ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ‘Η….ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

 Τις προάλλες ακούσαμε τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, αξιότιμο κύριο Δένδια να δηλώνει, σχετικά με τα αίτια της αύξησης του ποσοστού των αυτοκτονιών, τα εξής συνταρακτικά:  “δεν υπάρχει μόνο ένας καθολικά αποδεκτός παράγοντας που προκαλεί στον άνθρωπο τέτοιας ακραίας μορφής αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά πρόκειται για ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό που σχετίζεται με εξωγενείς παράγοντες (κοινωνικό, επαγγελματικό, οικογενειακό κλπ), αλλά και με παράγοντες ατομικούς-εσωτερικούς.”

Ναι κύριε Δένδια! Κατά τα λεγόμενα σας, λοιπόν, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο, όπως είναι η αύξηση των αυτοκτονιών, ξεκομμένο από την ιστορική συγκυρία στην οποία εμφανίζεται, που δεν είναι άλλη από την δομική κρίση του συστήματος. Δηλαδή, κατά αναλογία, θέλετε να μας πείσετε ότι οι Αμερικάνοι που πηδούσαν σωρηδόν από τα παράθυρα στην κρίση του ’29 με την  κατάρρευση του χρηματιστηρίου το έκανα λόγω...  ερωτικής απογοήτευσης!

 

  Για να μιλήσουμε, λοιπόν, και με την επίσημη γλώσσα των «από πάνω», δηλαδή με αριθμούς, σύμφωνα με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, από το 2009 και το πρώτο ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα ως τον Αύγουστο του 2012, έχουν σημειωθεί 3.124 περιπτώσεις αυτοκτονιών (τελεσθείσες και απόπειρες). Για την ακρίβεια, όσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση και όσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας «σώζουν» το ποσοστό των αυτοκτονιών αυξάνεται.

·         Το 2009 – 677

·         Το 2010 – 830

·         Το 2011 – 927

·         Ως την 29^η Αυγούστου του 2012 – 690 και έπεται συνέχεια

  Πώς όμως η πολιτική που ακολουθείται, η πολιτική της λιτότητας, της λεηλασίας κάθε έννοιας δικαιώματος και της κοινωνικής αφαίμαξης οδηγεί στο φαινόμενο της κατάθλιψης, η οποία είναι και μια από τις βασικότερες αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν το άτομο στο να δώσει τέλος στην ζωή του;

  Οι βασικές κατευθυντήριες αυτής της πολιτικής είναι ο «εκσυγχρονισμός» των σχέσεων εργασίας και ο δήθεν εξορθολογισμός του δημόσιου τομέα και των κρατικών δαπανών. Μετάφραση: γι’ αυτούς εκσυγχρονισμός σημαίνει εργασιακές σχέσεις λάστιχο, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και επιβολή της ατομικής διαπραγμάτευσης (για την σύσφιξη σχέσεων εργαζόμενου-εργοδότη!), ενώ εξορθολογισμός σημαίνει κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, εφεδρεία, απολύσεις και διάλυση του κράτους πρόνοιας. Τα βασικότερα αποτελέσματα αυτής της «συνταγής» είναι αφενός η δημιουργία μιας στρατιάς ανέργων, που ήδη μετράει 1.500.000 ανθρώπους στις γραμμές της και αφετέρου η κατάρρευση των κοινωνικών πολιτικών, όπως η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και παιδείας, η πρόσβαση στα οποία γίνεται όλο και πιο δύσκολη για τα πληττόμενα στρώματα της κοινωνίας. Βέβαια, την ίδια στιγμή «λεφτά υπάρχουν» για τη αποπληρωμή των δανείων και του χρέους, τη χρηματοδότηση των τραπεζών, τις προσλήψεις σωμάτων ασφαλείας(καταστολής) και για φοροαπαλλαγές και προνόμια σε εφοπλιστές, επιχειρηματίες και εκκλησία.

  Λογικά, θα αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με την κατάθλιψη που αντικρίζουμε καθημερινά στο πρόσωπο του συνεπιβάτη μας στο λεωφορείο, στο πρόσωπο του φοιτητή στα αμφιθέατρα, στα πρόσωπα των γονιών μας όταν βλέπουν τα «έγκυρα» δελτία των 8:00 και των ανθρώπων που περπατούν με το κεφάλι σκυφτό. Η απάντηση είναι απλή… Η πραγματικότητα στην οποία ζούμε, όπως έχει διαμορφωθεί από όλες αυτές τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να μας τη πλασάρουν (βλέπε ιδεολόγηματα του τύπου “η κρίση ως ευκαιρία”), είναι μια πραγματικότητα της αβεβαιότητας, της απελπισίας και της έλλειψης προοπτικής. Είναι η πραγματικότητα του άνεργου που βυθίζεται στα οικονομικά αδιέξοδα, τα οποία διαταράσσουν τις προσωπικές και οικογενειακές του σχέσεις, αλλά και την αυτοεκτίμηση του αφού νιώθει κοινωνικά άχρηστος. Είναι η πραγματικότητα η δικιά μας, της σημερινής πιο μορφωμένης από κάθε άλλοτε νεολαίας, που αναλώνεται σε ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων και δεξιοτήτων για να ανακαλύψει στα 25 της ότι έχει φτάσει σε ένα εργασιακό και προσωπικό τέλμα βασιζόμενη στα καλοστημένα ψέματα περί ατομικής ανέλιξης και επιτυχίας.

  Οι διάφορες κυβερνήσεις, λοιπόν, και τα διάφορα κέντρα εξουσίας αξιοποιούν την κρίση όχι μόνο για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να εντείνουν την εκμετάλλευση αλλά και για να αφαιρέσουν από μια ολόκληρη κοινωνία το δικαίωμα της να συγκροτεί συλλογική-κοινωνική ταυτότητα, να ελπίζει και να πορεύεται συλλογικά. Καθώς και επιβάλλουν τον ατομικό δρόμο, ένα δρόμο καταδικασμένο στην αποτυχία. Και πώς μπορεί να μην βιώνει κατάθλιψη κάποιος που του δίνεται ως μόνη επιλογή η αποτυχία; Πώς μπορούν να μην οδηγούνται στην απομόνωση και στην ενοχή τα μέλη μιας κοινωνίας, όταν η εξουσία καλλιεργεί την εντύπωση ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα κάποιων αφηρημένων δυνάμεων που κατευθύνουν τη ροή των πραγμάτων και ότι το άτομο είναι απόλυτα αδύναμο απέναντι σ’ αυτές και επομένως δεν μπορεί να δράσει, δεν μπορεί να αντισταθεί; Αυτό είναι κρατική δολοφονία… δολοφονία της σκέψης, δολοφονία της ελπίδας, δολοφονία της αντίστασης και που στην έσχατη των περιπτώσεων καταλήγει και σε φυσική δολοφονία με τους ίδιους πάντα ηθικούς αυτουργούς(βλέπε ΕΕ-ΔΝΤ-Συγκυβέρνηση)!

  Τέλος λοιπόν στις αυταπάτες! Υπαίτιοι για την κρίση δεν είναι οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Υπαίτιο είναι το χρεωκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα και όλοι όσοι ωφελούνται από αυτό (βλέπε Λάτσης, Λαμπράκης, Μπόμπολας, Μάνεσης και λοιποί ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές). Δε είμαστε εμείς κοινωνικά άχρηστοι. Άχρηστη είναι αυτή η πολιτική και οι εκφραστές της. Δε θα τους επιτρέψουμε να διαιωνίσουν την κοινωνία της εκμετάλλευσης, της διαφθοράς και της αποξένωσης. Εμείς θα φτιάξουμε την κοινωνία που δε σε θέλει υπόδουλο και θεατή, μια κοινωνία δημοκρατική, αλληλέγγυα, μια κοινωνία από εμάς για εμάς!

  Απέναντι στον ατομικό δρόμο της κατάθλιψης προτάσσουμε την αισιοδοξία της συλλογικής αντίστασης! Γιατί ή θα χάσει ο καθένας μόνος του ή θα νικήσουμε όλοι μαζί!