εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο αν μη τι άλλο αποτελούν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τους απελπισμένους του κόσμου, είναι ένα δείγμα από τις τεράστιες δυνατότητες που έχουν οι λαοί να γράφουν την δική τους ιστορία κόντρα στις προσπάθειες των καταπιεστών για την διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος εκμετάλλευσης. Είναι το δείγμα από την περίπτωση που υπερισχύουν οι τάσεις χειραφέτησης από τις τάσεις υποταγής. Είναι το δείγμα του τι μπορούμε και εμείς εδώ να κάνουμε, αν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν σταματήσουμε να πιστεύουμε τα χρεωκοπημένα ιδεολογήματα της αστικής τάξης περί του μονοδρόμου της κατάστασης. Τον μονόδρομο του ξεπουλήματος 50δις ευρώ του εθνικού πλούτου προς όφελος των τραπεζών, των περικοπών των μισθών και των συντάξεων προς όφελος του Κεφαλαίου, της ανεργίας, της επισφαλούς εργασίας, των άθλιων συνθηκών εργασίας, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις απολύσεις, της άγριας καταστολής σε κάθε προσπάθεια διαδήλωσης, της μαζικής κατάθλιψης, της υποκουλτούρας, των “βαρβαροποιημένων” ανθρώπινων σχέσεων..

… για αυτούς και άλλους τόσους λόγους που καταστρέφουν την ζωή μας, καταστρατηγούν τα δικαιώματά μας και γκρεμίζουν το μέλλον μας, αγώνας για να

ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!

Όλοι/ες στην πορεία αλληλεγγύης στους εξεγερμένους αραβικούς λαούς την Πέμπτη 03/03στα Προπύλαια στις 6μμ