ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 – ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2011...ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ!

«η αηδία είναι ικανή να δημιουργήσει φτερά και δυνάμεις που διαισθάνονται τις πηγές»

                                                                                                                                                              Νίτσε

            Όλα έδειχναν ότι θα ήταν ένας ακόμη κρύος Δεκέμβρης, με τα ευχάριστα λαμπιόνια και τους Αϊ-Βασίλιδες να τάζουν ακριβά δώρα στα παιδιά που ήταν φρόνημα εκείνη την χρονιά. Κανείς τότε, δεν μπορούσε να αντιληφθεί το μέγεθος και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, που τότε μόλις είχε αρχίσει να ξεσπάει. Όταν ξαφνικά στην περιοχή των εξαρχείων μια ομάδα αστυνομικών, με επικεφαλής τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του 15χρονου τότε Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου, πυροδοτώντας έτσι ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας. Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι μέσα σε λίγες ώρες βγήκαν στους δρόμους και άρχισαν να διαδηλώνουν τόσο για τον αδικοχαμένο μαθητή όσο και για το «άυλο» εκείνο όπλο που γνώριζαν πια ότι σημάδευε την ζωή του καθενός. Τα ντόπια ΜΜΕ και οι πολιτικοί μείναν άναυδοι απ’ το βίαιο ξέσπασμα μιας γενιάς που μέχρι τότε έδειχνε ευχαριστημένη στον «καναπέ» της και βυθισμένη στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Οι ξένοι αναλυτές έπιασαν καλύτερα το σημάδι των καιρών κάνοντας λόγο για την «πρώτη εξέγερση της κρίσης». Μια γενιά που αντιδρούσε όχι μόνο στην κοινωνία της βιτρίνας και του φαίνεσθαι, στις ψεύτικες ανθρώπινες σχέσεις, όχι μόνο στα πολλά και βίαια πρόσωπα της εξουσίας αλλά και απέναντι σε ένα μαύρο μέλλον (που τώρα αρχίζει να γίνεται παρόν), ένα μέλλον ανεργίας, φτώχειας και εξαθλίωσης. Μια γενιά που άρχιζε να καταλαβαίνει πως το σχέδιο υπέρβασης της κρίσης που άλλοι δημιουργήσανε, θα στηριχτεί στις πλάτες της. Μια γενιά που άρχισε (με αντιφατικό τρόπο) να συνειδητοποιεί πως με το «να είσαι φρόνιμος», δεν θα κερδίσει κανένα δώρο γιατί τελικά Αι-Βασίλης δεν υπάρχει…

Σήμερα, το κοινωνικό υπέδαφος πάνω στο οποίο περπάτησε ο Δεκέμβρης του 2008, είναι απείρως πιο εκρηκτικό. Η κρίση που τότε φανέρωνε τα πρώτα της σημάδια, έχει σήμερα βυθίσει την κοινωνία σε μια κοινωνική άβυσσο χωρίς τέλος. Την κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ, διαδέχτηκε το ΠΑΣΟΚ στην πιο λαομίσητη εκλεγμένη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας για να ακολουθήσει μια πραξικοπηματική κυβέρνηση των τραπεζών και της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η ντόπια και διεθνής συμμορία των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους δεν επιδιώκει πια μόνο την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, αλλά την ουσιαστική διάλυση ολόκληρου του κοινωνικού ιστού, τον αφανισμό του εργαζόμενου λαού και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Το «μαύρο μέλλον» για το οποίο μιλούσαν τότε οι προκηρύξεις, είναι εδώ, σήμερα.
Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Μαθητές λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία, οι οικογένειες βλέπουν ακόμα και ένα πενιχρό χαρτζιλίκι σαν πολυτέλεια όταν μπορεί να τους κοπεί το ρεύμα. Τα σχολεία δεν έχουν βιβλία και καθηγητές. Στα πανεπιστήμια εγκάθετες επιτροπές προσπαθούν να υλοποιήσουν ένα νόμο που προσφέρει την εκπαίδευση στις επιχειρήσεις και αποκλύει από αυτήν, μεγάλο μέρος της νεολαίας. Οι νέοι, ακόμα και τα αγέννητα παιδιά θα είναι χρεωμένοι και υποθηκευμένοι για όλοι τους την ζωή.

Σήμερα, πιο επίκαιρη από ποτέ ηχεί και η κραυγή δημοκρατίας του Δεκέμβρη ενάντια στον αυταρχισμό της νέας εποχής. Ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την σάπια κοινοβουλευτική δικτατορία, την χούντα των αγορών, την σκλήρυνση της καταστολής απέναντι σε κάθε φωνή αντίστασης, στους μάνατζερς στην διοίκηση των πανεπιστημίων,

στην πλύση εγκεφάλου από τα δελτία των 8, ενάντια την αθώωση του δολοφόνου Κορκονέα(!). Μια κραυγή που ηχεί από τις συνελεύσεις της πλατείας συντάγματος, τις γενικές συνελεύσεις των πανεπιστημίων, των εργασιακών χώρων, των γειτονιών.

Όλα αυτά, σε συνάρτηση με τον προϋπολογισμό της φτώχειας και της λιτότητας για τον εργαζόμενο λαό και τον προϋπολογισμό του κέρδους για τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις -που κατεβαίνει για ψήφιση μια μέρα μετά την επέτειο τριών χρόνων από τον Δεκέμβρη του 2008- δείχνουν πως το ερωτήμα που έθεσε τότε ο Δεκέμβρης « Ή εμείς (εργαζόμενοι, νεολαία, συνταξιούχοι, μαθητές, φοιτητές, μετανάστες) ή αυτοί (συγκυβερνήσεις, τράπεζες, επιχειρήσεις, ΜΜΕ, αστυνομία)» ήρθε η ώρα να απαντηθεί!