Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα τα ποσοστά ανεργίας φτάνουν το 20%, η δε
ανεργία στους νέους αγγίζει το 50% και – για να μη μιλάμε μόνο με ποσοστά
- τον αριθμό του ενός εκατομμυρίου.
Πράγμα που σημαίνει πως το μέλλον για όσους αυτή τη στιγμή είναι στο
πανεπιστήμιο, δηλαδή για τους αυριανούς εργαζόμενους (ή αυριανούς ανέργους)
προμηνύεται δύσκολο. Τουλάχιστον όμως οι φοιτητές είναι σε πιο προνομιακή θέση,
έχουν εφόδια για να βγουν αύριο προς αναζήτηση εργασίας, εφόδια που παίρνουν
από τη σχολή τους. Ή μήπως όχι;
Η αλήθεια είναι πως τη στιγμή που εμείς σπουδάζουμε, αγωνιζόμενοι να
πάρουμε το πτυχίο μας, συντελούνται κάποιες από τις πιο συντριπτικές αλλαγές
στο καθεστώς εργασίας για όλη την κοινωνία. Από την ουσιαστική κατάργηση των
συλλογικών συμβάσεων με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε εν μέσω της
μεγαλειώδους 48ωρης απεργίας στις 19 και 20 Οκτώβρη έως την καθιέρωση της ενοικίασης εργαζομένων από
εργολάβους και του ελαστικού ωραρίου, όλα
δείχνουν πως οικοδομείται αυτή τη στιγμή ένα καθεστώς εργασίας που στερεί από
τους εργαζόμενους τα όποια δικαιώματα είχαν κατακτήσει ένα προηγούμενο διάστημα
και δίνει στους εργοδότες το δικαίωμα της απόλυτης εκμετάλλευσης.
Για τη γενιά μας, για τους σημερινούς φοιτητές και γενικότερα τη νεολαία, οι αλλαγές αυτές θα
αποτελούν το καθεστώς μέσα στο οποίο θα δουλεύουμε, αν δουλεύουμε. Και μάλιστα
η θεμελίωση των αλλαγών αυτών περνά ήδη μέσα από το πανεπιστήμιο. Από τη μια,
μέσω του νόμου 4009 του 2011 – του γνωστού νόμου-έκτρωμα Διαμαντοπούλου –
εισάγεται η κατεύθυνση της κατάργησης
των πτυχίων και η αντικατάστασή τους από πιστωτικές μονάδες, δηλαδή η συλλογική
κατοχύρωση επαγγελματικού δικαιώματος μέσω του πτυχίου καταργείται. Στην
περίπτωση της φιλοσοφικής που από τα περισσότερα τμήματά της εξασφαλιζόταν
στους αποφοίτους το δικαίωμα να διαγωνιστούν στον ΑΣΕΠ, πλέον ούτε αυτό δεν θα
υπάρχει. Πλέον ο καθένας μόνος του
είναι αναγκασμένος, χωρίς καν τα απαραίτητα εφόδια, να μπει σε έναν αγώνα
δρόμου και ανταγωνισμού για ελάχιστες και κακές θέσεις εργασίας που φυσικά θα
πληρώνουν μισθούς πείνας και δεν θα παρέχουν καμία ασφάλεια. Από την άλλη,
ενώ όλα αυτά προμηνύουν ένα μαύρο μέλλον για εμάς, είναι ήδη πραγματικότητα
μέσα στο πανεπιστήμιο – χώρο εργασίας. Οι εργαζόμενοι στη σχολή μας αυτή τη
στιγμή είτε είναι ενοικιασμένοι (π.χ. οι καθαρίστριες), είτε δουλεύουν με
συμβάσεις περιορισμένου χρόνου, χωρίς σταθερό ωράριο και με τον κίνδυνο της
απόλυσης ανά πάσα στιγμή, είτε είναι μόνιμο προσωπικό που τώρα απειλείται με
εφεδρεία. Ακόμα και μερικοί από τους καθηγητές μας δεν έχουν σταθερή δουλειά
και διδάσκουν με σύμβαση με το πανεπιστήμιο που μόλις τελειώσει θα τους αφήσει
άνεργους.
Όλα αυτά τη στιγμή που μνημόνια, κρίση και χρέος πλήττουν κάθε μέρα όλο
και περισσότερο τη ζωή μας και όλη την κοινωνία. Με τον προϋπολογισμό που ψηφίστηκε για το 2012, σηματοδοτείται νέος
γύρος περικοπών και λιτότητας, ενώ ακόμη και τα πιο αυτονόητα κοινωνικά αγαθά
γίνονται εμπόρευμα. Η άγρια λιτότητα πλήττει ακόμα και τα κοινωνικά αγαθά,
Παιδεία και Υγεία, καθώς οι δαπάνες μειώνονται κατά 80%. Η υποχρηματοδότηση των
πανεπιστημίων θα οδηγήσει σε συγχωνεύσεις τμημάτων και κατάργηση θέσεων, ενώ
αναγκάζει τους φοιτητές να πληρώνουν και έμμεσα για τις σπουδές τους μέσω των
βιβλίων που θα αναγκάζονται να πληρώνουν, μέσω της σίτισης και τη στέγασης. Ήδη οι
διαδικασίες για το κλείσιμο εστιών και την επιβολή ενοικίου έχουν ξεκινήσει,
φορτώνοντας ένα επιπλέον δυσβάστακτο βάρος στις οικογένειες. Τα συγγράμματα που
δικαιούνται οι φοιτητές μειώνονται όλο και περισσότερο, αναγκάζοντάς τους
ουσιαστικά να τα αγοράζουν οι ίδιοι. Αυτά είναι τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης
Παπαδήμου, του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ που ξεπουλάνε το πανεπιστήμιο και
την εκπαίδευση στις επιχειρήσεις και ταυτόχρονα διαλύουν κάθε κοινωνική παροχή
και αγαθό. Σε όλα αυτά που πλήττουν το
παρόν και υποθηκεύουν το μέλλον μας, εμείς πρέπει να απαντήσουμε συλλογικά. Η
γενιά μας, η γενιά που θα υποστεί τις πιο σκληρές συνέπειες αυτής της
πολιτικής, πρέπει να παλέψει σήμερα για το πανεπιστήμιο που θα εξυπηρετεί τις
ανάγκες μας, για να κατακτήσει αξιοπρεπή ζωή αύριο.
«Όταν
για να βρεις δεν υπάρχει καμιά δουλειά, πρέπει ν’ αντισταθείς! Πρέπει ολάκερο
το κράτος, τα πάνω κάτω να φέρεις μέχρι να γίνεις ο ίδιος του εαυτού σου
εργοδότης· και τότε πάντα διαθέσιμη δουλειά για σένα θα ‘χει!»
Μπ. Μπρεχτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου