Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

“Επιχείρηση” Πανεπιστήμιο : Δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν' αρχινήσει...

Ζούμε στην περίοδο  που όλα αλλάζουν, αλλά τελικά όλα τα ίδια μένουν.  Η αλλαγή σελίδας στο πολιτικό σκηνικό μετά τις εκλογές του Γενάρη, η καταδίκη των κυβερνήσεων, που  εφάρμοσαν τα μνημόνια τα τελευταία 5 χρόνια ανέδειξε την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μέσα από ένα ιδιότυπο μείγμα ελπίδας και μειωμένων προσδοκιών. Τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης μέσα στο πλαίσιο “ούτε ρήξη, ούτε υποταγή” δείχνουν πού οδηγούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία... σαν σύγχρονους Χάνσελ και Γκρέτελ, στο σπίτι με τα “ζαχαρωτά”.

Νομίζεις ότι είναι παραμύθι;
Όχι είναι η πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά. Και αν στα παραμύθια συνήθως υπάρχει αίσιο τέλος για όλους, στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης οι λίγοι κερδίζουν και εμείς χάνουμε... Και όπως στα παραμύθια είναι φανερό ποιοι είναι οι καλοί και οι κακοί, στο σύστημα που ζούμε υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Κι  εμείς πρέπει να διαλέξουμε με ποιους θα πάμε!

Η κυβέρνηση έχει ήδη διαλέξει πλευρά! Προσπάθησε με τις εκλογικές της εξαγγελίες να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες, σε αυτές του κεφαλαίου και της εργασίας. Όμως επειδή αυτό είναι αδύνατο για να μη βουλιάξει, μπήκε με τα δύο πόδια στη βάρκα του κεφαλαίου. Έτσι το “τέλος των μνημονίων” έγινε η αρχή ενός νέου μνημονίου με άλλο όνομα (συμφωνία-γέφυρα), το “τέλος της τρόικας” οδήγησε στην απλή μετονομασία της σε “θεσμούς”, η “διαγραφή μέρους του χρέους”  ξεχάστηκε με τη δέσμευση να αποπληρωθεί  ολόκληρο το χρέος και η “αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης” σήμανε μια νέα διάσωση των τραπεζών και των αφεντικών. Και βλέπουμε τους Πρετεντέρηδες, το ΣΕΒ, τον Βαρδινογιάννη, τον Ομπάμα, ακόμα και τον Άδωνη Γεωργιάδη να πανηγυρίζουν για τις συμφωνίες υποταγής της νέας κυβέρνησης στην ΕΕ. Όμως ενώ ακούμε πολλά για τις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, λίγα ακούγονται για τις εξελίξεις στο πανεπιστήμιο.
 
Επιχειρηματικό πανεπιστήμιο : Ένας γνωστός απ' τα παλιά...
Στην ίδια κατεύθυνση που κινήθηκαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις έτσι και η σημερινή ετοιμάζεται να συνεχίσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Το πάγιο αίτημα του φοιτητικού κινήματος για κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου πάρα τις προεκλογικές εξαγγελίες για απόσυρση του, για την κυβέρνηση είναι ακόμα εδώ και μπαίνει σε μακρά διαβούλευση. Όσο όμως αυτοί θα συζητάνε τα προβλήματά μας θα είναι ακόμα εδώ! Προβλήματα όπως οι διαγραφές, η υποχρηματοδότηση,  το όριο φοίτησης, η σίτιση και η μέριμνα.

Ποια είναι τα μέτρα της κυβέρνησης; Αρχικά αντί για κατάργηση των διαγραφών προτείνει προσωπικές συνεντεύξεις με τους λιμνάζοντες που δεν είναι τίποτα άλλο πάρα η διατήρηση του ν+2 , δηλαδή τη προσπάθεια όξυνσης των ταξικών φραγμών στην ανώτερη εκπαίδευση. Επίσης η επαναφορά του ασύλου δεν σημαίνει την επανακατοχύρωση ενός ασύλου για τους αγώνες της νεολαίας όπως ιστορικά κατακτήθηκε από το φοιτητικό κίνημα αλλά την επαναφορά του “ασύλου των ιδεών”. Η κατάργηση των συμβουλίων ιδρύματος γίνεται απ' τη σκοπιά της διαφοροποίησης με την προηγούμενη κυβέρνηση και όχι ως αλλαγή του πυρήνα της διοίκησης , αφού ο Μπαλτάς αναγνωρίζει θετικά τα συμβούλια ιδρύματος της Αμερικής. Ένα τελευταίο παράδειγμα είναι το ζήτημα της επαναπρόσληψης των διοικητικών στο χώρο εργασίας τους  το οποίο έχει παγώσει και είναι αβέβαιη η εξέλιξη του αφού η κυβέρνηση δεσμεύεται στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς της λιτότητας της ΕΕ.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση όσο υποτάσσεται στις επιταγές της ΕΕ και αποπληρώνει το χρέος θα συνεχίζει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με αριστερή φρασεολογία. Η επιχειρηματική βάση του πανεπιστημίου δεν θίγεται ούτε στο ελάχιστο. Οι εργολαβίες συνεχίζουν να πλουτίζουν σε βάρος των εργαζομένων, οι επιχειρήσεις καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και τα προγράμματα σπουδών ανάλογα με τα κέρδη τους αφού γίνονται ο προνομιακός χρηματοδότης ενός πανεπιστημίου που υποχρηματοδοτείται. Το αχούρι της φιλοσοφικής των απολυμένων καθαριστριών είναι εικόνα από το μέλλον του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Ενός πανεπιστημίου που δεν χωράει τα δικαιώματα των εργαζομένων του, τους φοιτητές που δεν έχουν λεφτά για να σπουδάσουν, τη γνώση και την έρευνα που εξυπηρετεί της ανάγκες της κοινωνίας και του πανεπιστημίου. Ζούμε στην εποχή που τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά είναι βασική πηγή χρηματοδότησης των σχολών, ενώ τα δίδακτρα στις προπτυχιακές σπουδές ετοιμάζονται, αντί το κράτος να εγγυάται επαρκή χρηματοδότηση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τις ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων.
Να τους χαλάσουμε το παραμύθι! Οι ανάγκες μας θα γράψουν ιστορία!
Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι η ανάγκη ενός φοιτητικού κινήματος το οποίο θα θέτει και θα διεκδικεί το σύνολο των αναγκών της νεολαίας δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Η γενιά μας έχει ανάγκη ένα φοιτητικό κίνημα το οποίο δεν θα διαπραγματεύεται, ούτε θα παίρνει το ρόλο του εταίρου για ρεαλιστικές μεταρρυθμίσεις, δεν θα δεχτεί το ρόλο του κομπάρσου, που θέλει να της δώσει η κυβέρνηση.
Αντίθετα θα βγούμε μπροστά για να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας! Με άμεσα αιτήματα την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου στο σύνολο του, την αύξηση της χρηματοδότησης για δωρεάν σίτιση-στέγαση-συγγράμματα και συνολικά επαρκή φοιτητική μέριμνα για όλους, κόντρα στην υποχρηματοδότηση και στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς που επιβάλλουν οι δεσμεύσεις στους εταίρους και τα πάσης φύσεως μνημόνια, την κατάργηση των εργολαβιών με τις συμβάσεις δουλείας και την άμεση πρόσληψη των εργαζομένων απευθείας από το πανεπιστήμιο, την επαναπρόσληψη των διοικητικών υπαλλήλων και των συμβασιούχων, την αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση κόντρα στην επιχειρηματικοποίηση. Αυτός ο αγώνας είναι συνολικός για μια απελευθερωτική παιδεία με γνώση και έρευνα για τις ανάγκες τις δικές μας και της κοινωνίας και όχι για τα κέρδη του κεφαλαίου.
 Όλα τα παραπάνω συνιστούν έναν αγώνα που δεν παίρνει αναβολές. Έναν αγώνα που πρέπει να δοθεί στο τώρα. Μαζί τον αγώνα για μόρφωση για εργασία με δικαιώματα και σύγχρονες ελευθερίες, προκειμένου να υπάρξει πραγματική ελπίδα για την νεολαία, την ίδια στιγμή που η νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να της εγγυηθεί τίποτα.


Γιατί ακριβώς τα παραμύθια τελειώνουν με το “ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα” στην πραγματικότητα όμως της ταξικής πάλης για να είμαστε εμείς καλά πρέπει αυτοί -οι από πάνω- να ανατραπούν!

Δεν υπάρχουν σχόλια: